Οι Behemoth είναι μία μπάντα που έχει πειραματιστεί αρκετά με τον ήχο της, μένοντας, όμως, πιστή στις αρχικές σκοτεινές της διδαχές. Αν θέλετε την άποψη μου, που για να διαβάζετε αυτό το κείμενο μάλλον τη θέλετε, η τελευταία στροφή στον ήχο τους, αλλά και στο image, που ξεκίνησε από το “Demigod” και κορυφώθηκε με την κυκλοφορία του “Satanist”, αποτελεί την καλύτερη τους περίοδο. Οι Πολωνοί λοιπόν επέστεψαν με νέο album, την ενδέκατη κυκλοφορία τους, που ακούει στο όνομα “I Loved at Your Darkest” και πιστέψτε με είναι μία κυκλοφορία από το πολύ πάνω ράφι. ILYaYD
O δίσκος μας συστήνεται με το “Solve”, το οποίο αποτελεί ένα δίλεπτο intro. Το οποίο χωρίς να διεκδικεί κάποιο βραβείο πρωτοτυπίας, άλλωστε παιδική χορωδία να ψέλνει ανατριχιαστικά τροπάρια έχουμε ξανακούσει κι άλλες φόρες, γρήγορα-γρήγορα σκέφτομαι τους Cradle of Filth και τους Dimmu Borgir, πετυχαίνει τον σκοπό του σε απόλυτο βαθμό. Όμως ο Nergal ό,τι και να κάνει σε καλλιτεχνικό επίπεδο, το κάνει διαφορετικά, με έναν δικό του μοναδικά αριστοκρατικό τρόπο. Τα παιδάκια λοιπόν αρχίζουν να την αντιχριστιανική τους ψαλμωδία απελευθερώνοντας υπέροχα ανίερους στίχους, μέχρι που αρχίζουν να χάνονται πίσω από τον ήχο των οργάνων των Behemoth. Πέραν όμως του καθαρά μουσικού, το “Solve” κρύβει κι άλλα βαθύτερα μυστικά. Οι Πολωνοί, βασικά o Nergal, χαρακτηρίζονται από μία τελείως artistic προσέγγιση στην μουσική τους. Έτσι και τώρα, έχουν βάλει το ιδανικό κομμάτι για να φανερώσει τις γεύσεις που κρύβονται στο ILYaYD. Αλλά σκεφτείτε και την υπέροχη αντίθεση που χτίζει, η παιδική αθωότητα ενάντια σ’ ένα ορμητικά επερχόμενο σκοτάδι, το οποίο τελικά και συμπαρασέρνει την χορωδία. Ωραία ξεκινάμε από ότι φαίνεται.
Από ‘κει που σταμάτησε το “Solve”, έρχεται να συνεχίσει το “Wolves Of Siberia”. Το δεύτερο single του δίσκου, έχει μερικά εντυπωσιακά χαρακτηριστικά τα οποία θα αναλύσουμε εκτενέστερα και πιο κάτω, καθώς εμφανίζονται στο σύνολο του δίσκου. Φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του ήχου των Behemoth, αν και κάποιος θα μπορούσε να πει ότι μοιάζει σα να κόπηκε από το τελικό track list του “Satanist”. Μετά έχουμε την γενικότερη αισθητική που διέπει το κομμάτι, δηλαδή αυτό το αίσθημα αγωνίας και φόβου, το οποίο όμως δεν προκαλείται από πληκτροφόρες μπουρμπουλήθρες, αλλά επιτυγχάνεται μέσω της σύνθεσης και ενορχήστρωσης του. Τρίτο κατά σειρά είναι το πρώτο single του δίσκου, “God = Dog”, ας εξαιρέσουμε τον τίτλο που είναι λογοπαίγνιο δημοτικού, έχουμε ένα πάρα πολύ ωραίο κομμάτι, το οποίο αν και ακολουθεί την γενικότερη Satanist συνταγή, έχει μερικές καινοτομίες πολύ εύστοχες. Πέραν της επαναφοράς της παιδικής χορωδίας, η οποία αποκτάει πλέον και νοηματική αξία, έχουμε αυτήν την Γρηγοριανού τύπου χορωδία, η οποία έρχεται να προσδώσει μία μοναδική ζωντάνια στο κομμάτι, μία ιδέα την οποία νομίζω ότι πρέπει εξερευνήσουν λίγο περισσότερο, καθώς φαίνεται να τους ταιριάζει αρκετά. Κάτι το οποίο συναντούμε στο κομμάτι και μου διέφευγε ομολογώ της προσοχής, μέχρι που το άκουσα με προσήλωση, είναι το αρχικό θέμα στην κιθάρα. Θυμίζει λίγο blues, λίγο stoner, κάτι από σκοτεινό occult rock των 70s, πράγμα που είναι απολύτως φυσιολογικό αν φέρουμε στο μυαλό τον ήχο των Me And That Man, κρατήστε το αυτό καθώς θα το συναντήσουμε και παρακάτω.
Φτάσαμε και στο καλό, ω ναι, τώρα αρχίζει το καλό. Με το “Ecclesia Diabolica Catholica”, το “ILYaYD” αρχίζει να παίρνει τον δικό του δρόμο. Ό,τι πιο Rock & Roll έχουμε ακούσει μέχρι τώρα από τους ακραίους Πολωνούς, χωρίς όμως να ξεφεύγει από την ευρύτερη οικογένεια ήχων που χαρακτηρίζουν την μπάντα. Επίσης θα ακούσουμε ένα από τα πιο ωραία, μελωδικά και επιθετικά solos που έχουν παίξει με τις κιθάρες τους οι Behemoth. Ενώ το κομμάτι γενικά μοιάζει να είναι κάπως flat στην διακύμανση, αν το ακούσεις προσεχτικά, είναι ακριβώς το αντίθετο. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, ενώ ακούγεται σαν μία ευθεία γραμμή, τα συναισθήματα που σου δημιουργεί, κάθε άλλο παρά ευθεία γραμμή είναι. Η αγωνία που δημιουργεί το παίξιμο του Inferno, συνδυασμένο με ακόμα μία τελετουργική χορωδία, κορυφώνεται σε ένα κρεσέντο ακουστικής κιθάρας, το οποίο στην συνέχεια συνοδεύεται και από τα υπόλοιπα όργανα, όπου όλα μαζί πια, οδηγούν σε ένα μεγαλειώδες φινάλε.
Θυμάμαι όταν είχε κυκλοφορήσει το “Satanist”, το πρώτο single που είχε δει το φως της δημοσιότητας ήταν το “Blow Your Trumpets Gabriel”, το οποίο προξένησε αρκετά μεγάλη αίσθηση. Στην συνέχεια κυκλοφόρησε ο δίσκος και από ‘κει που το θεωρούσες κομματάρα, άρχισε να υποχωρεί στις προτιμήσεις σου. Πάλι συναντούμε το ίδιο πράγμα, καθώς πλέον έχουμε φτάσει αισίως στο πέμπτο κομμάτι του album, στο “Bartzabel” και ήδη το φοβερό “God = Dog” έχει υποχωρήσει στην τρίτη θέση στην κούρσα του καλύτερου κομματιού του album. Όσοι λοιπόν θυμούνται το “Lucifer” από το “Evangelion” να σηκώσουν το χέρι τους, τόσο μελωδικούς Behemoth, μόνο εκεί θυμάμαι να ξανά έχω ακούσει. Σκοτεινό τοπίο που χτίζεται από την γενικότερη μουσική του κομματιού, σαγηνευτικά καθαρά φωνητικά στο ρεφρέν, όλα κάτω από ένα τελετουργικό πέπλο, συνθέτουν το πλήρες σκηνικό του κομματιού. Είπαμε πόσο καλός drummer είναι ο Inferno, το είπαμε; Ε, να το ξαναπούμε τότε. Αν έπρεπε να περιγράψω το κομμάτι με τέσσερις λέξεις, θα ήταν οι εξής “μία ανίερη μαγευτική ομορφιά”.
Με την ποιότητα των κομματιών του δίσκου να έχει ανέβει κατακόρυφα, βρίσκουμε το “If Crucifixion Was Not Enough…”. Αν και πρόκειται για πιο Μπεχεμοθικό (κάπου ένας φιλόλογος αυτοκτονεί τώρα) κομμάτι συγκριτικά με τους δύο προκατόχους του και πάλι έχει την δικιά του μοναδική ομορφιά, η οποία έρχεται μέσα από την περιήγηση της μπάντας σε νέα μουσικά μονοπάτια. Αρκετά γκρουβάτο κομμάτι, το οποίο επιτρέπει στους Orion και Inferno να βγάλουν γούστα, αν και πάλι έχει εξαιρετικό κιθαριστικό solo. Γενικά κάτι που μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση στο “Satanist” ήταν τα solos, στο “ILYaYD” λοιπόν, συναντούμε ακόμα περισσότερα και ακόμα καλύτερα (ω γέα)! Στην συνέχεια λοιπόν έχουμε το απόλυτο contrast σε επίπεδο ήχου και όχι ποιότητας, μέσω του “Angelvs XVIII”. Το κομμάτι μοιάζει σαν να είναι ο συνδετικός κρίκος της επιθετικής και σκοτεινής εποχής των “Demigod” και “Apostasy”, με την σημερινή. Αποτελεί ένα από τα πιο γρήγορα κομμάτια του album και παρόλο που ξεχωρίζει η κιθάρα, αναδεικνύεται και άλλο ένα χαρακτηριστικό, η χημεία μεταξύ των τριών μελών της μπάντας, Nergal – Inferno – Orion.
Έχοντας ήδη μπει στο δεύτερο μισό του δίσκου, ακούμε το “Sabbath Mater”, ίσως το πρώτο αδιάφορο κομμάτι του δίσκου. Όμως με μία πιο προσεκτική ακρόαση, θα δούμε ότι κι εδώ υπάρχει πολύ «ζουμί», καθώς είναι μία προσπάθεια να πάρει τον ήχο του “Satanist” και να τον πάει σε κάποιο εντελώς νέο μονοπάτι. Αυτό από μόνο του είναι αξιέπαινο, αλλά εκεί επίσης είναι που χωλαίνει και το κομμάτι, καθώς αυτή η προσπάθεια συνοδεύεται από αρκετή υπερβολή. Κάτι αντίστοιχο συναντούμε και στο “Havohej Pantocrator”, όμως εδώ το αποτέλεσμα είναι καλύτερο. Το tempo έχει κατέβει σε πιο χαμηλές στροφές, σ’ έναν ύμνο στον αντίθεο (εξού και το όνομα, Jehovah) και στο ίσως πιο μοχθηρό κομμάτι του album (σίγουρα το πιο μεγάλο σε διάρκεια).
Η τριάδα με την οποία κλείνει το “ILYaYD” αποτελείται από το “Room 5:8” (άσχετο, αλλά όποτε θα γράφω/διαβάζω/προφέρω την λέξη room, θα σκέφτομαι τον τιτάνα Wiseau), το οποίο επιστρέφει στην γενικότερη αισθητική του δίσκου, με τα φωνητικά του Nergal να ξεχωρίζουν με την ποικιλία, όσο και με την θεατρικότητα, όπως και το μπάσο του Orion. To “We Are the Next 1000 Years” με δυσκόλεψε όσο κανένα κομμάτι του album, ενώ δείχνει να έχει όλα εκείνα τα φόντα να εξελιχθεί στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου, φαίνεται να του λείπει κάτι. Πάραυτα αποτελεί ένα πάρα πολύ καλό sum up για το “ILYaYD”, πριν έρθει για να πάρει το χειροκρότημα το instrumetal του δίσκου, “Coagvla”.
Οι Behemoth δείχνουν να είναι στην πιο ώριμη φάση της καριέρας τους, αν και δεν τους λες καθαρό black metal, σε μία χρονιά όπου κυκλοφόρησαν δίσκο τα “ιερά τέρατα” του χώρου, Dimmu Borgir, οι Πολωνοί δείχνουν ότι αποτελούν αδιαμφισβήτητους ηγέτες της σκηνής. Αν είναι μία φορά δύσκολο να κυκλοφορήσεις έναν τόσο αψεγάδιαστο δίσκο όσο το Satanist, τότε φοβάμαι πως είναι σχεδόν ακατόρθωτο να επανέλθεις με κυκλοφορία ισάξιου επιπέδου, πόσο μάλλον ανώτερου. Οι Behemoth λοιπόν, πέτυχαν αυτό που φάνταζε ακατόρθωτο.