Λίγες ημέρες μετά τη mini περιοδεία των BLYND, η οποία πέρασε και από τη χώρα μας, ο Μανώλης Ροδοκανάκης μίλησε με τον κιθαρίστα του σχήματος, Κωνσταντίνο, για την εμπείρια των ζωντανών εμφανίσεών τους, αλλά και την thrash σκηνή.
Καλημέρα από το στρατόπεδο του Rockin’Athens! Πώς είναι ο καιρός στην Κύπρο;
Ό,τι πρέπει για βόλτα με μηχανή!
Καινούριος δίσκος και το όνομα αυτού “Liber Sum”. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η διακήρυξη ελευθερίας;
Η ελευθερία για μας είναι κάτι το σχετικό. Ελεύθερος μπορεί να νιώσει και κάποιος που επί καθημερινής βάσεως του επιβάλλουν πώς να νιώθει, πώς να σκέφτεται και με ποιο τρόπο να ζει, ή κάποιος που προπηλακίζεται λόγω των διαφορετικών απόψεών του. Η φυλακή του ενός μπορεί να είναι ο παράδεισος του άλλου. Ο καθένας το εκλαμβάνεται με τον προσωπικό του τρόπο.
Mini περιοδεία σε Κύπρο, Ελλάδα και Βουλγαρία. Ποια τα συναισθήματά σας από την μέχρι στιγμής εμπειρία;
Πάντα οι σερί παραστάσεις και οι μετακινήσεις είναι κουραστικές, ειδικά όταν με σχεδόν κωμική συχνότητα συμβαίνουν καθημερινές αναποδιές. Όμως ο χρόνος επί σκηνής μας ανταμείβει πάντα.
Λίγα λόγια για τις μπάντες που σας συνόδευσαν;
Το ωραίο με αυτή την περιοδεία ήταν πως όλες οι μπάντες ήμασταν καλοί φίλοι μεταξύ μας από πριν. Σαν μπάντες, ό,τι και να πω είναι λίγο. Με τους Urban Grey παίξαμε ξανά στη Σόφια πριν χρόνια (επίσης ο Ανδρέας ήταν ο αρχικός τους μπασίστας όταν σπούδαζε εκεί). Παίζουν ένα καταιγιστικό κράμα hardcore και thrash που σε καθηλώνει, και πραγματικά είναι κρίμα που δεν εμφανίζονται πιο συχνά στην Ελλάδα και γενικά εκτός Βουλγαρίας. Οι Desert near the End έχουν ξαναπαίξει μαζί μας στην Κύπρο στη παρουσίαση του προηγούμενου μας δίσκου. Σταθερή αξία με τεράστια φωνητικά και εξαιρετική μουσική. Γενικά ήταν χαρά μου να παρακολουθώ αυτά τα δύο συγκροτήματα κάθε βράδυ. Εξαιρετικές ήταν επίσης οι τοπικές μπάντες σε κάθε συναυλία: οι Fyeld στη Σόφια, οι Crownz Sigil στη Θεσσαλονίκη (heavy metal πανικός!), οι Dawn of Sorrow στη Λάρισα και οι Groove Therapy στην Αθήνα (όντως θεραπευτικοί, μας έφτιαξαν!)
Το live της Αθήνας πως ήταν;
Μία από τις προαναφερόμενες αναποδιές ήταν και η απεργία στο αθηναϊκό μετρό τη μέρα της συναυλίας. Υπήρξε ένας μικρός πανικός στα inboxes μας από πολύ κόσμο που δυστυχώς δεν είχε μέσο να έρθει, γι’αυτό και η προσέλευση δεν ήταν η αναμενόμενη. Όμως όσοι τελικά ήρθαν τα έσπασαν και ο κόσμος πέρασε καλά.
Προσωπικά είμαι εντυπωσιασμένος από την ποιότητα του ελληνικού thrash κινήματος που φαίνεται να ανθίζει στις μέρες μας. Η δική σας οπτική από μέσα;
Με την άνθιση του neothrash κινήματος, εμφανίστηκαν (ή ανέβηκαν στο προσκήνιο αν προτιμάτε) τεράστιες ελληνικές thrash μπάντες. Το σημαντικό είναι να μην υπάρχει τυφλή και ανούσια αναπαραγωγή του τί έπαιζαν και πώς ντύνονταν οι μπάντες στα 80’s, αλλά να είναι σύγχρονη συνέχεια αυτού. Δηλαδή πώς θα έπαιζαν οι Slayer αν άρχιζαν σήμερα.
Big Four ή Big Teutonic Four;
Αν και τεράστιος οπαδός των Sodom, το τατουαζ Metallica που έχω απαντάει από μόνο του.
Το κλείσιμο είναι δικό σας.
Να’στε καλά για την υποστήριξη, θα τα πούμε επί σκηνής σύντομα! Keep drinking and banging!