To hardcore punk σχήμα από την Γαλλία, επέστρεψε με το album “Gris Klein” με την υποστήριξη της νεοσύστατης αλλά πολλά υποσχόμενης Red Creek Records.
Η Red Creek Records είναι η δισκογραφική εταιρεία που ίδρυσαν οι Cult Of Luna, ουσιαστικά για να κυκλοφορήσουν το “The Raging River” και κάποια side-projects, όπως την συνεργασία του τραγουδιστή του σχήματος, “Johannes Persson”, με τον Perturbator στο εντυπωσιακό “Final Light”. Σε μία παλιότερη κουβέντα που είχα με τον J.Persson, μου είχε πει ότι ο μόνος λόγος που ίδρυσαν την Red Creek ήταν για να έχουν μεγαλύτερη ελευθερία και ευελιξία στις κυκλοφορίες τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα γίνουν τελείως ανεξάρτητοι. Στην ερώτησή μου αν σκέφτονται να δημιουργήσουν roaster με μπάντες, μου απάντησε ότι δεν είναι στα σχέδιά τους, αλλά αν προκύψει μία μπάντα που θα τους κάνει να γουρλώσουν τα μάτια τότε γιατί όχι.
Έτσι, ερχόμαστε στο σήμερα που οι Birds in Row είναι το πρώτο συγκρότημα που κυκλοφορεί δίσκο μέσω της Red Creek. Αν αναλογιστούμε το hardcore punk παρελθόν των Cult of Luna, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε για ποιον λόγο οι Birds in Row τους ενθουσίασαν. Οι Birds in Row βάζουν τικ σε όλα τα κουτάκια του παλιού, “ορθόδοξου” hardcore punk, αλλά κοιτούν και ξεκάθαρα μπροστά εισάγοντας στοιχεία post και blackgaze στον ήχο τους.
Η θεματολογία του album κινείται γύρω από το θέμα της ψυχικής υγείας και ειδικότερα το κομμάτι των επιπτώσεων της απομόνωσης. Έχει πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι πρώτες κυκλοφορίες μετά τα σκληρά lockdown είχαν τρομερή οργή, αλλά οι επόμενες κυκλοφορίες είδαν λίγο πιο βαθιά και στις επιπτώσεις που είχε όλο αυτό στο μυαλό μας. Στο κομμάτι “Noah” βρίσκουμε ένα πολύ χαρακτηριστικό σημείο του δίσκου με τους στίχους: “There’s a road leading into darkness. It’s got a rhythm that no one can clap to”.
Παρά το γεγονός ότι το “Gris Klein” είναι ένα αυθεντικό hardcore punk διαμάντι, δεν υπολείπεται μελωδίας και δεν περιορίζεται στα καταιγιστικά drums και τα αναμενόμενα breakdowns του είδους. Οι μυημένοι στον ήχο θα αναγνωρίσουν τις επιρροές των Converge και των Time to Burn και όσοι δεν έχουν καμία σχέση με αυτό το είδος να δώσουν σίγουρα στο δίσκο μια ευκαιρία.
