Όποιος είχε έστω και μικρή επαφή με τις μπάντες του lineup, ήξερε πως το Σάββατο στο Temple θα γινόταν μια πραγματική γιορτή για τον εγχώριο σκληρό ήχο, με οικοδεσπότες τους Αmken να μας παρουσιάζουν επιτέλους live το “Passive Aggression”.
Ανταπόκριση: Σπύρος Ζαρμπαλάς / Φωτογραφίες: Ελισάβετ Παπαγιαννίδη (πλήρες photo report εδώ)
Mετά από πολύ μικρή καθυστέρηση οι Shadowmass ανέβηκαν στην σκηνή, καλύφθηκαν από το σκοτάδι που τους αρμόζει, και με ένα ψυχωμένο introduction ξεκίνησαν με το “Nox Serpentium”. Ήξερα πως είναι μια απίστευτα προβαρισμένη και δεμένη μπάντα, αλλά ο ήχος που βγήκε από το power trio ήταν πραγματικά σαρωτικός. Blackened heavy metal με αρκετά σκόρπια death στοιχεία, μπάσο οδοστρωτήρας, κιθάρα να πετάει το ένα riff και solo μετά το άλλο και τα drums (όπως αναμενόταν από τον Maelstrom) από άλλο πλανήτη. Αισθητική και ήχος που συνδυάζει με ευκολία Celtic Frost με Dissection και Mercyful Fate, φανερά oldschool χωρίς όμως να μοιάζει σε καμία περίπτωση εκτός εποχής. Παίζοντας κομμάτια και από τις δύο κυκλοφορίες τους δεν άφησαν στιγμή να πάει χαμένη από τον χρόνο που τους δόθηκε, και αν κρίνω από το merch table κέρδισαν αρκετό κόσμο που τους είδε για πρώτη φορά.
Δύσκολο να μην έχεις πετύχει σε live κάπου κάποτε τους Abyssus, και αν τους έχεις δει ξέρεις τι θα περιμένεις και ότι δεν θα απογοητευτείς. Όμως, ίσως νιώθοντας τους Shadowmass και τους Amken να τους βάζουν “δύσκολη” κόντρα, το Σάββατο παρουσιάστηκαν ακόμα πιο μανιασμένοι. Φοβερή ενέργεια από μπάντα και κοινό από την πρώτη στιγμή, μας πήραν από τα μούτρα με το 90’s death metal τους και τα απίστευτα groovy parts στα κομμάτια, ενώ ο Κώστας Αναλυτής έδινε το δικό του show στο μικρόφωνο. Όπως ήταν αναμενόμενο την μερίδα του λέοντος στο setlist είχε ο τελευταίος τους δίσκος, “Death Revival” με τέσσερα κομμάτια και το προσωπικό highlight “Genocide”. Για το “Death Revival” o Μανώλης Ροδοκανάκης είχε γράψει ότι «Δε χρειάζεται να πεις πολλά πράγματα για να τον περιγράψεις. Είναι ένας πολύ καλός death metal δίσκος». Και όντως, και για την εμφάνιση τους δεν χρειάζεται να πλατειάζω. Ήταν μια πραγματικά καλή death metal μπάντα.
Άλλο ένα γρήγορο changeover και έφτασε η ώρα των headliners Amken. Το Temple είχε πλέον γεμίσει ασφυκτικά και μετά από ένα σύντομο intro το “Passive Aggression” ξεκίνησε μια ανελέητη επίθεση που θα διαρκούσε για την επόμενη μια ώρα περίπου. Πεντακάθαρος ήχος με τις κιθάρες-ξυράφια σε ρόλο πρωταγωνιστή, χωρίς να χάνονται όμως τα φωνητικά του Γιάννη που είναι απόλυτα ταιριαστά στο νέο υλικό. Το οποίο υλικό του τελευταίου δίσκου ο κόσμος το έχει ήδη αφομοιώσει πλήρως, και αντιδρούσε με συνεχή χαμό καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, από το πιο ρυθμικό “I Am The One” στο κοφτό riff του “Βliss” που δεν γίνεται να αφήσει κανέναν ακίνητο.
Σαφώς τίμησαν και τις προηγούμενές τους κυκλοφορίες, με τον Βάνια να παίρνει τα ηνία στο “Zombie Pets” που ζητούσε διακαώς το κοινό. Προσωπική μου άποψη είναι ότι τα παλιά κομμάτια έκαναν τα καινούρια να λάμπουν ακόμα περισσότερο, αφού έδειχναν το πόση δουλειά έχει γίνει για να συμβεί αυτή η εξέλιξη στις συνθέσεις και τον ήχο της μπάντας. Mας άφησαν με το μανιασμένο “Li(f)e We Lead”, δείχνοντας πανηγυρικά πως με αυτή την εμφάνιση και αυτό το live οι Amken νίκησαν, και έδειξαν ξεκάθαρα ότι πλέον έχουν αλλάξει επίπεδο για τα καλά.
