Ναι ο Aviv Geffen, παρά την αγάπη που του έχουν οι συμπατριώτες του στο Ισραήλ κατατάσσοντάς τον στις 100 πιο σημαντικές προσωπικότητες της χώρας του, δύσκολα θα είχε γίνει γνωστός στο rock κοινό, αν κάπου στις αρχές της νέας χιλιετίας δεν είχε δημιουργήσει μία φιλία με τον Steven Wilson, που κρατάει μέχρι και σήμερα. Και η φιλία αυτή έβγαλε ένα σχήμα όπως οι Blackfield και ένα τραγούδι-πλύσιμο εγκεφάλου όπως το “Blackfield”. Γενικά όμως, ο indie/rock/pop χώρος δεν τους επιφύλαξε γεμάτες αρένες στα πόδια τους. Αν και οι περιοδείες που πραγματοποίησε με Placebo ή τους U2, έκαναν αρκετούς να εκτιμήσουν από κοντά τις αρετές του Ισραηλινού μουσικού.
Το “IV” έρχεται σε μία χρονιά που ο Steven Wilson έχει κυκλοφορήσει ένα πολύ καλό album όπως το “The Raven That Refused To Sing” αλλά και σε μία χρονιά που ο Steven Wilson κρατάει αποστάσεις από το σχήμα των Blackfield, συνεισφέροντας σε λίγα σημεία του τελικού αποτελέσματος, με τον Geffen να έχει πάρει ήδη τα ηνία εδώ και αρκετό καιρό. Η πρώτη αρνητική εντύπωση που σου κάνει το “IV” είναι η μικρή του διάρκεια αν και αυτό το στοιχείο είναι τελικά που σώζει το album. Χωρίς τεράστιες στιγμές ή πρωτοτυπία στις συνθέσεις του, αποτελεί ένα αξιοπρεπές, ήρεμο άκουσμα που εύκολα μπορείς να βάλεις στο background. Όχι δεν είναι progressive rock όπως νομίζουν κάποιοι αλλά περισσότερο τείνουν σε έναν art pop χαρακτήρα. Τα “Pills” και “Firefly” σου δίνουν κάποιες λίγες ανατριχίλες, ειδικά στο δεύτερο όπου και συμμετέχει ο Brett Anderson των Suede.
Γενικά όμως, το album περιέχει αρκετές στιγμές όπου θα αδιαφορήσεις για αυτό που ακούς, παρά το γεγονός ότι δε θα μπεις στον κόπο να πατήσεις το “next”. Οι συνθέσεις δεν είναι κακές, ωστόσο ο έντονα “γλυκανάλατος” χαρακτήρας τους, θα ξενίσει όποιον περίμενε κάτι πιο πολύπλοκο ή κάτι εφάμιλλης ποιότητας με τις προηγούμενες δουλειές τους. Αν και ο Aviv Geffen αποτίει τον φόρο τιμής του στην Brit Pop με το feeling που αναδίδουν τραγούδια όπως το “Kissed By The Devil” ή προς τον πιο radio friendly 00s pop/rock ήχο με το “Faking”. Δυστυχώς, υπάρχουν στιγμές στο album που νιώθεις ότι δεν υπάρχει καμία διάθεση για ρίσκο, παρά το γεγονός ότι ακούς μία μπάντα που γράφει στην…καθισιά της αυτό που ακούς και μετά από 30 λεπτά, μένεις να αναρωτιέσαι γιατί, ενώ μπορούν, δεν το πράττουν.
Το “IV” για μένα αποτελεί ένα καθαρά μεταβατικό album των Blackfield. Σε καμία περίπτωση αριστούργημα, σε καμία περίπτωση για πέταμα. Αξιοπρεπές αλλά λίγο…Το “Pills”, με γατζώνει όμως κάθε φορά που θα το ακούσω…
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: “Pills”, “Firefly”
The Bad: Μικρή διάρκεια, αρκετές αδιάφορες μπαλαντοειδείς συνθέσεις…
Βαθμολογία: 3 / 5
[/stextbox]