Ακόμα αγχώνομαι καθώς θυμάμαι το τρέξιμο που έριξα για να προλάβω να φτάσω στο Θέατρο Bράχων στην ώρα μου για τη συναυλία. Εννέα και μισή ακριβώς και με μισή ανάσα φτάνω και ακούω από μακριά ένα παχύ γεμάτο ήχο κιθάρας…
Ανταπόκριση: Παύλος Λιάγκας / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (περισσότερες εδώ)
Ζωντανή μουσική έρχεται στα αυτιά μου. Ευχόμουν να μην έχει ανέβει η Beth ακόμα και πλησιάζοντας στη σκηνή βλέπω δυο νεαρούς να ροκάρουν τη σκηνή. Έμεινα έκπληκτός. Τόσο δεμένη μπάντα, αυτό που άκουγα δεν παίζει να είναι μόνο δυο άτομα. Και όμως ο λόγος για τους Big Nose Attack που πρόλαβα στα τελευταία τραγούδια τους, που πραγματικά εντυπωσίασαν τόσο μουσικά όσο και σαν παρουσίες με το “Down with me” και το “Heat of the night”, κομμάτια με ένα southern disco vibe που δεν περίμενα να ακούσω. Σημειώνω ότι η κιθάρα του τραγουδιστή έκανε πραγματική αίσθηση με το γραμμένο “Thanx” από πίσω.
Γύρω στις δέκα και τέταρτο ήρθε η στιγμή που περίμενε το κατάμεστο Θέατρο Βράχων. Η Beth Hart ανεβαίνει στη σκηνή τραβώντας τα βλέμματα με το “Sinners Prayer” (μια διασκευή του Ray Charles) καθώς εξοικειώνονταν με τo χώρο ακόμα και ζεσταίνοντας το κοινό κόβοντας σαγηνευτικά βόλτες δεξιά και αριστερά – αν και ακόμα συγκρατημένη σε σχέση με αυτό που ακολούθησε. Εμφανώς ευδιάθετη επίσης για έναν ακόμα λόγο: γιατί ανάμεσα στο κοινό βρίσκονταν και η αδερφή της εκεί για να τη δει.
Στο δεύτερο κομμάτι, η σκηνή και το κοινό είχαν κατακτηθεί και η ίδια η Beth είχε αρχίσει να αφήνεται πιο ελεύθερη με το “Baby Shot Me Down” να αποτελεί ένα ιδιαίτερα παιχνιδιάρικο τραγούδι που εκτέλεσε με απίστευτη ακρίβεια. Τη σκυτάλη πήρε το ιδιαίτερα σέξι “Close to my fire”, πριν από το οποίο η ίδια άρχισε να λούζεται με κρύο νερό και να ξαπλώνει στη σκηνή με μια φυσικότητα που ευχαριστιόσουν να τη βλέπεις, και το αφοπλιστικό “I ll take care of you” που όπως η ίδια είπε, είναι ένα κομμάτι με μια τόσο όμορφη σκέψη από πίσω, το πόσο όμορφο είναι να υπάρχει κάποιος εκεί για να σε προσέξει και να σε φροντίσει.
Το set άρχισε να δυναμώνει με τα “Jazz Man”, “Spirit Of God” και “Bang Bang Boom Boom” πριν ξαναρχίσει να πέφτει στη πιο σκοτεινή φάση του. Γιατί σκοτεινή όμως; Γιατί το “Love is a lie” και το “Your heart is as black as night” είναι κομμάτια που ειδικά με την ερμηνεία της ανοίγουν τον θώρακα σου στη μέση και σφίγγουν την καρδιά σου μέχρι να βγάλει αίμα. Το περίεργο είναι ότι η ίδια καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας ήταν μια τόσο ζωντανή και χαρούμενη παρουσία που ενθουσιάζονταν με ότι συνέβαινε και μοίραζε αγάπη και ζωή παντού και ξαφνικά μεταμορφώνεται σε πνεύμα που ήρθε να σε κάνει να εξομολογηθείς και να κλάψεις μοιράζοντας βιώματα πόνου. Αυτού του είδους του πόνου που ακολουθεί ή λύτρωση και ένα παράλληλο σφίξιμο. Το “Love is a lie” μάλιστα το έγραψε για τον πατριό της, που πήγε να αφήσει τη μητέρα της για μια γειτόνισσα στα βαθιά γεράματα αλλά τελικά άλλαξε γνώμη και τώρα τον συγχωρούν και τον αγαπούν. Τάδε έφη η ίδια και με άφησε σε σύγχυση σε σύγκρισή με αυτό που άκουγα!
Στη συνέχεια κατέβηκε μαζί μας και πραγματικά έκανε βόλτα ανάμεσα στο κοινό με τον σύζυγο της και τα φώτα να ακολουθούν καταπόδας ανάμεσα στον κοσμό που βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής τραγουδώντας το “Love gangster”, ενώ στο ανέβασμα ακολούθησαν δυο κομμάτια σε ακουστικό ύφος που τράβηξαν λίγο από την ένταση που η ίδια μας προκάλεσε. Κλείνοντας έμεινε μόνη με το πιάνο της για να μας γδύσει άλλη μια φορά με δυο κομμάτια που αγγίζουν τη ψυχή. Η εισαγωγή για το “Leave the light on” ήταν η ιστορία της στη πιο σκοτεινή φάση της ζωής της, καθηλωτική και ευάλωτη χώρεσε σε ένα κομμάτι το πόνο της και την ελπίδα σε ένα τόσο έντονο βαθμό που μόνο δάκρυα φέρνει στα μάτια όσο να αφορά τη πάλη της με τη κατάθλιψη και τις εξαρτήσεις της και πόσο κακό έκανε στον εαυτό της. Αυτό είναι και το κομμάτι που θα έλεγα συνοψίζει και το μήνυμα της. Ακόμα και στο πιο σκοτεινό σημείο σου το μόνο που χρειάζεσαι για να σηκωθείς είναι την αγάπη των δικών σου ανθρώπων και η ίδια στάθηκε τυχερή έχοντας τον σύζυγο της και την οικογένεια της να τη βοηθήσουν στο ταξίδι της στην επιφάνεια. Για αυτό το λόγο και το επόμενο τραγούδι, γραμμένο για το σύζυγο της, ήταν το “My California” που εμένα με έσυρε σε σκέψεις ανεκπλήρωτων ερώτων και παράλληλων ζωών σαν να με έστειλε σε μια αστρική προβολή έξω από το σώμα μου και έξω από το χρόνο που αδειάζει με κάθε κόκκο που πέφτει απ’ τη κλεψύδρα.
Τη συναυλία ολοκλήρωσε το encore αφού ο σύζυγος της την άρπαξε από τη σκηνή και το κοινό την απαίτησε πίσω. Με το “Waterfalls” και “Fire on The Floor” η Beth Hart έριξε την αυλαία για μια από τις καλύτερες συναυλίες του φετινού καλοκαιριού που ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Το κοινό έμεινε για πολύ ώρα να ζητωκραυγάζει και να ζητά και άλλο και αυτό λέει πολλά για το πώς ή ίδια αλλά και η απίστευτη μπάντα της άγγιξε τις καρδίες τους. Eλπίζω η ίδια να κρατήσει την υπόσχεση και την ευχή της να έρχεται τουλάχιστον μια φορά το χρόνο στην Ελλάδα για μια συναυλία καθώς και για την ίδια φάνηκε να είναι μια πολύ ιδιαίτερη βραδιά που χάρηκε και θα θυμάται από το ζεστό πλήθος του Θέατρου Βράχων.