Χριστούγεννα σημαίνει να κάθεσαι σπίτι με την οικογένεια, γύρω από το τζάκι, να ανταλλάζεις δώρα και να περνάς με αγαπημένα σου πρόσωπα. Αυτό είναι πάνω κάτω το μήνυμα των Χριστουγέννων για όλον τον κόσμο, ή περίπου όλον. Λέω περίπου, γιατί για 350 και πλέον ανθρώπους, το μήνυμα των γιορτών περιλαμβάνει, μετρό μέχρι το Γκάζι, δύο λεπτά περπάτημα μέχρι το Temple, πέντε λεπτά αναμονή στην ουρά (να τα λέμε και αυτά, καθώς παρά τον μεγάλο όγκο κόσμου που βρέθηκε στο venue χωρίς εισιτήριο, η είσοδος στον χώρο έγινε αρκετά γρήγορα τηρουμένων των αναλογιών) και τρεις ώρες συναυλίας, γέλιου, χορού και ξύλου (συναυλιακού ξύλου).
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξιφαράς / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Πρώτοι στην σκηνή βρέθηκαν Τα Ορκ της Ραφήνας. Η τετράδα με μπόλικο κέφι και ικανότητα, στην σχεδόν μία ώρα που είχε στην διάθεση της για να ζεστάνει το κοινό, πέτυχε τον σκοπό της και με το παραπάνω. Ωραία μουσική, καλός χαβαλές, παράσερναν το κοινό στις διαθέσεις τους, κάτι σαν έχουν ξεπεταχτεί, από κάποιο φυτώριο για μπάντες που έχουν οι Anorimoi. Με τον βασικό frontman (θα καταλάβετε γιατί λέω βασικό) του σχήματος να ρίχνει σάλτο στο κοινό για να κοπανηθεί μαζί του, τον μπασίστα που κάποια στιγμή ντύθηκε και αυτός frontman (και μετά έπαιξε ο τραγουδιστής μπάσο, αλλά μετά ο κιθαρίστας τραγουδούσε και αυτός, ενώ ο τραγουδιστής, ο πρώτος, έπαιζε ακόμα μπάσο, ενώ ο μπασίστας έπαιζε κιθάρα ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) να καλεί τον κόσμο να χορέψει μπλουζ, ενώ λίγο αργότερα με δικό τους παράγγελμα είδα από τα καλύτερα wall of death που έχω δει στο Temple.
Κάπως έτσι λοιπόν, ετοιμαστήκαμε ψυχολογικά για την πολυαναμενόμενη εμφάνιση των Anorimoi(ή και Ανώριμων). Με το ρολόι να δείχνει δέκα, τον Ταφοπλάκιουμ να έχει κουρδίσει το μπάσο του παίζοντας Iron Maiden, έκανε την είσοδο του ο Κόμης Vargsteiner με ενδυμασία Άγιου Βασίλη. Άρχισε να μοιράζει δώρα στο κατάμεστο Temple (παίζοντας συγχρόνως σε ένα μικρό φορητό αρμόνιο τα κάλαντα) και μερικά λεπτά αργότερα, κάλεσε και το υπόλοιπο σχήμα να εμφανιστεί στην σκηνή. Αυτό το κάλεσμα, σε συνδυασμό με τις επευφημίες μας, στάθηκαν αρκετά ώστε, ο Τραμπάκουλας (φωνή), ο Σαντριγιάννης (κιθάρα), ο Νεκροπεθαμένος (κιθάρα), ο Ταφοπλάκιουμ (μπάσο) και ο Μπόκολης (τύμπανα) να δώσουν το έναυσμα να ξεκινήσει το γλέντι.
To set τους ήταν χωρισμένο σε τέσσερα μέρη, τα χωρίζονταν με τα απαραίτητα ποιητικά διαλλείματα του Κόμη. Στις δύο ώρες και κάτι που βρέθηκαν στην σκηνή, έπαιξαν κομμάτια από όλες τους τις δουλειές, ενδεικτικά να αναφέρω, “Η Χειρότερη Μέρα Ever”, “Άσε κάτω το δίκαννο γιαγιά”, “Καλά να πάθεις”, “Τεντιμπόης στα 80”, “Το Μέγεθος Μετράει”, “Η Χοντρή με γουστάρει”, “Δάκρυα Καφέ” (πρώτη φορά ζωντανά), “Κ@ριόλα” και φυσικά δεν γινόταν να λείπει το “Πρώτο Ραντεβού”. Σωστά καταλάβατε, τα έπαιξαν όλα.
Για την εμφάνιση τους τι να πρωτοπώ; Ή για να το θέσω ορθότερα, με πόσους διαφορετικούς τρόπους να περιγράψω το πόσο φανταστικοί ήταν. Μπορεί όταν κάποιος ακούει την λέξη Ανώριμοι το πρώτο πράγμα που να σκέφτεται να είναι ο χαβαλές, αλλά αυτό είναι λίγο άδικο για την μουσική τους, την οποία θα ζήλευαν πολλές «σοβαρές» μπάντες. Επίσης, το να σατιρίζεις εύστοχα δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο και οι συγκεκριμένοι κύριοι το πετυχαίνουν. Αυτό πάντως που σίγουρα δεν λες εύκολο, είναι να για δύο ώρες να κατορθώνεις 300+ άτομα να χορεύουν, να χτυπιούνται, να τραγουδούν και να επιδίδεται σε ακατάπαυστο crowd surfing. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν Η Χειρότερη Μέρα Ever, μπορεί όμως να ήταν Τα Καλύτερα Χριστούγεννα Ever και θα τολμήσω να κάνω την εξής πρόβλεψη, από αυτό το live θα ξεπεταχτεί ένας θεσμός…