Με αρκετή καθυστέρηση (λίγο πριν τις 21:30) άρχισε το live, με αποτέλεσμα ο κόσμος που έχει μαζευτεί από την έναρξη να αριθμεί τα σαράντα περίπου άτομα. Η ατμόσφαιρα στο χώρο είναι ζεστή, οικογενειακή μα και παρεΐστικη.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Αρέτα Κατσούλα (περισσότερες εδώ)
Οι Sailor’s Daughter είναι τέσσερα άτομα, ένας στην κιθάρα και φωνή, ένας δεύτερος κιθαρίστας, ένας στα τύμπανα και ένας στο μπάσο. Ακούστηκαν από pop rock σχήματα, κάποια ψαγμένα alternative post “Close to You” σημεία, μία σωστά τοποθετημένη ώριμη φωνή έως μία ψαρωτική μπαλάντα και μία κομματάκι ψιλοάκυρη διασκευή τέλους (“Hot Stuff”). Δε βαρέθηκα να τους ακούω, μα δεν με ενεργοποίησαν ώστε να τους αναζητήσω και παραπέρα. Παραπάνω έμπνευση και μουσικό ταίριασμα τους εύχομαι και πολλές πρόβες και μουσικές αναλαμπές τους προτείνω.
Οι One Man Drop είναι μία μπάντα που για μένα αδικείται. Αν και τρία άτομα, καταφέρνουν να γεμίζουν το χώρο που βρίσκονται με τον underground δικό τους ήχο, που αντιστοιχεί σε παιχνιδιάρικα drums, βαθυστόχαστο μπάσο, blues-αριστά σολάκια και μια τίμια φωνή. Η ψυχεδελική τους διάθεση μαγνητίζει τον ακροατή και τον παρασέρνει σε ένα σκοτεινό garage ταξίδι, που διαφέρει, γιατί αποτελεί μουσική άποψη. Highlights της βραδιάς: “One Hits One” και “2 Is 3”. Η ένστασή μου: Οι διασκευές που επιλέγουν στα live τους είναι δύσκολες και περιττές, έχουν πιο αξιόλογα κομμάτια δικά τους να παρουσιάσουν και νομίζω πως θα έπρεπε να επενδύσουν σε αυτά.
Ο Κύριος Κ. στέκει μονάχος του στην σκηνή. Ο κ. Θοδωρής Κοντάκος και η κιθάρα του με τα πετάλια της. Δύσκολο το εγχείρημα, διότι ελληνικός ο στίχος, μα με την καθαρή και μελωδικά οδηγούμενη φωνή του, μέσα από τα σήματα καπνού και τον σχετικά σταθερό φωτισμό, καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή του κόσμου. Πολύ καλός παίκτης, αρκετά ορθός και με σωστό τονισμό. Παλιομοδίτικο ροκ σε νεότερη εκδοχή. Έχει το κοινό του. Μία γλυκιά παραφροσύνη ερμηνεύεται μέσα από τις πιο jazz νότες του, μία blues ματιά σε μία ψυχή rock ‘n’ roll προκύπτει από την αφήγηση. Αν κάτι επιτρεπόταν στην προσθήκη, θα φανταζόμουν πλήκτρα να synth–ιάζουν… Τίποτα άλλο δεν μου χρειάζεται.
Αισίως λίγο πριν τις 00:00 (αφού οι αλλαγές από τη μία μπάντα στην άλλη αποτέλεσαν πολύ μικρά και ευχάριστα μουσικά διαλείμματα) σειρά έχουν οι Arcadian Child από την Κύπρο με στόχο να μας παρουσιάσουν την εξέλιξή τους ως μουσικοί. Επιλέγουν αρχικά κάποια κομμάτια από το ντεμπούτο album τους “Afterglow” (που πολύ έχω εκτιμήσει) και συνεχίζουν με την καινούρια τους δουλειά “Superfonica” να αποτελεί άξια συνέχειά του. Η τετράδα είναι τόσο αποτελεσματικά δεμένη μεταξύ της, που δημιουργεί μία ολότητα σημαντικά ηλεκτρική, αποδίδει ως παρουσία, μεταδίδει χρώμα και συναίσθημα, αναπτύσσει τη μουσική φαντασία όπου ευδοκιμεί μία ένταση και ένας γοητευτικό πάθος για αυτό που κάνει και σε προσκαλεί να την εμπιστευτείς. “Twist Your Spirit” και να αναδυθείς τραγουδώντας μαζί της (“Rise”) κατά το “Painting”. Πολύ καλοί μουσικοί με δυσεύρετο ενθουσιασμό, εμπνέουν ένωση και αφοσίωση. Τραβήγματα χορδών εμπλέκονται με τα πολυμήχανα drums, groove–άτο το μπάσο αποζημιώνει και μία διακρίσιμη ενεργή και τεχνικά καλοστεκούμενη φωνή αγκαλιάζει τη μελωδία που από τον βαρύ ήχο με έναν ιδιόμορφο ψυχεδελικό και πειραματικό σκοπό σε trip–άρει μέχρι και την Ανατολή. Κρίμα που ο κόσμος αν και ανακυκλωνόταν, δεν αυξήθηκε.