Μπορεί ετούτη η χώρα να υποφέρει και να πονά για τα καλά, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, αλλά από μουσική χορταίνουμε καθημερινά από ενδιαφέροντα πράγματα. Πώς και πώς την περίμενα αυτήν την κυκλοφορία, από μια μπάντα που ομολογώ πως, λόγω μουσικών προτιμήσεων, δε χρειάστηκε πολύ για να την αγαπήσω από την πρώτη στιγμή. Έρωτας με την πρώτη ματιά, λοιπόν, και συγκεκριμένα με το “You’re Gonna Hate Me” και τη συγγένεια που εντόπισα με τον αγαπημένο μου Alan Vega.
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα για τον δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο τους, αλλά το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι πως αποφάσισαν να μας “ξανασυστηθούν” μουσικά, μιας και επίσημα πλέον διαθέτουν και τύμπανα, με την τριάδα να συμπληρώνει ο Παντελής Κ., γνωστός στη σκηνή της πόλης με ιδιαίτερο ταλέντο και διάθεση να απογειώσει τους A Victim Of Society, κάτι που είχα παρατηρήσει από τα πρώτα τους lives. Τα πράγματα, από τις πρώτες μουσικές εικόνες του δίσκου, φαντάζουν ιδανικά, μιας κι ο αγαπημένος μου, Alan Vega, έχει συναντήσει τους Jeffrey Lee Pierce και Kurt Cobain. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά όλη μου η εφηβεία μαζεμένη σε ένα τρελό party. Αξίζει, όντως, μια αναφορά και στα τύμπανα που στο studio μου θυμίζουν πολύ Nevermind, με την παραγωγή να είναι πιο θορυβώδης και με μια πιο πρωτόγονη ενέργεια, ώσπου το τελικό αποτέλεσμα να είναι άψογο.
Στα άδυτα, λοιπόν, της “Freaktown” που ζούμε, έχουμε οχτώ σύγχρονα μουσικά διαμάντια με την απαραίτητη δόση παραδοσιακών συνταγών, που χρειάζεται για να περιγράψει κανείς μουσικά απλές καθημερινές εικόνες. Ξεκινάμε με το “Quick and Sand” να τους συναντάμε πιο rock’n’roll από ποτέ και το τοπίο μυρίζει ήδη πυρίτιδα. Το “Potential Mental Patient” σε στέλνει για νοσηλεία με τις απλές λέξεις να είναι πολύ λίγες για να περιγράψουν την ενέργεια που βγαίνει. Με άλλα λόγια, “πόλεμος”! Μετά την αρχική καταιγίδα, έρχεται το γνώριμο τους groove στο “Liar”, ιδανική πάσα για το χάσιμο του σχεδόν εννιάλεπτου “Would You Care” – ψυχεδέλεια ποτισμένη με τις απαραίτητες δόσεις noise κι ένα κλείσιμο με κρουστά που θα σου κολλήσουν για ώρα στο μυαλό. Κι ενώ είμαστε ακόμα στα μισά, σκάει και η έκπληξη με το groov-άτο “Amnesia” να είναι με ελληνικούς στίχους (πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος) και το περίεργο να είναι πως σου παίρνει ώρα να καταλάβεις τι γλώσσα ακούς, βγάζοντας ένα όμορφο punk feeling από τα παλιά. “A Painful Heritage of Beauty (Natalie)” έχουν για την συνέχεια και αφήνεσαι στην ιστορία της “Natalie” για να επιστρέψουν σε rock’n’roll φόρμες, με το “Attention Whore” να σε καλεί να χορέψεις. Ιδανικό κλείσιμο έρχεται με ηλεκτρονικό άγγιγμα στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το οποίο σου χαρίζει όλη την απαραίτητη ενέργεια για να αντεπεξέλθεις σε μέρες με αρκετή πίεση και απαιτήσεις ή πιο απλά, μια ένεση αδρεναλίνης τη στιγμή ακριβώς που τη χρειάζεσαι.
Με το “Freaktown”, λοιπόν, οι A Victim Of Society μας αποδεικνύουν πως έχουν την απαιτούμενη ενέργεια να ξεφύγουν από τα στενά όρια της Αθήνας και κατ’επέκταση της ελληνικής πραγματικότητας. Δουλεμένος αρκετά δίσκος και διαβατήριο για μια δυναμική έξοδο εκτός συνόρων. Ξεφεύγουν αρκετά από τη μονότονη ψυχεδέλεια και δημιουργούν ένα ατελείωτο rock ‘n’ roll πάρτυ. Μια υπερηχητική εμπειρία κι ένα σύγχρονο έπος, για μια πόλη που έχει “φρικάρει” για τα καλά κι απλά ψάχναμε το κατάλληλο soundtrack.