Για όσους σας έσυραν στον Παυλίδη, ενώ το core σας καλούσε, και ακούσατε την αργόσυρτη νωχελική φωνή του Παυλάρα, ενώ ξεκάθαρα θέλατε slam και μπρουταλιές, διαβάστε εδώ τί έγινε στο An Club, όταν Malignant, Meet The Maker και Once Them Edens συντρόφευσαν τους Above Us The Waves στην τελευταία στάση του ευρωπαϊκού τους tour, “Rough on High Seas”, για το release του τελευταίου τους album.
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Παρά το μικρό της ηλικίας τους, οι Malignant στην σκηνή του An Club απέδειξαν ότι αυτό που μετράει, είναι να σέβεσαι και να αγαπάς αυτό που κάνεις. Με ένα σύντομο set του ενός τετάρτου -να’ταν λίγο παραπάνω λίγο παρακάτω-, σωστό εκτελεστικά και δεμένο, με κέρδισαν με τα solid φωνητικά και την πρωτοβουλία τους να βάλουν κουτί οικονομικής ενίσχυσης προσφύγων. Τονίζω τα solid φωνητικά, γιατί αν έχει μείνει κανείς να νομίζει ότι τα brutal είναι εύκολα, ας δοκιμάσει ο ίδιος να τα κάνει, χωρίς να ακουστεί σαν τον Donald Duck σε οίστρο ή σαν random μπάρμπας, που τσακώνεται στο γήπεδο. Το τονίζω, επίσης, και για όποιον νομίζει ότι αν απλά γκαρίζει, αυτό είναι και «φωνητικό»! Φερέλπιδες σίγουρα, δημιούργησαν ένα όχι- ακριβώς- pit, ας το πω καλύτερα μία κινητικότητα, ικανή να ζεστάνει επαρκώς το όχι μικρό κοινό, που βρισκόταν στο venue απ’ την αρχή του live.
Για το μετά δεν είμαι ακόμα σίγουρη τί αίσθηση μου άφησε ακριβώς. Καλή μεν, αλλά υπερβολική η εμφάνιση των Meet The Maker, με τον τραγουδιστή να βγαίνει από την αρχή του set λίγο πιο θερμός απ’ το κοινό από κάτω. Χωρίς να είναι παράλογο ή κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, να βγει κάποιος χωρίς μπλούζα, καν’ το στο δεύτερο-τρίτο τραγούδι, να’ χει δημιουργηθεί το ανάλογο κλίμα, χωρίς να το εκβιάζεις. Δεν μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε, αλλά για τη δική μου αισθητική ήταν λίγο παραπάνω απ’ ό,τι «έπρεπε». Κατά τ’ άλλα slam δίχως αύριο, πατροπαράδοτο deathcore, τα «μπάσσα» φωνητικά άπειρα καλύτερα από τα πιο «πρίμα», δυναμική και σωστή επικοινωνιακά εμφάνιση. Foul, ωστόσο, το σχόλιο «να μείνετε να δείτε τους Above Us The Waves αν δεν τους ξέρετε, είναι πολύ καλοί» ή κάπως έτσι. Δε χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί. Λίγη προσοχή θα συνιστούσα, γιατί με κομμάτια όπως το “Mask of Terror” ή το “Equilibrium”, είναι κρίμα να τραβάς την προσοχή αλλού.
Το συναίσθημα της «σύγχυσης» ήρθαν να μου διαλύσουν οι καθ’ όλα εξαιρετικοί Once Them Edens. Εντυπωσιακοί, καθώς έχουν άψογη ισορροπία μελωδίας και core-ίλας σε φωνητικά και μουσικές γραμμές, με αίσθηση αρμονίας ακόμα και στα σημεία “off-tune” μελωδίας στην κιθάρα, αποδεικνύουν ότι δε χρειάζεσαι οχτάχορδες, αν είσαι παιχταράς στην εξάχορδη και η ωραιότητα ενός κομματιού δεν εξαρτάται από την ταχύτητα (που την είχαν), αλλά από την ευφυΐα της μελωδίας. Progressive death/metal-core με έξυπνη σύνθεση σε dark ατμόσφαιρα με ά-ψο-γο drumming, που ίσως κάποιους τους άφησε μουδιασμένους, αλλά ή θα παίζεις μουσικάρα ή θα χαίρεις ευρείας αποδοχής. Δυστυχώς η πράξη έχει δείξει, ότι δύσκολα γίνονται και τα δύο. Δυνατό και το νέο τους “Unhinged”, που έπαιξαν για πρώτη φορά live. Δεν εντόπισα κάτι που να με χαλάσει, ίσως λίγο πιο επιβλητικό σκηνικά τον τραγουδιστή τους να ήθελα, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Ήταν η πρώτη μου επαφή μαζί τους και πρέπει να σας πω ότι η Κυριακή πέρασε ακούγοντάς τους.
Και ήρθε η ώρα των σαρωτικών Above Us The Waves. Αρχικά, να πω ότι χαίρομαι που ο Βαγγέλης (φωνή) είναι ζωντανός, γιατί από’ κει που ήμουν εγώ, φάνηκε σαν ο ενισχυτής που έπεσε (έριξε) να τον πλάκωσε, αλλά όλα καλά, απλά, όπως ομολόγησε, σαμπόταρε τον Βασίλη (κιθάρα), ευτυχώς αποτυχημένα! Εμφανώς χαρούμενοι που βρίσκονταν μαζί μας, τα’ δωσαν όλα από την αρχή. Στο ίδιο υψηλό επίπεδο δεξιοτεχνίας, μα σε πιο ενεργητικό στυλ, μας πήραν ακριβώς από’ κει που μας άφησαν οι προκάτοχοί τους, κάνοντας πολύ περισσότερα κεφάλια να χτυπιούνται, χωρίς εξάρσεις και περιττές κινήσεις εντυπωσιασμού, με μόνο σύμμαχο τις κομματάρες τους. Λίγη δουλίτσα μόνο στα «μελωδικά» φωνητικά, από άποψη αναπνοής και όχι τονικότητας, είναι το μόνο μου σχόλιο, για τη βουτιά στην οποία μας παρέσυραν. Ξεχωρίζει το “Reclaim the Fate” ξεκάθαρα. Είναι true, είναι σωστοί μουσικοί και η φάση τους είναι «έτσι γίνεται, μάγκες»!
Άψογο κλείσιμο της “Rough on High Seas” περιοδείας τους με ένα καλοδουλεμένο και δεμένο performance. Αξίζει να τους ακούσεις και να τους δεις κι ας είσαι δύσπιστος ως προς το είδος.I wish you spring, boys, and fair winds! Και μην κάνετε τρία χρόνια να ξανάρθετε!