Έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από την εποχή του “Weightless” και του “Dear Maria, Count Me In”, και η αλήθεια είναι ότι είχα χάσει λίγο τα βήματα των All Time Low. ‘Εχοντας κάνει κάποια αποτυχημένα πειράματα με τον ήχο τους στον προηγούμενο δίσκο, επιστρέφουν με το 8ο album τους, “Wake Up, Sunshine”, το οποίο ο frontman Alex Gaskarth χαρακτήρισε ως “το πληρέστερό τους”.
To “Some Kind of Disaster” είναι ιδανικό opener, catchy, ζεστό και με ένα μεγάλο ρεφρέν που δημιουργεί προσδοκίες για το υπόλοιπο του δίσκου. Φαίνεται ότι με τον καιρό η μπάντα τείνει προς την Pop μεριά του Pop Punk, όμως πέφτει μέσα στην παγίδα του εγχειρήματος, καθώς όσο εύκολα ενα καλό Pop κομμάτι σου φέρνει ανοίγει τις πόρτες σε ένα μεγαλύτερο κοινό, τόσο δύσκολο είναι να γράψεις ένα καλό Pop κομμάτι που να μην ακούγεται του σωρού. Oπότε, ενώ μας δίνουν συνθέσεις σαν το “Sleeping In”, το οποίο θα μπορούσε εύκολα να μπεί σε μια “Βest Οf” συλλογή τους και ταυτόχρονα να παιχτεί σε mainstream radio, υπάρχουν αρκετά αχρείαστα fillers που περισσότερο φέρνουν σε αποφάγια κακών στιγμών των Green Day (βλέπε το ομώνυμο του δίσκου). Από αυτήν την μετριότητα δεν γλιτώνει και η συνεργασία με τον superstar blackbear στο “Μonsters”, που μοιάζει να δημιουργήθηκε με το ζόρι για να μπορέσουν να τον “χωρέσουν”, και τελικά βγαίνουν και οι 2 πλευρές χαμένες. Κρίμα, γιατί όταν είναι ο εαυτός τους όπως στο “Basement Noise” που κλείνει το αlbum. δείχνουν ότι μπορούν να δώσουν όσα και παλαιότερα στον ήχο τους, και ας είναι πλέον σε μια πιο “ώριμη” εκδοχή του.
Σε μια εποχή που έτσι και αλλιώς ο κόσμος δύσκολα ακούει ολόκληρο δίσκο, οι All Time Low επέλεξαν να έχουν 15 κομμάτια στο “Wake Up, Sunshine”, χάνοντας την ευκαιρία να κάνουν ένα αξιόλογο comeback αφαιρώντας τα fillers και κρατώντας την ουσία. Alex, το “πληρέστερο album” δεν σημαίνει απαραίτητα μεγαλύτερο σε διάρκεια…