Ήμασταν για καιρό πολύ hyped για το πρώτο live των Birds In Row στην Αθήνα, αλλά νομίζω κανείς δεν περίμενε το μυσταγωγικό κλίμα που δημιουργήθηκε στο Temple το βράδυ της Παρασκευής.
Ανταπόκριση: Αρετή Αποστόλου / Φωτογραφίες: Ηλίας Σταθόπουλος (πλήρες photo report εδώ)
Στις 21:00 ο χώρος είχε ήδη γεμίσει, και περίπου 20 λεπτά αργότερα εμφανίστηκαν οι Blame Kandinsky, η μπάντα με τον σκληρό ήχο που έμοιαζε μονόδρομος για να «ανοίξει» τους Birds. Έτσι και ήταν. Τα παιδιά μπήκαν δυνατά με το καλησπέρα, και δεν άφησαν περιθώρια στο κοινό να μην τους παρακολουθήσει. Τα φωνητικά ήταν εκρηκτικά και δημιούργησαν το πρώτο κύμα εκτόνωσης που χρειαζόταν ο κόσμος, μαζί με τον ντράμερ, που ήταν σίγουρα σε μεγάλα κέφια και την ίδρωσε τη φανέλα. Τα κομμάτια από το “Eclectic Ruiner” έπεφταν απανωτά πάνω μας, αλλά σίγουρα η live εμπειρία ήταν πολύ πιο «ωμή» και αυθεντική από την ηχογράφηση. Ήταν μια τιμιότατη και πολύ δυναμική εμφάνιση, το καταλληλότερο ζέσταμα πριν τον χείμαρρο που ερχόταν.
Όσο περιμέναμε να βγουν οι Birds In Row, το Temple άρχιζε να γεμίζει ασφυκτικά, πράγμα που είχα να ζήσω σε τέτοιο βαθμό από την τελευταία εμφάνιση των Amenra. Αυτό δημιούργησε αμέσως ένα κλίμα μεγάλης προσμονής, καθώς ήμασταν όλοι ακραία στριμωγμένοι με τις μπύρες στο χέρι, και περιμέναμε να βγουν οι Γάλλοι στη σκηνή. Τα φώτα έσβησαν και η μπάντα εμφανίστηκε στη σκηνή επιβλητικά, με ένα πάθος που θα θέλαμε να βλέπουμε συχνότερα, και το χρειαζόμαστε. Είναι συγκινητικό να βλέπεις μια μπάντα στο peak της, με ομολογουμένως δύσκολο ήχο, να συγκεντρώνει τόσο – πωρωμένο – κόσμο και να δίνει όλο της το είναι πάνω στη σκηνή.
Το τελευταίο τους άλμπουμ, “Gris Klein”, το οποίο δικαίως τράβηξε την προσοχή στην παγκόσμια σκηνή και ήταν η πιο κατασταλαγμένη και δυνατή τους στιγμή, κυριάρχησε στο live. Η μουσική και οι στίχοι ήταν λυτρωτικά για όλους μας, το ξέσπασμα στα screamo της μπάντας μας βρήκε μαζί, γιατί το είχαμε όλοι ανάγκη. Ο frontman, σε μια ξεκάθαρη ανάγκη να ανοιχτεί λίγο παραπάνω στο κοινό, μιλούσε στα ενδιάμεσα των κομματιών για ό,τι τον απασχολεί. Για την πολιτική κατάσταση στη Γαλλία και τις επερχόμενες δικές μας εκλογές, την οργή που υπάρχει μέσα μας, και γκρέμισε έτσι όποιον τοίχο είχε απομείνει μεταξύ μας. Το πιο σημαντικό ήταν ότι όλα αυτά φάνηκαν και ήταν πηγαία, δεν ήταν κομμάτι κάποιου act, αφού μπορούσες να διακρίνεις την αγωνία στο βλέμμα και αμέσως μετά τη σύνδεση του λόγου με το κομμάτι που έπαιζαν. Οι Birds In Row ξέρουν γιατί παίζουν αυτή τη μουσική, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, και αυτό είναι που στο τέλος κερδίζει το κοινό για όποια περίπτωση κι αν μιλάμε. Ο σκληρός ήχος είναι η ανάγκη τους να εκφραστούν και να αντιμετωπίσουν τα σκοτάδια τους, είναι απλά ο εαυτός τους χωρίς περιτυλίγματα.
Πέρα από τη σύνδεση με τον κόσμο που ήρθε πάρα πολύ γρήγορα, η setlist ήταν φανταστική. Η αλληλουχία των κομματιών ήταν καταιγιστική. “Trompe l’oeil”, “Rodin” και “Last Last Chance” έκαναν τον κοινό να κοπανιέται χωρίς αύριο, και αν και το κλίμα είχε βαρύνει πολύ με το στρίμωγμα και τον άπειρο καπνό στον κλειστό χώρο, δεν έμοιαζε να ασχολείται κανείς. Αυτό που συνέβαινε ήταν πιο μεγάλο, γιατί ελάχιστες φορές είναι αυτές που νιώθεις ότι ένα live θα χαραχτεί στη μνήμη όλων μας – και αυτών πάνω, αλλά και κάτω από τη σκηνή. Η μπάντα επαναλάμβανε συνεχώς το πόσο ευγνώμονες είναι γι’αυτήν την ανταπόκριση του κόσμου, και το εννοούσε, αφού πέρα από την αξία της μπάντας στο live τους, υπήρξε εξαρχής η χημεία με το κοινό.
Αν κάτι χαρακτηρίζει αυτό το live, είναι ορμή, ειλικρίνεια και ενέργεια. Οι Birds In Row ήρθαν ως άλλη μια πολλά υποσχόμενη μπάντα, και κατέληξαν να μας κάνουν να ταυτιστούμε σε πολλά επίπεδα. Ήταν από τις στιγμές που η μουσική ξεφεύγει από τα στενά όρια μιας setlist, μιας live performance, και περνάει σε πιο προσωπικά κομμάτια που δεν περίμενες να αγγίξει. Πολλά μπράβο στον frontman γι’αυτήν την κατάκτηση, μόλις με την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα. Με το pretentiousness να έχει βαρέσει ταβάνι, ήταν μια ανακούφιση και μια μεγάλη ικανοποίηση να βλέπεις μουσικούς να ζουν πραγματικά μέσα από τη μουσική, και να μη μένουμε απλώς σε δηλώσεις και λόγια. Ήταν, επίσης, πολύ ελπιδοφόρο που ο κόσμος στήριξε μια τέτοια μπάντα με τον καλύτερο τρόπο. Θα ευχηθώ να ξαναδούμε τους Birds In Row ξανά σύντομα, και να ακολουθήσουν και άλλα τέτοια παραδείγματα που μας δίνουν ελπίδα για το μέλλον της μουσικής. Ευχαριστούμε για την αξέχαστη εμπειρία!
