Η Mother Fuzzer Records ξέθαψε από τα βάθη των δασών του Δουβλίνου -όπως αναφέρεται στο bandcamp τους- μια μπάντα μια απεριόριστη διάθεση και αρκετές ιδέες. Έχοντας ήδη δει το teaser video του δίσκου “Rock from the woods” με έναν συμπαθέστατο χαρακτηριστικό κύριο μεγάλης ηλικίας να χορεύει σε ένα ρακούν, ήξερα ότι δεν έχω βάλει να ακούσω ένα τυπικό “stoner” συγκρότημα. Είτε οι τύποι θα ήταν καμένο χαρτί είτε η τρέλα τους θα είχε αποτέλεσμα κάτι πολύ πολύ καλό. Τελικώς επιβεβαιώθηκε η δεύτερη υπόθεση μου, καθώς ο δίσκος των Black Bear “Rock from the woods” είναι μια ανάμειξη μουσικών στοιχείων που ομοιάζουν σε ήδη εμπορικότατα κομμάτια των: Monster Magnet, Nightstalker και κάποια -λιγότερα- των Motorhead. Παρ’ όλα αυτά η παραγωγή τους είναι τελείως διαφορετική και πολύ ενδιαφέρουσα. Δεν έχω ακούσει κάτι παραπάνω για τους συγκεκριμένους και ούτε μπορούσα να βρω στο internet. Οι συγκεκριμένοι αποτελούν μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ανερχόμενη μπάντα, με θαυμάσιες μουσικές βλέψεις.
Οι Black Bear μας καλωσορίζουν με το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου “We are the Black Bear”, όπου κυριολεκτικά μας συστήνονται μουσικά και με έναν ιδιαίτερα “δυνατό” τρόπο. Μέχρι το “Dancefloor on fire” πατάνε το “γκάζι” στο τέρμα με τρία πραγματικά αξιόλογα κομμάτια που θυμίζουν τις χρυσές εποχές του είδους του stoner rock με μια δόση τρέλας των ιδίων. Ακολουθεί το “Never Easy”, το οποίο είναι ξεκάθαρα μια μεταπήδηση από την ευχάριστη μουσική παράκρουση σε κάτι πολύ πιο “country/blues”. Εντούτοις, η παύση αυτή δεν με πείραξε καθόλου και αρμονικότατα τα λεπτά περνούν φέρνοντας μου ακόμα περισσότερη θετική διάθεση. Τα τρία επόμενα κομμάτια κινούνται πάλι στο ίδιο μήκος κύματος των προηγουμένων αλλά αποτελούν και τρείς -ηχητικά- πιο σύγχρονες μουσικές συνθέσεις και σίγουρα τα δύο πιο εμπορικά του δίσκου. Αμέσως μετά αυτήν την αλλαγή “ήχου” έρχεται να ταράξει τα νερά ο “ύμνος” του album με τίτλο “Uncle Vic”. Ο Θείος Βικ, λοιπόν, φαίνεται ότι έδωσε ιδιαίτερη έμπνευση στους Black Bear με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν το καλύτερο κομμάτι του δίσκου -κατά την γνώμη μου-. Γύρω στο 2:48 -ως φανατική του συγκροτήματος The Doors- κατάλαβα πως στο συγκεκριμένο κομμάτι έχουν ενσωματώσει και μια σειρά από τους στίχους του “Roadhouse Blues”: “…Well, I woke up this morning, I got myself a beer …”. Μπορεί να είναι απλή σύμπτωση ή και όχι… Αλλά και πάλι.. Ο συγκεκριμένος στίχος ταιριάζει ΑΠΟΛΥΤΑ στο τραγούδι και στην διάθεση, που προκαλεί στον ακροατή του album. Μετά από λίγα λεπτά και με την αλλαγή τραγουδιού οι Black Bear ξαναγυρνούν σε πιο σύγχρονους ρυθμούς με το “Time” ένα αρκετά συναισθηματικό και διαφορετικό από τα άλλα. Το album κλείνει με τα “She Asked me out” και το καταπληκτικό “Red moon rising”.
Μουσικά οι Black Bear είναι ναι μεν εμπορικότατοι και με πολύ καλό ήχο αλλά ταυτόχρονα ποιοτικοί. Τα εθιστικά σχεδόν riffάκια και solos τους σε συνδυασμό με τον κατάλληλο ρυθμό στα drums και τα απαραίτητα τύπου “stoner” φωνητικά ολοκληρώνουν αυτό το μικρό διαμάντι που λέγεται “Rock from the woods”, το κατάλληλο album για μια “beer σύναξις”.
[stextbox id=”black”]Συνοψίζοντας…!
The Good: “Uncle Vid”, “Red moon rising”
The Bad: –
Βαθμολογία: 4/5[/stextbox]