Το Holy Land κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με το Roots των συμπατριωτών τους Sepultura. Αμφότερες οι μπάντες -με διαφορετικό υπόβαθρο η κάθε μια- θέλησαν να εξερευνήσουν τη μουσική παράδοση της χώρας της Βραζιλίας και πώς αυτή μπορούσε να αφομοιωθεί από τη metal μουσική. Ίσως βεβαίως και το αντίθετο…
Μετά από το πρώτο τους δίσκο (Angels Cry) που υπερέβαινε το χαρακτηρισμό του ελπιδοφόρου και έδινε μια νέα πνοή σε ένα χώρο που διήγε τις καλύτερες του μέρες, το επόμενο τους βήμα θα εγγραφόταν στην ιστορία του σύγχρονου metal.
Το Holy Land αναφερόταν στην πατρογονική τους γη πριν αυτή ανταμώσει τους Πορτογάλους που ανακάλυψαν τη χώρα εκ μέρους της Ευρώπης. Στην εξιδανικευμένη τους ματιά για την ιστορία της χώρας, η προσφυγή στη μουσική κληρονομιά της Βραζιλίας ήταν αυτονόητη. Το διακύβευμα ήταν κατά πόσο μπορούσε η πολύπλευρη παραδοσιακή μουσική να συνδυαστεί με το δικό τους στυλ που άνηκε σε μια τελείως διαφορετική οπτική.
Το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει απόλυτα τη τόλμη τους, πολύ απλά γιατί αυτό που κατάφεραν ήταν κάτι το απαράμιλλο. Ένας αμίμητος συνδυασμός folk, κλασσικής μουσικής και metal που σάλπαρε με τελικό του προορισμό το Holy Land, την εκπλήρωση της επαγγελίας.
Τα κρουστά του Νothing to say αναγγέλλουν το καλύτερο δίσκο των Angra έναν από τους καλύτερους της δεκαετίας ολόκληρης. Έντονα κομμάτια όπως το Nothing to say, το Ζito με το εμβαπτισμένο στο folk power metal να κορυβαντιά, συνδυάζονται με τις γαλήνιες στιγμές που προσφέρουν το Silence and distance,το Lullaby. Aνάμεσά τους ίσως όμως ξεχωρίζει το έπος του Caroline IV, το οποίο συν τοις άλλοις φανερώνει τη μουσική παιδεία του Matos. Όλη η μπάντα βρίσκεται δίπλα του σε μια έξαρση έμπνευσης που σπανίως βρίσκεται σε τέτοιο βαθμό σε ένα δίσκο.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 οι Αngra, στην καλύτερη τους φάση, πολύ πριν οι έριδες εισχωρήσουν μεταξύ τους για να διαλύσουν τις προοπτικές της πορείας τους, κυκλοφόρησαν τον δίσκο που δεν θα ξεπερνούσαν ποτέ. Εδώ βρίσκεται η Άγια Γη μιας δεκαετίας θαυμάτων που όσο περνούν τα χρόνια ολοένα και απομακρύνεται από τη θέασή μας.
Ο αδόκητος χαμός της σπουδαίας φωνής του Adre Matos και η απώλεια ενός νέου ανθρώπου νομίζω πως κλείνουν οριστικά το κεφάλαιο των κλασσικών Angra που μόνο επέτειοι σαν τη σημερινή μας τους θυμίζουν.