Οπισθοδρομικοί ή νοσταλγικοί; Μερικές φορές είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει τον οπισθοδρομισμό από τη νοσταλγία, τη γραφικότητα από την πραγματική αγάπη για κάτι που ανήκει σε μια άλλη εποχή και την σχιζοφρένεια από την επιμονή. Δεν ξέρω πού κατατάσσετε εσείς τους Airbourne, εγώ τους θεωρώ μία θεότρελη μίξη όλων των ζευγαριών που παρέθεσα. Ίσως και μερικών ακόμη. Σίγουρα, πάντως, το “No Guts, No Glory” του 2010, για όσους από εσάς παρακολουθούν στενά την μπάντα, υπήρξε μία στιγμή, στην οποία φάνηκαν σε αρκετά μέρη της, οι εγγενείς αδυναμίες του εγχειρήματός τους. Όσο για τις παλαιομοδίτικες διαφημιστικές παπαρδέλες του στυλ “Οι νέοι AC/DC”, αυτά νομίζω ότι είναι ανόητα πράγματα. Τέτοια slogan λίγη έως και μηδενική απήχηση έχουν στο rock/metal ακροατήριο πλέον.
Το “Black Dog Barking” είναι μία ευκαιρία για τους Airbourne να αποδείξουν ότι δεν είναι μία ψηφιακή κόπια των AC/DC για το νέο rockά του 21ου αιώνα. Δείχνουν να την αρπάζουν από τα μαλλιά. Σίγουρα, δεν παίζουν κάτι καινοτόμο. Η μουσική που παίζουν είναι πολύ συγκεκριμένη και το θέμα είναι να την παίξουν καλά, προσέχοντας παράλληλα τις λεπτομέρειες στη δουλειά τους. Φυσικά, η παραγωγή του album δεν αποτελεί λεπτομέρεια και αυτό δείχνει να υιοθετεί και η μπάντα. Ήχος προσεγμένος και μεστός.
Αν δε, ξεπεράσουμε την επανεκτέλεση του “Ready To Rock”, από το πρώτο, μόλις 1000 τεμαχίων EP τους και το ακόλουθο, τυπικό της φάσης τους, “Animalize”, θα δώσουμε εύκολα προσοχή στα δύο επόμενα. Το “No One Fits Me Better Than You” είναι ίσως ότι πιο catchy έχουν να προσφέρουν σε τρία album ενώ ενδιαφέρουσα είναι και η στροφή τους στο glam n’ hard του LA με το ρυθμικότατο “Back In The Game”. Τα “Firepower” και “Live It Up” επιστρέφουν τους Airbourne στις τυπικές τους, πια, φόρμες με το “Live It Up” να δείχνει για ποιο λόγο επελέγη ως το πρώτο κομάτι που παρουσιάστηκε στον κόσμο. Το album, όμως, αναδίδει έναν δυναμισμό και μία τραχύτητα που δεν είχε ο προκάτοχός του και δύσκολα μπορεί να περιγραφεί από έναν “μουσικοκριτικό” αναλυτικά. Θεωρώ, επίσης, ότι είναι κάτι που εύκολα θα προσέξει ο φίλος της μπάντας. Πιο…metal η συνέχεια με το “Hungry” να θυμίζει…Anvil. Ο δίσκος κλείνει με τα “Cradle To The Grave” και το ομότιτλο, να συμπληρώνουν, κατά τη γνώμη μου το tracklist.
Συμπέρασμα; Οι Airbourne χρειάστηκαν τρία χρόνια για να ξανακάνουν με όρεξη, αυτή τη φορά, αυτό που ξέρουν καλά να κάνουν. Το album είναι άκρως ακατάλληλο για οδήγηση. Εκτός και αν βγει σε παιχνίδι το Sons Of Anarchy.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: “Νο One Fits Me Better Than You”, “Back In The Game”, “Live It Up”
The Bad: Έλλειψη ρίσκου
Βαθμολογία: 3.5 / 5
[/stextbox]