Ό,τι και να πω γι’ αυτόν τον δίσκο θα είναι λίγο νομίζω. Ωμός, πολιτικός, κοινωνικός, heavy. Επιτέλους ένας δίσκος με μήνυμα, με σκληρότητα και ειλικρίνεια που σίγουρα κάνει πολλούς να αισθάνονται άβολα και που δεν διστάζει να καταδείξει πολλά προβλήματα που μαστίζουν τον σημερινό πολιτισμό μέσα από τους στίχους του Ice-T, οι οποίοι σε χτυπούν αδυσώπητα από την αρχή ως το τέλος. Ένας δίσκος που δεν δείχνει έλεος και δεν ωραιοποιεί, που δείχνει την ασχήμια όπως είναι, όπως βιώνεται από την αφροαμερικανική κοινωνία και τα κατώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα.
Δεν θα σταθώ τόσο στη μουσική. Η μουσική του “Bloodlust” είναι το nu/rap metal soundtrack των ιστοριών που διηγείται το κάθε κομμάτι.Και σε αυτές τις ιστορίες έγκειται το ηθικό και καλλιτεχνικό βάρος του album. Η μουσική είναι σκληρή, βαριά, riffάτη, groovάτη, hardcore, thrash. Είναι metal. Υπάρχουν τρεις συνεργασίες με Dave Mustain, Max Cavalera και Randy Blythe. Αυτό που πρέπει να μελετήσει κυρίωςο ακροατής είναι το μήνυμα του κάθε κομματιού, γεγονός που διευκολύνεται από την αμεσότητα που χαρακτηρίζει τους Body Count.
Από το πρώτο δευτερόλεπτο μπαίνουμε στο κλίμα με τις σειρήνες του “Civil War” να ουρλιάζουν πάνω από μια ανακοίνωση φασιστικού τύπου και το κομμάτι συνεχίζει με τον ίδιο δεικτικό τρόπο να μιλάει για θέματα ισότητας, ρατσισμού, αστυνομικής βίας, πολιτικής διαφθοράς. Η βία είναι μια θεματική που φαίνεται να απασχολεί τους Body Count, όπως στο ομώνυμο “Bloodlust”, όπου μας λένε ότι ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που σκοτώνει για σπορ. Το αγαπημένο μου κομμάτι στο album είναι το τελευταίο του δίσκου, το “Black Hoodie” που όχι μόνο έχει μια superheavy riffάρα, αλλά το μίσος ως προς την αντιμετώπιση των Αφροαμερικανών από την αστυνομία ξεχειλίζει και συνεπαίρνει. Μέσα από την ειρωνία του τσιτάτου του KRS-One “that’s the sound of da police” που απαντάται με πυροβολισμούς και την φράση “that’s the sound on the streets” το κομμάτι μας δείχνει την φυλετική προκατάληψη που χαρακτηρίζει την αμερικανική κοινωνία και που μπορεί να οδηγήσει στη δολοφονία ενός ατόμου απλά και μόνο επειδή έχει διαφορετικό δέρμα και φοράει ένα μαύρο φούτερ με κουκούλα.
Άλλο διαμάντι του δίσκου είναι το “No Lives Matter” μια παραλλαγή του “Black Lives Matter” όπου οι Body Count μας λένε ότι στην ουσία δεν έχει σημασία αν είσαι μαύρος, λευκός ή κίτρινος. Αν είσαι φτωχός είσαι ένα σκουπίδι για τους πολιτικούς αρχηγούς ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος.Και καλούν να μην αφήνουμε το δόλωμα του ρατσισμού να χωρίζει την κοινωνία, αλλά να υπάρχει ενωμένη αντίδραση κατά της πολιτικής αυθαιρεσίας. Επειδή όμως η αλήθεια πάντα έχει δύο όψεις και η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πολύπλοκη, ο Ice-T δεν διστάζει να μιλήσει στο “This is why we ride” για τη βία και την εγκληματικότητα που κυριαρχούνστα γκέτο μέσα από ένα κομμάτι όπου η μουσική έχει εξαϋλωθεί σχεδόν από το πεντάγραμμο και υπηρετεί ως ήχος πυροβολισμού.
Θεωρώ ότι ο δίσκος αυτός είναι ένα δυνατό χαστούκι και μια σοβαρή υπενθύμιση ότι η μουσική έχει κοινωνική υπόσταση και πρέπει να φέρει ένα μήνυμα. Δεν ενδιαφέρει η μουσική τελειότητα σε έναν τέτοιο δίσκο, γιατί η πραγματικότητα δεν είναι τέλεια. Το “Bloodlust” με έκανε να νιώσω κάτι που είχα καιρό να νιώσω από τη μουσική: αφύπνιση, αδρεναλίνη, προβληματισμό, διάθεση να επηρεάσεις τον κόσμο για σοβαρά θέματα, να εγείρεις τα πάθη, να προκαλέσεις, να καταθέσεις κάτι για τα προβλήματα της κοινωνίας, να υπηρετήσεις έναν σκοπό. Το album έχει πιάσει πολύ σωστά τον παλμό του σήμερα και είναι σίγουρα ό,τι πιο ολοκληρωμένο μας έχει δώσει το συγκρότημα στα 25 χρόνια της καριέρας του.