Αν υπήρχε ένα πράγμα που δεν περίμενα, όταν σκοτωμένη απ’ τη δουλειά έτρεχα να προλάβω την έναρξη του Urban Athens Festival, αυτό ήταν η παρτάρα, στην οποία εξελίχθηκε η πρώτη μέρα του φεστιβάλ!
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Ώρα 7 και στo stage του Piraeus Academy έχουν ανέβει ο Πέτρος Μάλαμας και ο Φώτης Σιώτας για ένα ετερόκλητο σχετικά, αλλά πολύ δεμένο εν τέλει setlist. Εναλλάσσοντας τραγούδια του ενός και του άλλου, με του μεν Πέτρου Μάλαμα να θυμίζουν κάτι από Ξύλινα Σπαθιά και του δε Φώτη Σιώτα να έχουν πιο βαριά ρεμπετοέντεχνοροκ υφή (ναι, υπάρχει αυτή η λέξη, μόλις την έφτιαξα), κάνουν τον κόσμο να κινηθεί στους ρυθμούς τους, με το βιολί του Σιώτα να αποτελεί αναμενόμενα το highlight της υπόθεσης. Ο άνθρωπος είναι μάγος βιολιστής! Είτε κλασσικά με το δοξάρι είτε εν είδει κιθάρας είτε τραγουδώντας μέσα από το ηχείο του οργάνου, καταφέρνει να παράγει έναν ήχο που περνά απ’ τ’ αυτιά στο μυαλό, για να καταλήξει στην καρδιά και να χαραχτεί σαν ανάμνηση όμορφης ακροαματικής εμπειρίας. Ο Πέτρος Μάλαμας τραγουδά, με πιο αδρό ηχόχρωμα και είναι στη σκηνή μια φιγούρα οριακά ονειρική, με τα ανακατεμένα του μαλλιά, τραγουδώντας συχνά στις μύτες των ποδιών του. Ο κόσμος, ήδη αρκετός, κάθεται οκλαδόν και το όλο σκηνικό θυμίζει υπαίθρια φεστιβάλ και μόνο η ζέστη σου υπενθυμίζει ότι είσαι σε κλειστό χώρο. Η πολλή ζέστη, όμως. Κλείνουν με το “Αερικό” του Θανάση Παπακωνσταντίνου κι όλοι πια έχουν σηκωθεί όρθιοι και τραγουδούν με τα χέρια υψωμένα αυτόν τον ύμνο στην ελευθερία.
Ακολουθεί ένας εκπληκτικός Λεωνίδας Μπαλάφας. Με μόνη παρατήρηση τις λίγο μεγαλούτσικες παύσεις μεταξύ των τραγουδιών, ο Μπαλάφας συνοδεία δύο κιθάρων, drums, βιολιού, τρομπέτας και σαξοφώνου, κυριολεκτικά ξεσήκωσε τον κόσμο που είχε σχεδόν γεμίσει την αρένα και, τώρα που το ξανασκέφτομαι, πιο σωστό θα ήταν να πω “απογείωσε”. Πέρα από τα επιτόπια χοροπηδήματα, που ξεκινούν στην “Κυρά-Λένη”, ποίημα του Νίκου Καββαδία και το ρεμπέτικου ύφους “Kράτα το θυμό σου” με το οποίο ανέβασε την ένταση, στήθηκε ένας κυκλικός χορός υπό την παραδοσιακή “Αναστασιά” του, για να συνεχιστεί μεγαλύτερος υπό το διονυσιακά εκτελεσμένο “Να σταθώ στα πόδια μου”. Ακολουθούν τρία τραγούδια του από τον δίσκο του “Απηλιώτη”, με έμφαση στο “Δε με νοιάζει τι θα πούνε”, τραγούδι γραμμένο για τον πατέρα του. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η χαοτική διαφορά από την τελευταία φορά που τον είχα δει, πολλά χρόνια πριν, σε ένα full moon party στο Bolivar, που τίποτα δε θύμιζε απ’ αυτόν τον πληθωρικό μουσικό που ανέβηκε στη σκηνή του Piraeus Academy και συνεπήρε τον κόσμο, κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Μικροθεματάκια στον ήχο υπήρχαν, αλλά ήταν πταίσματα. Έφυγα πριν το τέλος του set του, πραγματικά με βαριά καρδιά, για να προλάβω τα όσα είχαν ήδη ξεκινήσει στη σκηνή της Τεχνόπολης.
Χωρίς να αναφερθώ στα της αναμονής, η βραδιά εκτροχιάζεται με τον πιο όμορφο τρόπο, όταν στη σκηνή ανεβαίνει ο Παύλος Παυλίδης, που ξεκινά αμέσως το πάρτυ του με τη “Μικρή μας Πολιτεία” κι εμείς δεν θα αργήσουμε να «εκραγούμε από ευτυχία». Εισερχόμαστε σε δυστοπική, αλλά άκρως χορευτική, ψυχεδέλεια με το “Mόνο Αυτό”, για να ιδρώσουμε χορεύοντας τη “Ρίτα” και να αναριγήσουμε όταν μια “Δεσποινίδα” μετά και ύστερα από –εικόσι;- χρόνια, παίζονται ξανά live τα “Πουλιά”. Πριν είκοσι χρόνια διένυα με χαρά τα πρώτα σχολικά μου χρόνια, επομένως δε θα πω πώς «ταξίδεψα πίσω», αλλά όσο να’ ναι, μια συγκίνηση τη νιώθεις, όταν έχεις μπροστά σου, αεικίνητο και αγέραστο, τον frontman της, ίσως, πιο επιδραστικής ροκ μπάντας της Ελλάδας, των Ξύλινων Σπαθιών, (όσοι διαφωνείτε, ελάτε να το συζητήσουμε) να τραγουδά ένα τέτοιο τραγούδι, ένα τραγούδι απ’ αυτά που δε γράφονται πια. Η ανταπόκριση του κοινού είναι κάτι παραπάνω από θερμή. Του δίνουμε όλη μας την ενέργεια και την προσοχή και μας αποζημιώνει με εξαιρετικά αισθαντικές ερμηνείες, όπως αυτή του “Κοραλλένιου Βυθού” , που μ’ έκανε να ανατριχιάσω ο θεατρικός τρόπος που έκλεισε τ’ αυτιά του επαναλαμβάνοντας «τις βόμβες».
Ακολουθεί το “Ρομπότ”, ανάβουν οι πρώτες φωτοβολίδες και η ατμόσφαιρα έχει πάρει φωτιά, για να γίνει απόλυτα εκρηκτική, όταν ο Παυλίδης αφιερώνει «στο Ζακ» το “Ένα αλλιώτικο παιδάκι”, την μακράν πιο ουσιαστική καλλιτεχνική τοποθέτηση επί του θέματος της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου, μέσω της οποίας απέδειξε πως υπάρχουν τρόποι να εκφραστείς και να τοποθετηθείς, χωρίς μισαλλόδοξες κραυγές, χωρίς υστερικές κορώνες, ό,τι κι αν είναι αυτό, που υποστηρίζεις, και για όποιο λόγο και μέχρι όποιο βαθμό συμφωνείς. Συνεχίζει με “Τώρα αρχίζω και θυμάμαι” για να μας κάψει την ψυχή και να μας κάνει να τραγουδήσουμε όσο πιο δυνατά αντέχουμε για τη “Φωτιά στο Λιμάνι”, με τα κόκκινα φώτα να κατακλύζουν τη σκηνή και κάθε σπιθαμή του οπτικού μας πεδίου. Μας λέει πως αυτή είναι η δική μας εποχή, μια υπέροχη εποχή, κι ακόμα κι αν έχουμε τις αμφιβολίες μας, σίγουρα ότι μέσα στην εποχή αυτή έχουμε την τύχη να ζούμε τέτοιες συναυλίες, κάνει τα πράγματα καλύτερα. Κλείνει φρενιασμένα με “Λιωμένο Παγωτό”, “Ό,τι θες εσύ” και “Βασιλιά της Σκόνης”, για να μας παραδώσει ζεστούς κι αλλοπαρμένους στον έτερο μεγάλο κύριο της ελληνικής ροκ, τον αιώνια έφηβο, Γιάννη Αγγελάκα.
Οκ, αυτός ο τύπος είναι εξωπραγματικός. Είναι εξηνταπέντε-πόσο είναι;- και στη σκηνή γίνεται εικοσιπέντε ή δεκαπέντε. Η ενέργειά του είναι τέτοια, που δεν μπορείς να μείνεις στατικός και να το προσπαθήσεις! Η αναμονή για την εμφάνισή του ντύνεται με ψυχεδελικό beat και τις ιαχές του κόσμου, που έχει συσπειρωθεί και πληθύνει και που απογειώνεται χοροπηδώντας με την «τρύπικη» έναρξη του set του, με το “Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι”. Ένα πρώτο σχόλιο για το setlist του Γιάννη Αγγελάκα είναι ότι ξεπέρασε τις προσδοκίες όλων όσων φωνάζουν σε ΚΑΘΕ συναυλία του «ω, είναι ωραία στον Παράδεισο», καθώς, τουλάχιστον σε σχέση με όλες τις άλλες φορές που τον έχω δει, έπαιξε περισσότερο Τρύπες από ποτέ. “Κάτι από τη λύπη σου”, “Αιρετικό” και το trance έπος “Δικαιοσύνη”, με τους αιχμηρότατους στίχους τους, σηματοδοτούν την αρχή του ξέφρενου κεφαλαίου του live αυτού, που χαρακτηρίζεται από αναμμένες φωτοβολίδες, χορό, moshpit- ναι, αυτό που σου λέω- και δυνατό τραγούδι. Πώς μπορώ να περιγράψω τον χαμό που έγινε στις “Τηλεντρόγκες” ή τη συγκίνηση που επικρατούσε στο “Όταν χαράζει” ή στους “Πόθους”; Έχουν ξεκινήσει ήδη οι παραγγελιές για το “Ακούω την Αγάπη”, που θα έρθει προς το τέλος, όμως, αφού έχει προηγηθεί ένα πλήθος τραγουδιών όπως “O Χαμένος τα Παίρνει Όλα”, “Σιγά Μην Κλάψω”, “Μέσα στη Νύχτα των Άλλων”. Φεύγει από τη σκηνή, ενώ ο κόσμος τραγουδά ακούραστα αυτό το γνωστό «ωωω ω ω ω ωωω ωωωω» , για να ξεσαλώσει εντελώς στην “Ταξιδιάρα Ψυχή” και την “6η Αυγούστου” και τη “Γιορτή” με την οποία μας αποχαιρετά και μας εύχεται καλό καλοκαίρι.
Γράφοντας αυτή την ανταπόκριση, δυστυχώς αρκετά αργότερα κι ενώ έχουν προηγηθεί πολλά στα συναυλιακά δρώμενα της πόλης μας, μπορώ να πω με σιγουριά ότι εκείνη τη μέρα, ζήσαμε μια ημέρα άρτιας διοργάνωσης, με πολύ ταιριαστό line up, όπου είχαμε την τύχη να δούμε δύο από τους «Μεγάλους», δύο πρωτεργάτες και θεμελιωτές της ροκ κουλτούρας της χώρας αυτής, μαζί με το τεράστιο κεφάλαιο “Active Member”, θεμελιωτές και στυλοβάτες της hip hip κουλτούρας, αλλά και τρεις νέους εξαιρετικούς καλλιτέχνες, που κερδίζουν έδαφος στην ελληνική έντεχνη σκηνή.