Μ’αυτά και μ’αυτά, νομίζω ότι στο τέλος θα μου βάλουν και ένα ράντζο στο Temple να κοιμάμαι, καθώς μεγάλο κομμάτι της ζωής μου τελευταία το περνάω στο συγκεκριμένο venue. Η αλήθεια είναι ότι δεν με χαλάει, καθώς είναι ένας πολύ ωραίος χώρος και με πολύ καλές παραγωγές. Αυτήν τη φορά είχα πάει να δω δύο σχήματα της σκηνής μας, τους Beggars που έρχονταν με τη φόρα που τους έχει δώσει η 5η κατά σειρά full length κυκλοφορία τους, “The Day I Lost My Head” και φυσικά τους Sober On Tuxedos, που έχουν στα σκαριά το δεύτερο δίσκο τους. Λίγο μετά τις 21:00, όταν και άνοιξαν οι πόρτες δηλαδή, μπήκα στον χώρο, ολίγον τι μούσκεμα, καθώς το ψιλόβροχο είχε ήδη κάνει την εμφάνισή του.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξιφαράς / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Αν κάτι είναι που μ’ αρέσει ιδιαίτερα σε αυτά τα εγχώρια lives, είναι το φιλικό και οικείο κλίμα που υπάρχει, το οποίο ξεκινάει από το κοινό και φτάνει μέχρι τις μπάντες. Γύρω στις 22:00 ξεκίνησε η βραδιά με τους Sober On Tuxedos να ανεβαίνουν αποφασιστικά στην σκηνή. Γενικά, τους εν λόγω κυρίους με τα κοστούμια τους ξεχώρισα εξ’αρχής από την απόδοση τους στο live. Έτσι και τώρα είδα από αυτούς αυτό ακριβώς που περίμενα να δω. Μία μπάντα που είναι αρκετά δεμένη μεταξύ της, τα κομμάτια τους τα αποδίδουν ακριβώς όπως τα ακούς στο studio και πάντα σου αφήνουν αυτήν την αίσθηση ότι ζουν και αναπνέουν για να παίζουν live, είτε αυτό συμβαίνει μπροστά σε 10 θεατές, είτε σε 3000.
Μας παρουσίασαν ένα set που περιλάμβανε κομμάτια, τόσο από την πρώτη και μοναδική, μέχρι στιγμής, κυκλοφορία τους, όσο και από τον επερχόμενο δίσκο τους, που αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Στην περίπου μία ώρα που βρέθηκαν κάτω από τα φώτα της σκηνής, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο την πληθωρική και άκρως επικοινωνιακή παρουσία του frontman τους, Στέλιου Μαγαλιού, κατάφεραν να ξεσηκώσουν για τα καλά όσους παρακολούθησαν το συγκεκριμένο live. Ούτε η αλλαγή προσώπου στο μπάσο έδειξε να τους επηρεάζει, καθώς έδειχναν σαν να έπαιζαν από χρόνια μαζί. Γενικά, όσον αφορά στους SoT, θεωρώ ότι τους απομένουν κάποιες λίγες πινελιές -οι οποίες δεν αφορούν ούτε τις συνθέσεις τους, ούτε τη live απόδοση τους- ώστε να πάνε στο επόμενο επίπεδο και να μπουν για τα καλά στο μουσικό κάδρο (το οποίο προφανώς και δεν αφορά την ελληνική σκηνή).
Τη σκυτάλη πήραν οι τιμώμενοι της βραδιάς, Beggars. Οι Beggars έχουν ένα μοναδικό attitude επί σκηνής, σου θυμίζουν ξεχασμένους ρεμπέτες, που ανέβηκαν στη σκηνή να βγάλουν τα γούστα τους, μόνο που αντί για πενιές ακούς riffs, που συνθέτουν αυτό το ιδιαίτερο rock/rock’n’roll (την πιο εύστοχη περιγραφή του ήχου τους την έχει κάνει ο δικός μας Γιώργος Χούλλης, δηλαδή ένα ήχος Black Sabbath με τις απαραίτητες rock’n’roll Motorhead ενέσεις) που παίζουν. Την τελευταία τους δουλειά ομολογώ ότι την είχα ακούσει κάπως «στο πόδι», σήμερα όμως, που γράφω αυτό το κείμενο, τον έχω ακούσει αρκετά πιο διεξοδικά. Ο λόγος; Ο λόγος λοιπόν είναι ότι ακούγοντας το δίσκο live με κέρδισε αρκετά, καθώς αν και μόνο τρεις κατάφεραν να το αποδώσουν εξαιρετικά, κάνοντας τον κόσμο που βρισκόταν από κάτω να περάσει πολύ όμορφα.