Ή τί θα ήθελα ν’ακούσω την Κυριακή στο Κύτταρο
Τους TesseracT τους ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα. Μία περίπου βδομάδα αφιερώθηκε στην αποκλειστική ακρόαση των δίσκων τους. Δεν θα έλεγα πως ήταν η πρώτη φορά που άκουγα djent, χωρίς να ξέρω, βέβαια, ότι λέγεται έτσι, οπότε δεν μπορώ να πω ότι ανακάλυψα την Αμερική μουσικά, ωστόσο η μπάντα αυτή ήταν σαφώς μια ανακάλυψη. Ιδίως αν αναλογιστείς ότι πίσω στο 2011, οπότε και μας συστήθηκαν, ήταν από τα πρώτα groups που ασχολήθηκαν με το είδος και θεωρούνται δίκαια πρωτοπόροι σε αυτό.
Με έναν όγκο δισκογραφίας σχετικά μικρό, τέσσερα albums, αλλά πολύ περιεκτικό και μεστό, με μία έντονη χροιά math, χωρίς ωστόσο να πρωταγωνιστούν τα core φωνητικά, οι TesseracΤ χαρακτηρίζονται από μελωδικότητα και τεχνικότητα, με την τελευταία να «κουμπώνει» σωστά και ισορροπημένα με την πρώτη, αποφεύγοντας έτσι την φλυαρία και συνακόλουθα τη βαρεμάρα. Οι αρμονικές γραμμές τους είναι αρκετά ενδιαφέρουσες, ενώ η τοποθέτηση των φωνητικών τους διαφοροποιεί από αντίστοιχα συγκροτήματα, παράγοντας έναν ήχο μη αναμενόμενο, δομημένο και ελκυστικό σε κουρασμένα progressive αυτιά, που βαρέθηκαν να ακούν άσκοπες (οκ, εδώ ίσως είμαι λίγο αφοριστική) μετατροπίες και κλίμακες επί κλιμάκων στις κιθάρες.
Στόχος τους φαίνεται να είναι η δεμένη ως σύνολο σύνθεση και όχι η επιμέρους ανάδειξη των εκτελεστικών τους δυνατοτήτων, γι’ αυτό και δύσκολα θα βρεις σόλο στα τραγούδια τους ή πολύ εξεζητημένες γραμμές ανά όργανο. Κάποιοι αυτό το χαρακτηρίζουν ανικανότητα. Εγώ, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, το λέω λιτή αισθητική.
Ταλαιπωρημένοι από τις εναλλαγές σε frontman,
οι TesseracT
το 2014 επανενώνονται με
τον Daniel Tompkins (διαδεχόμενο τους Julien
Perier και
Abisola Obasanya,
προηγούμενα μαζί τους και από το 2009 έως το 2011, όταν και αντικαταστάθηκε από
τους Eliot Coleman αρχικά και Ashe O’Hara ύστερα) και μας δίνουν
τα “Polaris” (2015) και “Sonder”(2018), που μαζί με τα “One”
(2011) και “Altered
State” (2013) συμπληρώνουν
τη δισκογραφία τους.
Την Κυριακή, 06/07, θα βρεθούν στο Κύτταρο μαζί με τους Calyces και Mask Of Prospero, για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πολλοί φαίνεται ότι θα είμαστε αυτοί, που είτε ελπίζουμε ότι θα έχει air condition είτε δε μας νοιάζει ό,τι και να μας συμβεί, προκειμένου να τους ακούσουμε!
Προσωπικά, όσο και να ελπίζω στον κλιματισμό, αλήθεια, δε με νοιάζει τι θα μου συμβεί ΑΡΚΕΙ να ακούσω μεταξύ άλλων αυτά, πιάνοντάς τα από το τέλος προς την αρχή:
“Arrow”, Sonder (2018): τι ήρεμο και απαισιόδοξο τραγουδάκι;! Ξεκινάει γλυκά και ήρεμα με το στίχο «you wasted so much damn time on it» και προκαλεί εσωτερική φόρτιση δυσανάλογη της τρυφερότητας της μελωδίας. Κι, όμως, η κλιμακούμενη δυσφορία για το χρόνο που απρόσεκτα σκορπίστηκε, εκτονώνεται στο συμπυκνωμένο crescendo του, για να έρθει η πλήρης αποφόρτιση με την επιστροφή στην αρχική μελωδία και το σταδιακό fade out, που στο δικό μου εικονοπλαστικό μυαλό προβάλει ένα φωτάκι που εξασθενημένο αναβοσβήνει, μέχρι να εξαντληθεί όλη του η ενέργεια..
“King”, Sonder: ήταν το πρώτο-πρώτο τετρακτινικό κομμάτι που άκουσα και με πήρε από τα μούτρα. Πονεμένους αυχένες μυρίζομαι στο ουρλιαχτό-προσταγή «bow down».
Ένας προβληματισμός για τη ζωή και τη συνύπαρξη ξεδιπλώνεται, με ίσως αμφιλεγόμενες τοποθετήσεις εάν δεν αντιληφθείς την αντίστροφη ψυχολογία των στίχων του τραγουδιού, που χαρακτηρίζεται από έντονες εναλλαγές στο ρυθμό και στη δυναμική, ακόμα και κρατώντας την ίδια μελωδία. Έχει έντονο ενδιαφέρον η live απόδοσή του, κυρίως φωνητικά.
“Seven Names”,
Polaris (2015): αν και το “Polaris” μου άφησε ανάμεικτα
συναισθήματα, καθώς μου έδωσε την αίσθηση ότι ο
Tompkins έψαχνε
να ξαναβρεί τα πατήματά του μέσα στην μπάντα, επιχειρώντας να ακολουθήσει λίγο
τα patterns του O’ Hara, που εχμ, τον προτιμώ, και
επιπροσθέτως, γενικότερα, μου φάνηκε κάπως «άοσμο» και «άχρωμο» σε σχέση με το
αμέσως προηγούμενο “Altered State”, παρ’ όλα αυτά,
περιλαμβάνει το “Seven Names”.
Το build
up, το ξέσπασμα στο
τετράστιχο «Why won’t you forgive me….Was I pitiful,
unforgivable?»,
το σβήσιμο, οι νοηματικά φορτισμένοι στίχοι, που δίνουν στον καθένα τη
δυνατότητα να αναλογιστεί τα όποια λάθη ή μετάνοιές του, χωρίς θεματικό
περιορισμό από την ίδια τη μπάντα, τα keyboards… Η ερμηνεία του Tompkins
σε αυτό το κομμάτι είναι
μακράν η καλύτερη μέσα στο “Polaris” και μία από τις πιο
παθιασμένες τους με του TesseracT. Το δε drone
τελείωμά του, προσωπικά,
μου δημιουργεί μια αίσθηση πληρότητας.
Θέλω να πιστεύω ότι θα είναι από τα standard της Κυριακής…(προφορικά
η φράση αυτή θα συνοδευόταν από γούρλωμα ματιού, ιδιαίτερο τονισμό στο «standard» και ίσως λίγο
απειλητική χροιά. Λίγο.). Πιο πιθανό, βέβαια, θεωρώ να παίξουν το “Survival”,
το «hit-άκι» του album.
“Altered State” όλο. Οκ, αυτό προφανώς δε γίνεται. Δηλαδή, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, μάλλον το περισσότερο “Sonder” θα ακούσουμε. Έτσι, λοιπόν, θα περιοριστώ στο να ευχηθώ να ακούσουμε ολόκληρο το “Of Mind: Nocturne, Exiled”. Ειδικά το μέρος του “Exiled” μ’ αυτό το μπάσσο που αναδύεται απ’ τον Άδη και τα υπέροχα φωνητικά του Ashe O’ Hara -όλα τα φωνητικά που έγραψε και που σου δίνουν την αίσθηση που ακούς μια καλοδουλεμένη και καλοκουρδισμένη μικρή χορωδία- δημιουργούν μαζί με τα riffs της κιθάρας ένα prog-djent έπος από την αρχή μέχρι το τέλος του, σε κάθε ένα από τα σχεδόν δεκαπέντε λεπτά του.
“Concealing Fate Pt.1: Acceptance”, Οne (2011): δεν το διαπραγματεύομαι. Είναι το αγαπημένο μου, αλλά είναι και αντικειμενικά ένα από τα καλύτερά τους κομμάτια. Πίσω στην αρχή, όπου τα harsh φωνητικά δεν έχουν υποχωρήσει ακόμα και μπλέκονται τόσο ισορροπημένα με τα καθαρά, όταν το μπάσσο είχε εμφανώς περισσότερο «χώρο» στην παραγωγή τους, όταν εν πάση περιπτώσει οι Tesseract θύμιζαν Meshuggah. Δεν μπορώ να πω ότι τους προτιμώ περισσότερο στην τότε φάση, απλά μου λείπει κάπως το τότε raw στοιχείο τους. Το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί το πρώτο από τα έξι μέρη του concept song “Concealing Fate”, το οποίο το μακρινό 2010 κυκλοφόρησε ως το debut ep τους και μιλά για τη ζωή και τα εμπόδια, που συναντούμε σ’ αυτή. Θα έλεγε κανείς πως ήταν μια ουσιαστική δήλωση ταυτότητας για το συγκρότημα, τόσο μουσική όσο και θεματολογική, με αυτή μάλιστα να παραμένει αναλλοίωτη. Μπορεί, όπως προείπα, μουσικά να «ησύχασαν» κάπως, αλλά στιχουργικά πραγματεύονται ακόμα τα προϊόντα του ανθρώπινου συλλογισμού, εν είδει αυτοκριτικής και ενδοσκόπησης, σε μια προσπάθεια να κατανοήσουν και να αποδεχτούν την φύση της ύπαρξής μας και να κάνουν ειρήνη με τα ελαττώματα που έχει ο καθένας.
Με μόνη επιφύλαξη τον κλειστό χώρο (χωρίς το Κύτταρο να με έχει απογοητεύσει ποτέ σε θέματα συνθηκών διεξαγωγής), η εμφάνιση των TesseracΤ είναι κάτι που ένας ακροατής με υγιείς διαθέσεις ανακάλυψης και με ένα πιο εκπαιδευμένο αυτί, δεν θα πρέπει να αφήσει να του ξεφύγει. Πες το djent, πες το prog, πες το πιο ambient, πες το όπως θες, οι τύποι αυτοί έχουν γράψει μουσικάρα!
Την παρθενική εμφάνιση των Tesseract στην χώρα μας, θα ανοίξουν οι νεοσύστατοι Calyces, στους οποίους συμμετέχει ως κιθαρίστας (αλλά και συνθέτης) ο Μάνθος Στεργίου των Tardive Dyskinesia, στην επίσης πρώτη τους εμφάνιση, ενώ μαζί τους θα είναι και οι Mask Of Prospero.
Περισσότερες πληροφορίες για το event: εδώ