Oι ‘βετεράνοι’ Acid Death επανήλθαν πέρυσι δυναμικά μετά από πολλά χρόνια με νέο album…το καλοκαίρι που μας έρχεται εμφανίζονται στο ετήσιο φεστιβάλ Μουσικά Κύματα (New Long Fest) αλλά και το Rockwave Festival 2013. Με αφορμή την εμφάνιση τους στη διήμερη γιορτή της ελληνικής σκηνής στη Νέα Μάκρη, o Πάρης Δημητρόπουλος μίλησε με τον Σάββα, μπασίστα και τραγουδιστή της μπάντας.
Σάββα καλησπέρα και καλώς ήρθες για μια ακόμη φόρα στο Rockin’Athens.gr.
Καλησπέρα σε όλους και πάνω από όλα ευχαριστούμε για την παρουσίαση!
Ήθελα να σε ρωτήσω μιας και δεν έχουμε ξαναμιλήσει μαζί πως πήγε από θέμα αποδοχής και κριτικής το τελευταίο σας πόνημα το “Eidolon” μιας και έχουν περάσει αρκετοί μήνες από την κυκλοφορία του;
Πήγε πολύ καλά! Δέχτηκε θετικά σχόλια σχεδόν από παντού, ακόμα και από ανθρώπους μουσικά απομακρυσμένους από το δικό μας είδος. Ιδιαίτερα αυτό μας χαροποίησε και με δεδομένο το ότι αυτή ήταν η πρώτη δουλειά μας μετά την επανένωση και 5η συνολικά επίσημη δουλειά. Ξέρεις, το όλο εγχείρημα ήταν δύσκολο, με βάση την απουσία μας για 10 χρόνια από τα δρώμενα και με συνιστώσα το ότι αρκετές φορές μια επανένωση δεν βλέπεται με θετικό μάτι. Συνεπώς η δική μας αμηχανία ήταν κάτι παραπάνω από υπαρκτή στο επίπεδο του «πώς θα ακουστεί η μπάντα μετά από τόσα χρόνια;». Όλα πήγαν και πάνε καλά, κυκλοφορεί και σε λευκό βινύλιο από τις 30 Μάρτη, ειδικά αυτό το θέλαμε κι εμείς πολύ, μια τέτοια έκδοση!
Πριν λίγο καιρό επανηχογραφήσατε και κυκλοφορήσατε το “Misled” EP. Πες μας λίγα πράγματα και για την αρχική κυκλοφορία αλλά και για την τωρινή.
Η ιδέα δουλεύτηκε λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2012… Πάντα αυτό το split LP με τους Ισπανούς Avulsed το είχαμε άχτι μια που κυρίως λόγω των στρατιωτικών υποχρεώσεων είχε μείνει στα αζήτητα στο θέμα promotion, αλλά και της κακής ακόμα και για τα δεδομένα εκείνης της εποχής παραγωγής, ενώ είχε βρεθεί να πωλείται από χέρι σε χέρι ακόμα και 100€! Το συζητήσαμε μεταξύ μας και λέμε «εντάξει…ας το κάνουμε και για εμάς και για όλους». Κρατήσαμε τις δομές των κομματιών σχεδόν ανέπαφες και τα ξαναηχογραφήσαμε από την αρχή από το Γενάρη μέχρι το τέλος Μάρτη του 2013. Ακούστηκαν σαν να είχαν βγει τώρα! Του δώσαμε τον τίτλο “MisleD 2013”. Από την αρχή η απόφαση ήταν να διατεθεί αυστηρά δωρεάν, όπως και το κάναμε. Βρίσκεται κατευθείαν από το official site μας, www.aciddeath.net/downloads και εκεί θα βρείτε και άλλο σπάνιο/ακυκλοφόρητο υλικό…
Έχετε ήδη κλείσει σε κάποια καλοκαιρινά φεστιβάλ για live εμφανίσεις. Θες να μας πεις λίγο ποια είναι αυτά και τις ημερομηνίες τους;
Ναι. 9 Ιουλίου στο RockWave festival, 20 Ιουλίου στα Μουσικά Κύματα 2013 και 23 Ιουλίου στο Σλοβενικό MetalDays fest 2013. Φέτος μας πήγε καλά συναυλιακά, είχαμε και την Ελληνική περιοδεία για το “Eidolon” συν μεμονωμένα live και τώρα αυτά τα festival. Και δουλεύουμε και στο να βρούμε κάποιο slot για κάποιο Ευρωπαϊκό tour.
Πόσο σημαντικά θεωρείς τα live για την αναγνώριση και την προώθηση μιας μπάντας;
Κακά τα ψέματα, το live είναι αυτό που δένει και αναδεικνύει μια μπάντα! Στο studio, είτε recording είτε πρόβα, όλα φαίνονται ιδανικά και αρκετές φορές εύκολα. Αν δεν παίξει ζωντανά όμως η ομάδα και αρκετές φορές αν δεν παίξει σε δύσκολες συνθήκες, ουσιαστικό δέσιμο δεν υπάρχει…
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κλείσεις θέση σε ένα tour πλέον;
Για τις περισσότερες μπάντες του εξωτερικού το να κλειστεί ένα slot σε ένα tour μπορεί να σημαίνει απλά κάποιες χιλιάδες ευρώ που θα χρειαστεί να διατεθούν για την κάλυψη στα επερχόμενα έξοδα, εκτός και αν το βεληνεκές της μπάντας είναι τέτοιο που είτε διαπραγματεύεται, είτε είναι σε θέση ισχύος σαν headliner.Δυστυχώς για μια Ελληνική μπάντα, που δεν είναι από τις 4-5 που είναι πλήρως αναγνωρισμένες στο εξωτερικό και μπορούν και διαπραγματεύονται τους όρους τέτοιων συμφωνιών ή βρίσκονται και σε θέση ισχύος, τα πράγματα είναι δύσκολα. Και μόνο η λέξη «Ελλάδα» προξενεί πανικό! Δυστυχώς! Θεωρούν στο εξωτερικό ότι έχουν να κάνουν με λωποδύτες, με απατεώνες με…με…με… Εμείς το ζήσαμε αυτό στην πράξη σε live του εξωτερικού πριν ενάμισι χρόνο, πραγματικά πληγώνεσαι όταν διαπιστώσεις το πόσο δεύτερης κατηγορίας θεωρείσαι που λες. «…ρε παιδιά, γιατί?» Και πρόσεξε! Όταν αρχίσει η κουβέντα «από κοντά», δουν και κατανοήσουν τη διαφορά από αυτό που ξέρουν και τέλος πάντων πειστούν ότι «δεν είναι τα πράγματα όπως τα έχουμε μάθει τελικά…» η αλλαγή στη συμπεριφορά είναι ραγδαία! Σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα! Είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ η προπαγάνδα που υπάρχει εκεί έξω για εμάς, ειλικρινά πιστεύω ότι θα περάσουν πολλά χρόνια για να αλλάξει αυτό το πράγμα.
Υπάρχει καθόλου ο παράγοντας διασκέδαση από την μεριά του μουσικού πάνω στη σκηνή;
Φυσικά! Πρέπει να γουστάρεις που βρίσκεσαι εκεί πάνω και αυτό φαίνεται. Αν κάτι δεν πάει καλά, αν για οποιοδήποτε λόγο η διασκέδαση του να παίζεις ζωντανά δεν υφίσταται, αργά η γρήγορα αυτό θα γίνει αντιληπτό από τον κόσμο. Βέβαια συμβαίνει και αυτό αρκετές φορές.
Σε πιο live είχατε την καλύτερη απόδοση σας ως τώρα και με πια μπάντα θα ήθελες να μοιραστείτε την σκηνή που δεν το έχετε κάνει ακόμα;
Είναι αρκετά τα live που έχουμε παίξει και έχουμε πει «μια χαρά τα πήγαμε», ορισμένα όμως είναι όπως λέμε γραφτό να πάνε καλά. Ένα χαρακτηριστικό και αρκετά παλιό live του 1993 με τη μισή μπάντα να υπηρετεί τις στρατιωτικές υποχρεώσεις, πλήρως απροβάριστοι αναγκαστικά, σε κανονισμένο live στην Αθήνα και ενώ 3 μήνες πριν, όταν κλείστηκε η ημερομηνία, όλα έδειχναν ότι θα δουλέψουν σωστά με προγραμματισμένες άδειες για προετοιμασία κτλ, βρεθήκαμε με μόνο τον έναν κιθαρίστα να είναι διαθέσιμος 2 ώρες πριν την έναρξη του live και με μισή ώρα «ψευτοπρόβα» σε ένα δωμάτιο να παίζουμε καρφί 45 λεπτά set, όντας απροετοίμαστοι για πραγματικά μεγάλο διάστημα… Δεν έχει να κάνει σίγουρα με ποιους παίζεις, αλλά πόσο γουστάρεις να παίζεις. Και κυρίως πώς ανταποκρίνεται ο κόσμος για τον οποίο παίζεις!
Υπάρχει καινούργιο υλικό στα σκαριά;
Υπάρχει και είναι και αρκετό! «Ανεπίσημα» έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε αλλά αυτό θα γίνει σε full βάση από το καλοκαίρι και μετά.
Σου φαίνεται πιο εύκολο τώρα να συνθέτεις μουσική ή στίχους σε σχέση με το παρελθόν;
Απλά τώρα υπάρχει λίγη περισσότερη εμπειρία σε σχέση με το παρελθόν. Εννοείται ότι και στη σύνθεση/επεξεργασία μουσικής και στίχων ο χρόνος είναι ο καλύτερος σύμβουλος!
Τι σου αρέσει και τι μισείς στην τωρινή ελληνική σκηνή και όσο και στην παλιότερη;
Οι διαφορές σε πολλά σημεία είναι χαώδεις σε σχέση με το παρελθόν. Οπωσδήποτε σήμερα υπάρχουν περισσότερες και καλύτερα καταρτισμένες μπάντες και μουσικοί, ας μην ξεχνάμε, το internet βοήθησε πολύ σε αυτό Θα μπορούσαμε να είμασταν «στο κέντρο του χάρτη» αλλά αυτό θεωρώ δεν θα γίνει τουλάχιστον σύντομα. Άλλες οι αιτίες για αυτό! Αυτό όμως που βλέπω να λείπει από τα σχήματα σήμερα είναι η συνοχή της «ομάδας». Γιατί μπάντα δεν είναι 4-5 άνθρωποι που παίζουν μαζί, κάνουν live και τέρμα. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που έχει ανάγκη της συνοχής των μελών του. Αυτό, αν θέλεις, ήταν πιο έντονο στο παρελθόν, ίσως γιατί τότε τα ερεθίσματα ήταν διαφορετικά, η πληροφόρηση επίσης, έβλεπες δηλαδή «ομάδες» ανθρώπων που ασχολιόντουσαν ενεργά και συλλογικά με αυτό που κάνουν, άσχετα με τα επιμέρους προβλήματα που αντιμετώπιζαν, που ήταν πολλά, πάρα πολλά. Αυτό λείπει, πιστεύω, σήμερα. Έχουμε καλούς παίχτες αλλά δεν έχουμε γερές ομάδες. Και φυσικά το ΑΙΩΝΙΟ θέμα. Ο κόσμος… Ο κόσμος που θα προτιμήσει να τιμήσει τον οποιονδήποτε που θα έρθει για ν-οστή φορά να του παίξει «μια από τα ίδια» αλλά θα σκεφτεί πολύ το να ξεκουνήσει από το σπίτι για να δει «τα παιδιά της διπλανής πόρτας»…ακόμα και με δωρεάν είσοδο!
Τι αστείο ή τραγελαφικό ή trivia μπορείς να θυμηθείς από την μέχρι τώρα σας πορεία;
Το κλασικό που φαντάζομαι όλες μα όλες οι μπάντες το έχουν περάσει τουλάχιστον 1 φορά στη ζωή τους. Τελευταία πρόβα πριν από ένα live και όλα να δείχνουν Βατερλό! Όλα να πηγαίνουν στραβά, τα αυτονόητα να μη γίνονται, ό,τι δούλευε να αρνείται πεισματικά να δουλέψει. Για να έρθει η μέρα του live και ως δια μαγείας όλα να πηγαίνουν ρολόι. Άτιμη μοίρα!
Υπάρχει κάτι καινούργιο από μουσική που σου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον;
Με έχουν εντυπωσιάσει οι δουλειές αλλά και η πορεία που ακολουθούν πολλές Ελληνικές μπάντες! Suicidal Angels ας πούμε…Τα παιδιά πέτυχαν πράγματα που θα ζήλευε ο οποιοσδήποτε. Η πρόσφατη δουλειά των Tardive Dyskinesia. Άριστη! Afterblood. Ένα ντεμπούτο που όταν κυκλοφορήσει θα κάνει τρελή αίσθηση! Θα μπορούσα να σου έλεγα ένα κάρο ονόματα ακόμα. Και κάπου εδώ αναρωτιέσαι: Πού είναι επιτέλους αυτοί που θέλουν να βρουν νέο αίμα, όπως λέμε «Ελληνιστί» …The next big thing; Δεν υπάρχει; Υπάρχει, αλλά πόσο στενόμυαλος μπορείς να είσαι για να μην το βλέπεις!
Με τι ακούσματα μεγάλωσες και υπήρξε καθοριστική στιγμή που είπες “οκ θέλω και εγώ να ασχοληθώ με τη μουσική” ;
Από τα 11-12 με Pop/Rock της εποχής και κάπου στα 13 με τα κλασικά ακούσματα που μπορούσαμε να βρούμε όλοι από το δισκάδικο της γειτονιάς. Maiden, Priest, κάπου παρακάτω τα πρώτα Thrash σχήματα, από στόμα σε στόμα για τον καινούριο δίσκο «κάποιων …Sodom» (Persecution Mania παρεμπιπτόντως…), κάπου στα 1988 το πρώτο μπάσο, χωρίς δάσκαλο, ακούγοντας απλά έναν δίσκο και προσπαθώντας «να δούμε πως πάει αυτό το riff»… Κάπως έτσι ξεκίνησαν σχεδόν όλοι. Ήταν και εποχή με ελάχιστη πληροφόρηση, ελάχιστες επιλογές, οι περισσότερες μάλιστα πανάκριβες για τα λίγα χρήματα που διαθέταμε όλοι, πολλή παρέα και ανταλλαγή της πληροφορίας που διέθετε ο ένας με τον άλλον, τότε η μουσική ήταν το 50% της ζωής μας, ένας από τους λίγους υγιείς τρόπους να επικοινωνήσουμε, να εκφραστούμε.
Σάββα ευχαριστώ για τον χρόνο σου. Θες να πεις κάτι τελευταίο στον κόσμο που μας διαβάζει;
Εμείς σε ευχαριστούμε για την παρουσίαση! Και ευχαριστούμε όλους που βρίσκονται κοντά μας και μας στηρίζουν. Νά’στε καλά όλοι!
www.reverbnation.com/aciddeathgr