Κυριακή βράδυ και το Temple φιλοξενούσε τους Black Tusk, τους Αμερικανούς rockers από την Savannah της Georgia, που είναι αρκετά συχνοί επισκέπτες στη χώρα μας. Η εμφάνιση τους ήταν στα πλαίσια του ευρωπαϊκού τους tour, που ξεκίνησε με τα Desertfests σε Λονδίνο και Βερολίνο, οπότε είχαν ζεσταθεί με το παραπάνω. Μαζί τους οι sludge/doom rockers Korsikov και το hardcore punk κουαρτέτο των Insect Radio.
Aνταπόκριση: Γιώργος Γαζής / Φωτογραφίες: Δημήτρης Κοκκινογένης (περισσότερες εδώ)
Στις 21:45 περίπου, με τον κόσμο να είναι σε μικρούς αριθμούς δυστυχώς, στη σκηνή ανέβηκαν οι Korsikov. Είχαν να εμφανιστούν καιρό ζωντανά, κάτι που δεν τους πείραξε ιδιαίτερα, αφού είχαν πολλή όρεξη και ενέργεια. Ο ήχος τους ήταν πολύ καλός και φάνηκαν προβαρισμένοι και δεμένοι, κάτι που φάνηκε στο σπάσιμο της χορδής της βαρύτονης κιθάρας του τραγουδιστή, γεγονός που τους πτόησε ελάχιστα. Θεόβαροι, με groovy riffs και πολύ ωραία απόκοσμα φωνητικά, μας ζέσταναν για περίπου 45 λεπτά, αφήνοντας τη σκηνή για τους επόμενους.
Κάθε φορά, που βλέπω τους Insect Radio, μου συμβαίνει το ίδιο. Ανεβαίνουν στη σκηνή ήρεμοι και χαμογελαστοί και με την πρώτη νότα, μεταφέρονται σε ένα άλλο σύμπαν παράνοιας και τρομακτικής ενέργειας. Πολύ καλός ήχος, άρτιο παίξιμο στην πολύπλοκη και σίγουρα δύσκολη εκτελεστικά μουσική τους, τόσο σε θέμα ταχύτητας, όσο και ρυθμικά και αρμονικά. Η σχιζοφρένεια των μελωδιών και riff της κιθάρας ταίριαζε περίεργα ωραία με τα ρυθμικά μοτίβα του πολύ δεμένου rhythm section, όπως και με την αεικίνητη παρουσία του τραγουδιστή τους, που δεν σταμάτησε ούτε λεπτό. Προσωπικά μου highlights το άρρωστο “Idle Tension” και το “1982” από το καινούριο τους album “Heretic’s Fork”.
Έχοντας ζεσταθεί υπερβολικά, με τον κόσμο να μην έχει φτάσει σε ικανοποιητικούς αριθμούς δυστυχώς, οι Black Tusk έκαναν το τελευταίο check στον ήχο τους, προειδοποιώντας μας για το τι θα συμβεί. Η ενέργεια, που έχουν αυτοί οι τύποι, δεν είναι κάτι που βλέπεις κάθε μέρα. Ο ήχος τους και η ένταση του ήταν πραγματικά τρομακτικός. Το intensity του drummer τους, James May, τόσο στο απίστευτα δυνατό παίξιμο του, όσο και στα φωνητικά, έκανε την υπόλοιπη μπάντα να παίζει ένα συνεχές κυνηγητό για να τον φτάσει, με την καλή έννοια. Τα φωνητικά, γενικότερα, ήταν υπόθεση όλων, αφού η main φωνή άλλαζε σχεδόν σε κάθε κομμάτι, από τον drummer, τον μπασίστα Corey Barhorst και τον κιθαρίστα/frontman Andrew Fidler (kudos για την μπλούζα Germs). Οι κιθάρες τους χαρακτήριζαν τον καθαρά αμερικανικό ήχο τους, με το τεράστιο μπάσο να δένει άρτια με τα τύμπανα. Τα tempo τους ήταν πολύ ψηλά, με τον Fidler να είναι άκρως επικοινωνιακός με το κοινό, κρατώντας μας σε μια «χορευτική» διάθεση, αλλά και κάνοντάς μας να κοπανάμε τα κεφάλια μας στα mid-tempo breakdowns τους. Όπως μας πληροφόρησαν, ήταν το πρώτο τους tour ως 4 piece, με τον Chris “Scary” Adams να έχει προσθέσει μεγαλύτερο βάθος, μελωδίες, αλλά και όγκο στη μουσική τους.
Κάπως έτσι, λοιπόν, μπορεί μια φαινομενικά «σάπια» Κυριακή να αλλάξει. Βαριά riffs, groove, παράνοια, ενέργεια και rock ‘n’ roll. Next!