Οι Battles, αν και είναι μία μπάντα που αγάπησα αρκετά πριν 6 χρόνια, κατάφεραν στην πορεία να με ξενερώσουν. Λίγο αναμενόμενο αφού άλλαξαν τόσο πολύ με την άφιξη του Gloss Drop (ο Tyondai Braxton έφυγε όταν το ηχογραφούσαν), αλλά το βασικό μου θέμα δεν ήταν αυτό. Ευθύνεται κυρίως στη στάση τους απέναντι στα copyrights, που οκ ρε παιδιά, το καταλαβαίνω μέχρι ένα σημείο, αλλά εσείς το ξεφτιλίσατε και δυστυχώς το κάνετε ακόμα καθώς δυσκολεύτηκα αρκετά για να βρω και να κατεβάσω το νέο τους album, ώστε να το ακούσω και να μπορώ να γράφω γι’ αυτό τώρα.
Βγήκε τον Σεπτέμβριο, με τίτλο “La Di Da Di”, είναι το τρίτο κατά σειρά LP και ίσως η αιτία να τους αγαπήσω πάλι. Από το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησε στο youtube (και πρώτο του δίσκου), με τίτλο “The Yabba”, όσοι τους ακούνε από παλιά είμαι σίγουρη πως έσκασαν χαμογελάκι. Μετά το δεύτερο λεπτό, κάπου, κάπως, σκάει αυτή η γλυκιά ανάμνηση του Mirrored, αλλά δεν ήταν αρκετό να με κρατήσει. Μετά από λίγο καιρό, είπα να του δώσω μία δεύτερη ευκαιρία και πολύ καλά έκανα.
Το “La Di Da Di” έχει σε πολλά να θυμίσει το πρώτο τους album και γενικά τις προηγούμενες δουλειές τους (στα EP αναφέρομαι). Το τέταρτο “Summer Simmer”, είναι ένα κομμάτι που μου προκαλεί πολλά και μπερδεμένα αισθήματα. Ενώ μ’ αρέσει πολύ σε όλη του την διάρκεια, μου αφήνει μια πίκρα στο τέλος, ίσως επειδή το κλείσιμό του μου θυμίζει την εισαγωγή του “Tonto”. Βασικά είναι το “Τonto”, με μικρές αλλαγές στα μετρήματα, πρόσθεσαν και κάτι ήχους από πάνω, μείωσαν την διάρκεια και BOOM, τέλος σου λέει μετά. Το “Non-Violence”, με έκανε να θυμηθώ γιατί έχω τον Stanier στους αγαπημένους μου drummer. Μέχρι τώρα είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, ίσως επειδή είναι φρέσκο, συνδύασαν το νέο τους ύφος με το παλιό και δημιούργησαν κάτι πολύ όμορφο. Το συναγωνίζεται βέβαια το “Megatouch”, που είναι σαν να είσαι μέσα σε κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Σίγουρα είναι το πιο χαζοχαρούμενο κομμάτι του άλμπουμ και αυτό είναι αρκετό, για να σου φτιάξει την ημέρα.
Παρόλο που είναι 50 λεπτά στο σύνολο του, δεν είναι κουραστικό, αντιθέτως, είναι πολύ ευχάριστο. Αν εξαιρέσεις, κάποια κομμάτια που είχαν έλλειψη δημιουργικότητας, είναι ένα ωραίο album και μόλις έδειξαν, πως δεν χρειάζονται φωνή για να ακουστούν.