Πριν λίγα χρόνια ο Cris Cornell, ο έσχατος επιζών από τη χορεία των τραγουδιστών του grunge, διέπραττε το απονενοημένο διάβημα για να κλείσει οριστικά ο κύκλος του τελευταίου, ίσως, ανανεωτικού κινήματος της ροκ μουσικής. Προηγουμένως μας είχαν αποχαιρετήσει ο πατριάρχης της εκτόξευσης του κινήματος, ο Kurt Cobain και λίγο μετά Layne Staley ακολουθούσε το ίδιο ζοφερό δρομολόγιο.
Ο τετριμμένος επικήδειος μπορεί να είναι πως έφυγαν νωρίς και η εικόνα νεότητας που απέπνεαν δεν αλλοιώθηκε από το άγγιγμα του χρόνου. Σε συμβολικό επίπεδο πρέπει να ισχύει πως εκπροσωπούν μια εποχή ακμής για τη ροκ μουσική που πλέον έχει παρέλθει.
Στην εποχή της ακμής συγκαταλέγεται το Dirt, o δεύτερος δίσκος των Alice in Chains, είναι ένα από τα θεμέλια της grunge μουσικής προερχόμενο από την ίσως πιο σκληρή μπάντα της.
Η επιτυχία του δίσκου υπήρξε ταυτόχρονα καλλιτεχνική και εντυπωσιακά εμπορική. Βοηθούντος του Mtv, τραγούδια όπως το ”Would” ακούγονταν σε παγκόσμια προβολή και το όνομα τους αναρριχήθηκε γρήγορα στη κορυφή.
Ένα εξαιρετικά σκοτεινό σύνολο τραγουδιών που έφερνε στην επιφάνεια τους προσωπικούς δαίμονες της μπάντας αλλά και την έφεση τους να συνθέτουν εντυπωσιακά κομμάτια πάνω σε ότι τους καταδυνάστευε.
Η κατάχρηση ναρκωτικών, η διέξοδος από τα προβλήματα, είναι πάντα απατηλή και νομοτελειακά οδηγεί στο θάνατο. Αυτό μας το πιστοποιεί η ίδια η ζωή του Staley και η γνώση της τραγικής του κατάληξης κάνει τη συγκλονιστική ερμηνεία στο δίσκο ακόμα πιο έντονη εμπειρία.
Αναμνήσεις από το παρελθόν για τοn πόλεμο του Βιετνάμ (”Rooster”) και τον έρωτα (”Rain when I die”) που διαπλέκονται μαζί με την απώλεια προσφιλών προσώπων (”Would”) διατηρούν μέσω της μουσική της μπάντας, στην κιθάρα ενός έξοχου κιθαρίστα όπως ο Cantrell, την αιχμή τους. Τραγούδια που πλάθουν τον χαρακτηριστικό ήχο του grunge και σαν κινούμενη άμμο σε βουλιάζουν στη βαριά ατμόσφαιρα τους.
Κάποτε οι φωστήρες του metal είχαν μεταμορφωθεί σε προφήτες για να προαναγγείλουν το θάνατο του metal (τους) από την έλευση του αλλότριου grunge. Οι προβλέψεις τους δεν πραγματοποιήθηκαν: η συμφορά που ενέσκηψε δεν κατάφερε να πλήξει το metal (τους) καθώς το grunge αποχώρησε λίγο καιρό μετά βιαστικά από το προσκήνιο.
Η έξοδος του από τα μουσικά δρώμενα αποκάλυψε την ένδεια που κρυβόταν σε αυτά και θα πολλαπλασιαζόταν στο μέλλον. Το grunge έπαψε να υφίσταται ως απειλή οι φωστήρες παρέμειναν στις επάλξεις.
Το ροκ δεν είναι πλέον μια μουσική που αποπνέει κάτι το ριζοσπαστικό, δεν παράγει πρωτότυπα ρεύματα παρά μόνο αναβιώσεις από τις κλασικές του στιγμές που επανέρχονται στο παρόν χωρίς την αρχική τους αιχμή.
Το ροκ είναι πλέον γερασμένο ακόμα και οι αναπαραστάσεις του αναδύουν κάτι το μουσειακό, αποστειρωμένες αναμνήσεις και ψευδεπίγραφη οργή που δεν σοκάρουν πλέον κανένα. Ίσως ακούγεται εξωφρενικά αφοριστικό αλλά δίσκοι σαν το Dirt δεν ξαναβγαίνουν.