Εν όψει της ελληνικής περιοδείας των Battleme το Νοέμβριο, είπαμε να εξετάσουμε λίγο το φαινόμενό τους και να περιγράψουμε την πιο πρόσφατη δουλειά τους σαν κάποια μορφή pro παρουσίασής τους ή και προώθησης μίας μπάντας που γνωρίσαμε κυρίως μέσα από την υπέροχη διασκευή του “Hey Hey, My My”. Να επισημάνουμε πως οι διακρίσεις (δεν είναι και λίγες) στην καριέρα τους, ήδη φανερώνουν ένα δικαίως αξιόλογο background.
“Habitual Love Songs”. Δεν θα τα χαρακτήριζα ως συνηθισμένα ερωτοτράγουδα, αν και από πλευράς αγάπης είναι αρκετά ναι μεν εμπνευσμένα, αλλά στην καμία από αυτά τα χαλαρά καψούρικα τύπου σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ που με βάζεις… Απλά δεν τα τοποθετώ στα αμερικάνικα ελαφριά. Κρύβουν μπόλικο schizophrenic romance αέρα και από την αναρχία του δρόμου θέματα, oπότε, θα τη σοβάρευα μέχρι κορεσμού την εικόνα τους και θα τους ξεχώριζα κατά κόρον από τη γκάμα του πολύ καλοί είναι για κάποιο ακόμη επεισόδιο των Sons Of Anarchy. Άσε που δεν είναι και λίγο από μόνο του αυτό το γεγονός.
Οι ίδιοι αποκαλούν το είδος που πρεσβεύουν ως “slacker rock,” μα και πάλι δεν θα συμφωνήσω με τη τεμπελιά που ορίζει ο τίτλος. Σ’ αυτό το album φαίνεται πως έχουν δουλέψει ακόμη περισσότερο από τις προηγούμενες δουλειές τους και έχουν βρει το κατάλληλο ήχο σύνθεσης και διαλογής των μουσικών στοιχείων που κυμαίνονται και περιπλέκουν. Ως πλέον πιο ώριμοι και έχοντας αφήσει πίσω τους μπαλάντες ίχνη στα εδάφη της pop, folk και rock n’ roll σκηνής που έχουν διανύσει, δεν αρκούνται με αυτό και έτσι την αναμιγνύουν με κράματα από την alternative soul αλλά και την punk garage υποκουλτούρα, με σκοπό ένα groove-άτο παραμορφωμένο βρώμικο αποτέλεσμα που θα σε κάνει να συμπεριλάβεις το εν λόγω album στη συλλογή σου. Τα παλαμάκια που τόσο χρησιμοποιούν με εξιτάρουν μιας και λειτουργούν ως ένα ακόμη μουσικό όργανο που απλά παίζεται με το ρυθμό στις παλάμες. Σε φάσεις η funky χροιά ξεπετάγεται και θαρρείς πως ανακαλύπτεται μέσα από την κλασική rock διάθεσή τους ώστε να κρατάει το tempo ανεβαστικό. Τα φωνητικά παιχνιδιάρικα τονικά, υψηλά και βραχνά εκτελούνται όντως πολύ ικανοποιητικά. Στα μοναδικά σύνολα you must listen to(o).
14 τα tracks που απαρτίζουν το δίσκο και θα ξεχωρίσω με δυσκολία ανάμεσά τους τα: “The Post Is Dead”, “Occupied”, “Are You Alive”, “Shake Shake”, “Go” και “Green Trees”.