Μπορεί το metalcore να ήταν στα “ντουζένια” του στα ’00s, υπήρξε όμως και η δεύτερη φάση του, την προηγούμενη δεκαετία, που μας χάρισε ουκ ολίγες συγκινήσεις. Σε αυτή τη φουρνιά ανήκει και τούτη εδώ η παρέα με όνομα, Blueshift. Η νεοσύστατη μπάντα από την Alabama κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες το ντεμπούτο της, “Voyager”, ένα album που οι λάτρεις του είδους θα το βρουν αρκετά ενδιαφέρον.
Οι Blueshift έχουν σαν εικόνισμα τον ήχο των Architects και δεν ντρέπονται να το δείξουν. Πάνω σε αυτόν προσθέτουν και διάφορες άλλες επιρροές, που τις μπλέκουν περίτεχνα μεταξύ τους και δημιουργούν ένα απολαυστικό αποτέλεσμα. Τα riffs τους άλλοτε είναι πολύπλοκα ακουμπώντας το progressive και άλλοτε κοφτά που κλείνουν το μάτι στο djent. Από εκεί και πέρα θα ακούσεις το κλασικό metalcore με ότι αυτό συνεπάγεται. Εναλλαγές growls – καθαρών φωνητικών που μοιάζουν αρκετά με τους Erra, catchy refrain κομμένα και ραμμένα για να κατασκηνώνουν στο κεφάλι του ακροατή, ανάλαφρες μελωδίες που συνοδεύουν τα riffs και τα απαραίτητα breakdowns που απογειώνουν τις συνθέσεις.
Μερικά από τα κομμάτια που προσωπικά ξεχώρισα είναι το “Saudade” που αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της μουσικής των Blueshift, το “Eternia” που ήταν το πρώτο single του δίσκου, το ψυχοπλακωτικό “Undertow”, το “Terra” που θυμίζει έντονα τους παλιούς καλούς Northlane και το “Cloak and Dagger” που περιλαμβάνει με διαφορά τα καλύτερα riffs του “Voyager”.
Μπορεί το style τους να είναι πολυπαιγμένο, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε όμως ότι είναι καλοπαιγμένο. Φαίνεται να υπάρχει ταλέντο, ανοιχτόμυαλες προσεγγίσεις και αρκετές ιδέες που εκτελούνται άρτια. Βέβαια, σίγουρα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στο ήχο τους και κυρίως στον τρόπο που φιλτράρουν τις επιρροές τους. Όπως και να έχει πάντως περνάς καλά ακούγοντάς το και αυτό έχει σημασία.