Υπέθεσα πως ο τίτλος του δίσκου θα συνδέεται με την εποχή που πειραματίζονταν με την πρώτη τους δουλειά – “split 7΄΄” (Quiet Weather Singles Series), σε συνεργασία με τους Destroyer, ένα σχήμα επίσης από το Βανκούβερ, περιοχή όπου αρκετά μέλη της μπάντας δραστηριοποιούνταν σε βασικά θέματα διαβίωσης των φτωχών, των εθισμένων στα ναρκωτικά και των πνευματικά αρρώστων. Αν και στο συγκεκριμένο πέμπτο album λείπουν ο Wells και ο Webber, ο Mc Bean και ο Schmidt στέκονται ως οι παλαίμαχοι που θα συνεχίσουν το όραμά τους.
Retro rock το στυλ, ψυχεδελική η χροιά, heavy η διάθεση, metal τα στοιχεία. Σπαρακτικά τα δεύτερα φωνητικά της Amber Webber στο “Future Shade”, δηλητηριάζουν. “Horns Arising”, σε psych hard rock mood, πλήκτρα και κιθάρα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. “Closer To The Edge”, future – ιστικό και robot – ικό, λιτό και σχεδόν μονότονο. “High Rise”, θερμά ψυχεδελικό, ωραία θέματα από την κιθάρα, wah – wah solo, δυνατά τύμπανα, σέξι επιφωνήματα. “Pretty Little Lazies”, σαν επιτυχία από τα 90‘ s pop, που μεταλλάσσεται σε κάτι βαρύ και trip-αριστό. “Boogie Lover”, ερωτικό και undercover μου ακούγεται, “Licensed To Drive” – πήρε επιτέλους το δίπλωμά του ο Mc Bean – “Metal Meets its Lead” και το head bagging meets… my head. To “FD’72” θα τολμήσω να πω πως το περνάς και για τραγούδι του David Bowie. Risky θα μπορούσε να πει κανείς, αφού μοιάζει αντιγραφικά αφιερωμένο. Μ’ αρέσει πολύ το αποτέλεσμα πάντως και σχεδόν με ανατριχιάζει.
Διάβασα πως τελικά ο δίσκος ονομάστηκε έτσι λόγω του 1985 Dodge Destroyer muscle car και αντιοπροσωπεύει την ελευθερία και την αισιόδοξη ματιά στο μέλλον. Ό,τι αμάξι, όμως, και να έχεις, αποτελεί ιδανικό soundtrack για το δρόμο.