Από τις μεγάλες κυκλοφορίες του έτους το “Hail To The King”. 3 χρόνια και ένα μήνα μετά και το “Nightmare” οι Avenged Sevenfold κυκλοφορούν το νέο τους album με αισθητή την απουσία του εκλιπόντος Jimmy “The Rev” Sullivan και έκτο στην ιστορία ενός από τα πιο αμφιλεγόμενα συγκροτήματα που είδαμε την τελευταία δεκαετία. Αν και, θα έλεγε κάποιος πιο αποστασιοποιημένος, όλη η νέα μουσική που γεννήθηκε εν μέσω των 00s μπορεί να θεωρηθεί αμφιλεγόμενη με συγκροτήματα όπως οι εν λόγω κύριοι, οι Bullet For My Valentine και τόσοι άλλοι με μεγάλα ονόματα, να αγαπιούνται/μισιούνται φανατικά σε όλα τα μήκη και πλάτη του metal κόσμου. Και πώς ξεπερνάς τέλος πάντων ένα “Nightmare” του 2010 με οποιοδήποτε νέο album;
Από την παραγωγή περιμένεις πολλά πράγματα με τον Mike Elizondo, να αφήνει την υπογραφή του σε ένα ακόμη σημαντικό album, μετά και το “The Hunter” των Mastodon. Συνθετικά, είναι φανερό ότι οι M. Shadows και Synyster Gates αναλαμβάνουν μεγαλύτερες ευθύνες, με τον δεύτερο να σολάρει ακόμη και όταν το album τελειώνει. Οι Avenged Sevenfold, γνωστοί για τους πειραματισμούς τους, μπορεί να πει κάποιος ότι και αυτή τη φορά παίζουν με τη φωτιά πιάνοντας το νήμα μίας μουσικής που φαίνεται αρκετά μακριά από ό,τι είχαν κάνει μέχρι τώρα. Κάτι πιο παραδοσιακό, πιο εύκολο στον μέσο metal οπαδό και σίγουρα πιο “εισαγωγικό”. Ναι, διχάζουν για μία ακόμη φορά. Τόσο τους δικούς τους οπαδούς που περίμεναν κάτι πιο σύνθετο και τους haters που θα γράψουν έπη για το ότι οι Avenged Sevenfold ασχολούνται με κάτι που “δεν το έχουν”.
“Το έχουν” λοιπόν. Σε αρκετά σημεία του album η μπάντα δείχνει για μία ακόμη φορά τις συνθετικές της ικανότητες της να γράψει κομμάτια που θα δέσουν αυτόν που τα ακούει. Το “Shepherd Of Fire” κάνει την καλύτερη δυνατή εισαγωγή σε ένα album που θυμίζει στην απλότητα και το πόσο “εύκολο” είναι στο αυτί, κάτι από “Black Album”. Και πριν φάω τις τομάτες στο κεφάλι, αναφέρομαι στις προθέσεις της μπάντας και όχι στο τελικό αποτέλεσμα. Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι “Black Album”. Το “Hail To The King” το έχουμε ξανακούσει ως πρώτο single που κυκλοφόρησε και συνεχίζει να μου δίνει την ίδια εντύπωση. Ότι είναι ένα απλό και ευχάριστο metal κομμάτι, που θα το ακούσεις ευχάριστα. Τίποτα παραπάνω όμως. Ναι, ένα 14χρονο που δεν έχει ξανακούσει metal στη ζωή του, βρήκε τους ήρωές του και μπράβο του. Οι Maiden μεγάλωσαν και οι Metallica γερνούν και αυτοί. Για πόσο θα μυούν κόσμο στη λατρεία του σκληρού ήχου πια;
Και συνεχίζουμε το ευχάριστο άκουσμα του “Hail To The King” με το “Doing Time” να είναι το πρώτο κομμάτι που θα ξεχωρίσει με διαφορά από τα πρώτα δύο. Πιο αλήτικο, πιο βρώμικο και ο Synyster Gates σίγουρα είναι ένας κιθαρίστας που θα παραδεχθείς για την ικανότητά του. Ομολογώ ότι το τραγούδι αυτό με έκανε να ξεχάσω ότι περιμένω πως και πως το νέο album των Alter Bridge που έρχεται σε λίγο καιρό. To επικό intro του “This Means War” μας γυρίζει στο ότι το “Hail To The King” είναι γραμμένο πάνω σε κλασικές metal φόρμες και η σχεδόν Metallicίζουσα υφή του -λέγε με “Sad But True”- ευτυχώς μένει ως “υφή” και όχι ως επαίσχυντη κόπια στους αιώνες των αιώνων. Τα τσαλιμάκια της μπάντας στο chorus σώζουν την κατάσταση σε ένα ακόμη κομμάτι που θα ακούσεις ευχάριστα ενώ τα solos του Gates θα σε κολλήσουν πάλι στο πάτωμα. Επικών intro συνέχεια στο “Requiem” όπου ναι, οι δηλώσεις των Avenged Sevenfold επιβεβαιώνονται πανηγυρικά. Ίσως το πιο “βαρύ” κομμάτι του album. Να με συγχωρείτε αλλά η power ballad που ακούει στο όνομα “Crimson Day” σίγουρα είναι το πρώτο κομμάτι που θα πατήσεις εύκολα το “next”. To “Heretic” αποκαθιστά την τάξη με το διαρκώς επαναλαμβανόμενο riff του και τα ξεσπάσματα του M. Shadows να σώζουν και εδώ την κατάσταση. Ίσως εδώ θα λέγαμε ότι το album κάνει την κοιλιά του.
Ευτυχώς, κάπου εδώ έρχεται το καλύτερο κομμάτι του album με διαφορά. Το “Coming Home” προσφέρεται για πυροτεχνήματα, head banging και γενικά επικές καταστάσεις. Η bass εισαγωγή του, το δυναμικό του ξεκίνημα και το μελωδικό του chorus συνθέτουν την καλύτερη στιγμή σε ένα album που δεν προσφέρει έτσι και αλλιώς ακροβασίες αλλά κερδίζει το στοίχημά του. Οι Avenged Sevenfold είναι μία metal μπάντα που μπορεί να γράψει ακόμη και hitάκια. Το solo του τραγουδιού, φόρος τιμής στον Adrian Smith. Το “Planets” είναι η τελευταία heavy στιγμή του album, ωστόσο το χιλιοπαιγμένο riffάκι του δεν ξεγελά κανέναν ενώ το chorus του που θυμίζει και λιγάκι κάτι από “Nightmare” δεν ξεγελά κανέναν. Το επικό low tempo “Acid Rain” κλείνει το album κάπως άνισα θα λέγαμε.
Ναι, το “Hail To The King” δεν περιέχει τις ακροβασίες τύπου “A Little Piece Of Heaven” ούτε και τη δύναμη που έβγαζε το “Nightmare”. Η back to basics προσέγγιση που επιχειρεί ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα αλλά και πιο φανατικά αγαπημένα συγκροτήματα της τελευταίας δεκαετίας, πετυχαίνει. Όχι απόλυτα αλλά θα προξενήσει το έντονο ενδιαφέρον.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: “Coming Home”, “Doing Time”, “Heretic”, “This Means War”
The Bad: Έντονες κοιλιές που στερούν το album από τη συνοχή του.
Βαθμολογία: 3,5/5
[/stextbox]