Καθώς το An δεν παύει να δίνει ώθηση σε καινούριες δισκογραφικές δουλειές, το εν λόγω Σάββατο βράδυ αποτέλεσε μία τέτοιου είδους προοπτική.
Aνταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Lina Koshka (περισσότερες εδώ)
Το intro είναι ορχηστρικό μα δυνατό με εμφανή “Lust” διάθεση για να κεντρίσουν την προσοχή σου χωρίς παύσεις. Σημεία μεταλλικά και κορωνάτα φωνητικά, κάποια από τα στοιχεία που προσαρμόζονται. Η ατμόσφαιρα “Waλves”, ομότιτλη και indie epic έχει διαμορφωθεί από τα drums, την κιθάρα και το μπάσο να ζητάνε το παραπάνω από το synth που πρέπει να συγχρονιστεί με τη φωνή αλλά και να γεμίσει τα κενά τους. Δεν δηλώνει “Absent” και κατεβαίνοντας σκάλα, παρουσιάζουν ένα νέο τους single λίγο πριν το δύσκολο “Fantoche”. More than something φαίνεται πως έχουν να μας πουν από αυτό που τους προσδιορίζει το indie, το punk ή το post. Το ύφος θα αλλάξει λόγω των πιο punk χτύπων και θα θυμίσουν hardcore ερεθίσματα που με την συγκεκριμένη χροιά από τη φωνή δεν θα σε αφήσουν να τα χαρακτηρίσεις ως τέτοια. Το κλείσιμο με το γλυκό ορχηστρικό “Dawn” ως ιδανικός στρόβιΛος με echoes και reverse που κυματιστά θα δώσει τη σκυτάλη στους Breath After Coma.
Η ενέργεια που μεταφέρεται. Στους ίδιους και από τους ίδιους στο κοινό. Breath After Coma, δύο οι κιθάρες, μπάσο και drums ξεκινούν με “Three” περίφημα ένα είδος sentimental stoner-ιάς. “Every day King” με mmm δυσπιστία όταν το “Four” είναι σοβαρό κομμάτι και θέλει επιπλέον προσοχή. Η συνέχεια από δύο καινούρια με το “Stonefunk” να αποτελεί ήδη επιτυχία από τη συγχώνευση των ειδών. Ενώ επιμένουν να παίζουν με τον alternative και groove ήχο, το stoner δεν τους αφήνει ούτε κατά το “Adotarion”. Με το “Leaders” σφραγίζουν το δέσιμό τους ως μπάντα για να επικοινωνήσουν στη συνέχεια κι άλλα ως νέα: tracks με δυνατά στοιχεία και μουσικά συμπλέγματα ικανά να ξεσηκώνουν παρά το baby face του frontman. Τελευταίο το “Fake Gun” να thunder- ίζει so absolutely good το χοροπηδητό. Τους έχει συνεπάρει. Καταϊδρωμένοι, πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο μα δεν τα χάνουν από την καλή παρουσία που έδωσαν και την αμφίδρομη ανταπόκριση που δέχτηκαν. Το τρενάρουν και συνεχίζουν να μας παρασέρνουν μαζί τους κατά το χειροκρότημα.
Angry Boy Jester για το “Connection”, a three guitar attack. Μυστήρια και η σύνθεση και η μίξη. “A Dirty Mind – Pure love”, καταφέρνουν να γκρουβάρουν παρά ταύτα και συνάμα να φλερτάρουν με τους Red Hot Chili Peppers στη funky εκδοχή τους. “Get you down”, χαλαρά πιασάρικο. Μελωδικό και κλαψιάρικα θυμωμένο το “Guilts n’ regrets” βρώμικα προϊδεάζει το “What you’ re gonna do”. Με την πάσα στα φωνητικά το alternative ύφος ξεπροβάλλει, το μπάσο προσδίδει όγκο και παρέα με τα τύμπανα κρατούν το rock, όταν η επιρροή έχει να κάνει και με τους Weezers. Ροκάρουμε ακόμα κι όταν η μία κιθάρα αλλάζει σε κλασική “Playground Heart”. “I sometimes fuck it up”, ξάστερο pop’n’roll – ότι πρέπει για πρωινό restart και ξεκίνημα της ημέρας. Easy όσο χρειάζεται με καλές δόσεις εγρήγορσης και ένα blues-άρισμα τέλους ή αρχής του “Cool Rock”. Το ξέσπασμα ολοκληρώθηκε με το “Crack in my bones” και περνάμε supersonic με τα τρομερά κιθαριστικά effects. Με όση ένταση, άλλο τόσο ρυθμό η δύναμη στα riffs και τα στριφογυρίσματα που άντεξαν αν και ακράτητα, συνεχόμενα beat-άτα. Με ακόμη περισσότερη groove n’ roll έκφραση αναμένεται το ντεμπούτο album τους που βρίσκεται μόλις λίγο πριν την έναρξη των ηχογραφήσεών του…