Συναυλιακή βραδιά που ξεκινάει με κάτι τόσο ιδιαίτερο όσο οι Borderline Syndrome, δε μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερη βραδιά.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Δεν είμαι ιδιαίτερος φίλος του progressive και του πειραματικού ήχου γενικότερα, αλλά αυτό που παράγει το Αθηναϊκό κουαρτέτο είναι πέρα για πέρα ξεχωριστό και πρωτότυπο. Ναι, ξέρω, αυτό δεν ισοδυναμεί απαραίτητα με το «καλό», αλλά για opening act η επιλογή ήταν εξαιρετική, και έτσι όσοι προσήλθαν νωρίς είχαν την ευκαιρία να χαθούν για λίγο στις πραγματικά δαιδαλώδεις συνθέσεις των Borderline Syndrome, οι οποίοι να σημειωθεί είναι τόσο καλοί παίκτες, που και μόνο να τους βλέπεις είναι εντυπωσιακό.
Συνέχεια με Diablery, και αν οι Borderline Syndrome μας δώσανε το χασιματικό κομμάτι της βραδυάς, οι Diablery ήρθαν και μας τρίψανε στη μούρη το κομμάτι του black metal. Χωρίς να λυπηθούν τίποτα στο κομμάτι της σκηνικής παρουσίας και της ατμόσφαιρας, το black metal τους δεν είναι ακριβώς νορβηγικό, αλλά είναι σκληρό, πειστικό, και αποδίδεται άψογα από την μπάντα που έχει πείρα από τέτοιες εμφανίσεις. Ειδική μνεία αξίζει στο κομμάτι των πλήκτρων, που τόσο έχουν ταλαιπωρήσει black μπάντες και που εδώ χρησιμοποιήθηκαν άψογα.
Arcturus για το τέλος σύντροφοι, και πιστέψτε με, καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό σας. Κι εμείς τον ίδιο ενθουσιασμό είχαμε την Παρασκευή. Έλα όμως που κάποια προβληματάκια που ούτως ή άλλως υπήρχαν κατά τη διάρκεια της βραδιάς, τώρα άρχισαν να κάνουν πιο αισθητή την παρουσία τους και να ενοχλούν περισσότερο. Ο χώρος πχ δεν μίκρυνε στις 22:30, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο άρχισε να φαντάζει ακόμα πιο μικρός. Ο ήχος που δεν ήταν ακριβώς σύμμαχος σε Borderline Syndrome και Diablery, εδώ άρχισε να γίνεται ακόμα πιο εχθρικός. Οι ίδιοι οι Arcturus ρε γαμώτο μου φάνηκαν κρύοι, και όσο πειστικά και να ήταν η μάσκα του Vortex και τα 70s σαλβάρια του Valle, κάτι δεν πήγαινε καλά στο πρώτο μισό.
Όταν βέβαια στο δεύτερο μισό πήραν μπρος, το live έγινε λίγο πιο ζωντανό, ο κόσμος ξύπνησε, η ατμόσφαιρα έφτιαξε, όλα έγιναν πιο απολαυστικά βρε παιδί μου! Εξάλλου τα κομμάτια υπάρχουν, ο Vortex αν και ζορίζεται πού και πού την κάνει την δουλειά του, ο Hellhammer στα γρήγορα κομμάτια βγάζει δεύτερο ζευγάρι χέρια… Απλά είναι συναυλία το ρημάδι, και στην συναυλία θες κάτι παραπάνω, και αυτό το κάτι το τσιμπήσαμε λίγο στο τέλος. Αλλά τι να κάνουμε. Έτσι είναι η ζωή. Και όταν η ομάδα παίρνει αποτέλεσμα – γιατί την σώσανε την πατρίδα οι Νορβγηγοί, μη γελιέστε – ακόμα και σε κακή βραδιά, τότε δε μπορείς παρά να της βγάλεις το καπέλο.