Λοιπόν, βάλτε τα κάτω. Metalcore από την Ελβετία. Πώς την κόβετε την δουλειά; Εντάξει, Ελβετία είναι αυτή οπότε μάλλον καλό θα είναι, αλλά εντάξει, Ελβετία είναι αυτή, οπότε μάλλον μια «ουδετερότητα» θα την έχει… Σωστά; Ε, αυτό ακριβώς.
Το “Episodes of Solitude” των Atropas που λέτε σύντροφοι κακό δεν είναι σε καμία περίπτωση. Λίγο metalcore είναι, αλλά και αυτό πια δεν είναι και έγκλημα. Εντάξει, ούτε εγώ ξέρω που βρίσκουν την όρεξη να παίζουν metalcore το 2015, αλλά τι να κάνουμε, την βρίσκουν. Και δεν τα πάνε και άσχημα. Όλα όσα θα περιμένατε να βρείτε εδώ μέσα, εδώ είναι. Καθαρά φωνητικά, σκισμένα φωνητικά, δίκασες, μελωδίες, ταχύτητα, όλα τέλος πάντων. Έλεγα να γράψω για έλλειψη έμπνευσης, αλλά τελικά δεν ξέρω καν αν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα φαίνεται να είναι ό τι αυτό το μουσικό είδος έχει πια στραγγιστεί, και είναι δύσκολο να παράγει δουλειές που θα εντυπωσιάσουν. Πώς το λένε βρε παιδί μου, όλα νομίζεις ότι τα έχεις ξανακούσει. Αν τώρα εσείς δε χορταίνετε ξέρετε τι λένε περί ορέξεως, αλλά μέχρι εκεί.
Κάπου εδώ είναι το σημείο που ο κριτικός, ειδικά αν είναι μουσικός και ο ίδιος, αισθάνεται λίγο άσχημα. Γιατί οι δόλιοι οι Atropas δεν κάνουν τίποτα λάθος, και διαβασμένοι είναι, και παίχτες καλοί, και συνθέτες αξιοπρεπείς και απ’ όλα. Και δουλειές σαν το “Episodes of Solitude” σου τρίβουν στη μούρη το πώς κάτι τόσο καλοφτιαγμένο μπορεί τελικά να βγει λίγο άχρωμο… Βρε λες να φταίει όντως που είναι Ελβετοί; Μυστήρια πράγματα…