Άλλο ένα συγκρότημα της γενιάς των 00s που έχει κάνει όνομα και δεν πρόκειται να δούμε στην Ελλάδα, εκτός και αν αλλάξουν τα ηλικιακά όρια του ασφαλιστικού προς τα κάτω, είναι και οι Asking Alexandria. Ευτυχώς, δεν καταφεύγουν σε ένα πιο heavy ήχο για να διευρύνουν το ακροατήριό τους αλλά σε έναν πιο μελωδικό ήχο με τον ίδιο προφανώς σκοπό. Το ότι οι μπάντες που έκαναν όνομα την τελευταία δεκαετία δημιουργούν σιγά σιγά έναν πιο δημοφιλή/εμπορικό ήχο, είναι κάτι που φαίνεται. Δεν ξέρω αν είναι κάποια σκοτεινή συνωμοσία που υποκινεί την τάση αυτή ή η ανάγκη να αποκτήσει ξανά ο rock/metal ήχος, ηγετικό ρόλο στις προτιμήσεις των under 30s αλλά αρκετά albums προέκυψαν τον τελευταίο καιρό προς αυτήν την κατεύθυνση και ένα από αυτά είναι και το “From Death To Destiny”.
Η στροφή της μπάντας, ωστόσο, δεν γίνεται εμφανής από τις πρώτες νότες του “Don’t Pray For Me” που ανοίγει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον δίσκο και πρόκειται για ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, με έντονες εναλλαγές, βάρος στις κιθάρες και drums, τα οποία δεν ακολουθούν απλά αλλά παίζουν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρόοδο του τραγουδιού. Εμφανείς αλλαγές υπάρχουν στα φωνητικά του Danny Warshop που καταφεύγει σε ένα λιγότερο brutal τρόπο ερμηνείας αλλά καταλήγει πιο επιθετικός από ό,τι ήταν στα προηγούμενα albums του συγκροτήματος. Η πρώτη τριάδα ολοκληρώνεται με τα επίσης πολύ καλά “Killing You” και “The Death Of Me” με μελωδικά bridges να επιβραδύνουν τα τραγούδια πριν μπει το δίδυμο κιθάρες/drums για να προσδώσει την απαραίτητη ταχύτητα, χαρακτηριστικό των Asking Alexandria στην μέχρι τώρα δισκογραφία τους.
Κάπου εδώ, όλα προοιωνίζονται ένα φοβερό και τρομερό album αλλά δυστυχώς, το υπόλοιπο album δεν καταφέρνει να φτάσει στις προσδοκίες που δημιουργεί η εναρκτήρια τριάδα. Όχι, δεν είναι για πέταμα, σε καμία περίπτωση. Αλλά, υπάρχουν και κάποια στερεότυπα που οι Asking Alexandria δεν αποφεύγουν και αν ακούσεις το “Run Free” θα το καταλάβεις, όπως και το “Break Down The Walls” που αν το άκουγα με δεμένα μάτια, θα σου έλεγα ότι πρόκειται για κάτι πιο βαρύ από Black Veil Brides. Θαρρώ όμως πως τα “Poison”, “Believe” και “Creatures” στερούνται έμπνευσης και δεδομένου του tracklist, δημιουργούν μία κοιλιά στο album αφού απλά αποτελούν ένα ανακάτεμα της τράπουλας που μοιράστηκε στην εναρκτήρια τριάδα του album.
Μετά από όλα αυτά, λοιπόν, φτάνουμε στο “White Line Fever” που σηματοδοτεί και την μεγάλη αλλαγή που προσφέρει, ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, το συγκρότημα στον ακροατή. Γιατί το ίδιο το κομμάτι είναι μεν εμπορικό αλλά η κατά ένα κλικ πιο heavy 80ίλα του “Moving On” με το εναρκτήριο solo και τη μελωδική φωνή, καθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού, από τον Warshop, είναι κάτι που δεν περίμενες εύκολα από τους Asking Alexandria. O δίσκος ολοκληρώνεται με το “The Road” και το “Until The End” που δείχνει ηχητικά να αποτελεί ένα reprise του εναρκτήριου “Don’t Pray For Me” ενώ συμμετέχει και ο Howard Jones επιστρέφοντας στο προσκήνιο μετά από πολλά προβλήματα υγείας, γνωστός από τη θητεία του στους Killswitch Engage μέχρι και την επιστροφή του Jesse Leach.
On the whole, μεγάλη αλλαγή για τους Asking Alexandria που από ό,τι φαίνεται εμπορικά τουλάχιστον τους βγαίνει. Ένας ευχάριστος δίσκος που, μπορεί να μη διεκδικεί δάφνες ανατρεπτικού υλικού, αλλά δε θα χάσεις το χρόνο σου όταν θα τον βάλεις να παίζει. Μοδάτος; Εμπορικός; Οι λέξεις μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή. Το ότι κάτι πουλάει δε σημαίνει απαραίτητα ούτε ότι είναι πολύ καλό ούτε ότι είναι και κακό. Δώσε σε κάτι την ευκαιρία που του αξίζει, χωρίς παρωπίδες.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Η ξαφνική αλλαγή στον ήχο τους, κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον σου μέχρι το τέλος του δίσκου.
The Bad: Κάποια κομμάτια έχουν έντονη την αίσθηση του filler.
Βαθμολογία: 3,5 / 5
[/stextbox]