Μία ακόμη συναυλιακή σεζόν φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος της (τουλάχιστον όσον αφορά τα μεγάλα live), και η επιστροφή των Black Label Society μετά απο 10 χρόνια ήταν ένα ιδανικό κλείσιμο πού πιθανόν να είχε περισσότερο κόσμο (απο τα περίπου 1500 άτομα) αν δέν γινόταν στο Terra Vibe. Με δικό του όλο τον χώρο και τον χρόνο ο Zakk και η παρέα του ανέβηκαν στη σκηνή για ένα live με βαριά riffs για πολλές μπύρες…
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Το ξεκίνημα έγινε με τους Potergeist που, αν διαβάζετε συχνά αυτό το site τότε σίγουρα θα τους έχετε πετύχει κάπου, ή ακόμα καλύτερα μπορεί να τους έχετε δει και live. Αν και ο ήχος στην αρχή τους πρόδωσε η συνέχεια ήταν καλύτερη και είχε όλη την απαιτούμενη δύναμη. Με τραγούδια όπως τα “Swampire”, “The Preacher And The Witch” (με τη συμμετοχή της The Mighty N), “Last Punk Standing” και “Crocodile Tears” (όπου ο Alex κατέβηκε στον κόσμο) η μπάντα κέρδισε το χειροκρότημα του κόσμου που είχε μαζευτεί απο νωρίς και ήταν ένα καλό ζέσταμα για ό,τι θα ακολουθούσε…
Και κάπου στις 22:00, ένα τεράστιο πανό με το logo των Black Label Society σηκώνεται επί σκηνής, ενώ σαν intro ακούγεται ένα mix απο το “War Pigs” των Black Sabbath και του “Whole Lotta Love” των Led Zeppelin και η μπάντα ορμάει με το “The Begining… At Last” για ν’ακολουθήσουν τα “Funeral Bell” μαζί με τα πιο πρόσφατα “Bleed For Me” και “Heart Of Darkness”. Στο “Suicide Messiah” τα αίματα αρχίζουν ν’ανάβουν για τα καλά μαζί με τα “My Dying Time” και “Damn The Flood”.
Λίγο αργότερα ο Zakk αρχίζει να επιδίδεται στα γνωστά εντυπωσιακά του solo που καθήλωναν χωρίς να καταλήγουν στη παγίδα της επιδειξιομανίας με βιρτουόζικα τεχνάσματα. Δεν χωράει καμία αμφιβολία οτι ο Zakk Wylde είναι ένας απο τους τελευταίους Guitar Heroes της γενιάς του (μέχρι στιγμής τουλάχιστον). Η επιβλητική του παρουσία, η δύναμη που εκπέμπει σε κάθε του κίνηση, η μανία που φτύνει τους στίχους πίσω απο το διακοσμημένο με σταυρό και κόκκαλα μικρόφωνο και ο τρόπος που “κακοποιεί” τη κιθάρα του είναι από μόνα τους ένα ισχυρό ερέθισμα για κάποιον μικρότερο σε ηλικία (στο κοινό υπήρχαν αρκετοί) να ξεκινήσει κιθάρα.
Ενα ακόμη μεγάλο highlight ήταν η στιγμή που ο Zakk αποχωρίστηκε την αγαπημένη του εξάχορδη για να καθήσει στο πιάνο για το μελωδικό “διάλειμμα” του “In This River” που αφιέρωσε στον αδικοχαμένο φίλο του Dimebag Darell (τον οποίον είχε πίσω του στο backround). Λίγο πριν το “Angel Of Mercy” o Zakk συστήνει τη μπάντα του που μεταξύ άλλων συμμετέχει και ο μικροκαμωμένος John DeServio, πού εδώ και 10 χρόνια είναι σταθερός συνεργάτης του frontman των Black Label Society (και που -μεταξύ άλλων- συνεργάστηκε μαζί του για κάτι φεγγάρια στους Pride & Glory).
Και μετά απο 90 περίπου λεπτά set η μπάντα σαρώνει ό,τι απέμεινε με “Concret Jungle” και “Stillborn”. Encore δεν υπήρξε, ούτε κάποια διασκευή απ’αυτές που έχουν κάνει κατά καιρούς (βλ. “No More Tears”, “Ain’t No Sunshine”), oύτε γενικά εκπλήξεις, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει μπροστά σε μία τέτοια εμφάνιση…
