Αλήθεια δεν ξέρω αν ήταν ο Σεπτέμβρης με τις εξεταστικές, ο καιρός, ή η έλλειψη διακοπών αυτό που μπέρδεψε το κεφάλι μου, αλλά αυτό το Σάββατο που φαινόταν αιώνες μακριά, τελικά ήρθε πριν προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου. Οπότε και βρίσκομαι στο An Club, ένα τέταρτο πριν ανοίξουν οι πόρτες και ο κόσμος ήδη μετράται με δεκάδες.
Ανταπόκριση: Ειρήνη Παππά
Φωτογραφίες: Χρήστος Ζαρκαδάκης
Κατά τις 22:00 το μαγαζί ήταν ήδη σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό γεμάτο, όταν ανεβαίνει στην σκηνή, χωρίς να τον πάρουν και πολλά μάτια είδηση, ο κιθαρίστας/vocalist/electronics user των Syndrome. Η ατμόσφαιρα άρχισε αμέσως να χρωματίζεται, και ενώ -ναι, το παραδέχομαι- πολλοί περιμέναμε και τα υπόλοιπα μέλη του opening act, τελικά αυτά αποδείχθηκαν σχεδόν ανύπαρκτα. Ο Mathieu J. Vandekerckhove μας ταξίδεψε γονατιστός με ambient ήχους ενώ το δεύτερο μέλος της μπάντας, Tine Guns, έκανε το κομμάτι του πίσω από εμάς, χωρίς να είμαι σίγουρη όμως αν αυτό περιλάμβανε τα visualisations που ήδη παίζανε στο φόντο. Η drone ατμόσφαιρα κράτησε μέχρι να εμφανιστούν οι Amenra, με τον Mathieu να αποχωρεί περίπου στο μισάωρο και να αφήνει στα πετάλια την υπόλοιπη δουλειά.
Οι ψίθυροι του κοινού εντείνονται στο πλέον καλογεμισμένο An Club όταν ανεβαίνουν στη σκηνή ένα ένα τα μέλη των Amenra και ο ενθουσιασμός για ό,τι επρόκειτο να ακολουθήσει μπορούσε να πάρει σάρκα και οστά. Ακούγονται οι πρώτες νότες του The Pain Is Shapeless και ήδη έχω ξεχάσει πού βρίσκομαι.
Ο Colin τραγουδάει με πάθος και το κοινό συμμετέχει με ένα συγχρονισμένο headbanging που σταματάει μόνο εναλλάξ με τα χειροκροτήματα, ενώ ο ήχος ήταν από τους πιο σωστούς που έχω ακούσει στο An. Το μπάσο ήταν λίγο θαμμένο στην αρχή, αλλά μέσα σε 2-3 κομμάτια ακούγαμε τον όγκο των Amenra στο σύνολό του. Για τη σκηνική παρουσία δεν ξέρω τι να σχολιάσω, άλλωστε όσοι ξέραμε τους Amenra ξέραμε και τι να περιμένουμε. Η μπάντα δίνει κατάθεση ψυχής πάνω στη σκηνή και ο Colin τη μία φορά που γύρισε προς το κοινό μπορούσες να δεις στο πρόσωπό του πόνο, κενό, αγωνία, μαυρίλα, και ό,τι άλλο συναίσθημα βγάζει στο καθένα μας η μουσική των Amenra.
Και μετά τέλος. Έχει περάσει περίπου 1 ώρα από τότε που ανέβηκαν στην σκηνή οι Βέλγοι και κατεβαίνουν καταϊδρωμένοι προς τα παρασκήνια αφήνοντάς μας όλους με ανοιχτά τα στόματα, τον καθένα μας για δικό του λόγο. Αρκετοί ήταν εκείνοι που δυσαρεστήθηκαν με τη διάρκεια του live, και σίγουρα ο κόσμος παρέμενε στο μαγαζί ελπίζοντας σε κάποιο encore-έκπληξη παρόμοιο με των Electric Wizard το 2011. Παρόλ’ αυτά θεωρώ πως η μπάντα κατάφερε να δείξει ό,τι εκπροσωπεί, σίγουρα ανταποκρίθηκε των προσδοκιών μου και δέχομαι την επιλογή τους να παίζουνε πάντα setlist της μιας ώρας. Φυσικά δεν θα με χάλαγε και ένα Ritual για το φινάλε, ένα Némelèndèlle, ή έστω ένα From Birth To Grave βρε αδερφέ, αλλά άμα ξεκινήσουν οι παραγγελιές θα τελειώσουμε όταν τελειώσουν και οι δίσκοι και το νόημα θα έχει χαθεί. Έφυγα ευχαριστημένη [και σίγουρα πιασμένη] από το μαγαζί, αγκαλιά με καινούριες μπλούζες, αυτόγραφα και μια εμπειρία ζωής -αλήθεια.
Αλλά την αμαρτία μου θα την πω. Τα γυναικεία φωνητικά στο Am Kreuz μου έλειψαν, και λίγο μου έμενε να ανέβω στη σκηνή και να πιάσω δεύτερο μικρόφωνο, αλλά είπα να μην χαλάσω τη βραδιά στους υπόλοιπους, οπότε αρκέστηκα στο να φωνάζω τους στίχους από τη θέση μου…
Setlist:
- The Pain Is Shapeless
- De Dodenakker
- Razoreater
- Dearborn
- Terzielle
- Am Kreuz
- Silver Needle Golden Nail
Powered by Cincopa Media Platform for your website and Cincopa MediaSend for file transfer.