Το 2019 θα καταγραφεί σίγουρα στην ιστορία σαν μία από τις καλύτερες χρονιές της δεκαετίας από την άποψη των κυκλοφοριών στο χώρο του σκληρού ήχου. Και εκεί ψηλά, κοντά στην κορυφή της χρονιάς, θα φιγουράρει η δισκάρα που κυκλοφόρησαν οι Γάλλοι Alcest, δηλαδή ο Stéphane “Neige” Paut και οι συνοδοιπόροι του.
Στο νέο τους album τα πράγματα κατορθώνουν να γίνουν ταυτόχρονα πιο σκληρά αλλά και πιο μελωδικά, και εν τέλει, πιο ενδιαφέροντα από τον προκάτοχό του (“Kodama” – 2016). Και είναι δύσκολο διάολε να προχωρήσεις παρακάτω στην ακρόαση της συλλογής και να μην επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά το εναρκτήριο αριστούργημα “Les Jardins De Minuit”, που βρίσκει τα blast beats να βασανίζουν ηδονικά τα αυτιά σου, συνοδευόμενα από riffs που κολλάνε στο κεφάλι. Πρέπει να το κάνεις όμως γιατί το όργιο δημιουργίας που τιτλοφορείται “Protection” βρίσκει την μπάντα να εκμεταλλεύεται στο έπακρο την άψογη παραγωγή δίνοντας την πιο “φτιαγμένη για single” έκδοση του post black metal των τελευταίων ετών.
Μπορεί τα 6 τραγούδια του δίσκου να φαίνονται λίγα, η ποιότητα όμως δεν αφήνει ούτε στιγμή το απόλυτο. Το μεσαίο μέρος χαρακτηρίζεται από τον συνδυασμό του φωτεινότατου (και πανέμορφου) “Sapphire” και του περιπετειώδους “L’ Ile De Morts”. Εδώ οι ταχύτητες πέφτουν και η συνθετική δεινότητα ανεβαίνει. Οι συνθέσεις αυτές δημιουργούν συναισθήματα ψυχικής πλήρωσης και επαφής με τις ρίζες , σαν οι Sigur Rós να αποφάσιζαν να παίξουν black metal. Εντυπωσιακή η ενορχήστρωση των τυμπάνων από τον Jean “Winterhalter” Deflandre.
Στον καθρέπτη του αινιγματικού “Le Miroir” ο ήχος του “Somewhere in Time” (τι θα πει ποιων; ) ανακλά την ρομαντική pop τραγουδοποιία της εποχής του, ενώ στο ομώνυμο φινάλε η λιπόσαρκη πνευματική Σφίγγα του εξωφύλλου θέτει το δικό της αίνιγμα για το που θα σταματήσει η δημιουργικότητα αυτής της μπάντας. Ακούστε και ξανακούστε αυτό το album. Πρόκειται για ένα ταξίδι ψυχής στο οποίο θα επιστρέφετε όποτε θέλετε να αισθανθείτε πιο “γεμάτοι” σαν άνθρωποι.