Μεγάλη εβδομάδα αυτή που πέρασε και μεγάλη μέρα η Παρασκευή. Παρά την ταλαιπωρία και τα Μέσα που δεν λειτουργούσαν, ο παλιός κινηματογράφος της Λιοσίων κατάφερε να γεμίσει, εκτός από ελάχιστα σημεία, και ήταν έτοιμο για να υποδεχθεί τους Thin Lizzy του 2012. Δεν ξέρω, ειλικρινά, ποιες ήταν οι προσδοκίες του κόσμου. Εκτιμώ πως ήταν απλά να περάσει καλά, χωρίς πολλές απαιτήσεις. Ακόμη και αν υπήρχαν οι απαιτήσεις, πάντως, αυτό το line up των Thin Lizzy θα τις είχε καλύψει. Ας ξετυλίξουμε, λοιπόν, το κουβάρι μιας, για πολλούς, ιστορικής βραδιάς…
Φωτογραφίες: Karla Trainer / Ανταπόκριση: Χρήστος Ζαρκαδάκης
Έπειτα από ταλαιπωρία, καταφέραμε να φτάσουμε στο Gagarin λίγο πριν οι Beggar’s Blues Diary ανέβουν στη σκηνή. “Τι ωραίο πράγμα να ανοίγεις για τους Lizzy” ήταν μερικά από τα πρώτα λόγια του κινητικότατου και πολύ επικοινωνιακού frontman τους. Η back to basics προσέγγισή τους στη μουσική δεν χάλασε κανέναν ενώ έκπληξη μου προκάλεσε πως είχαν και το δικό τους κοινό. Το set τους κράτησε κάτι λιγότερο από μία ώρα, κάτι που δεν ενόχλησε τον κόσμο και παρά το γεγονός ότι επρόκειτο για μία opening μπάντα. Το set τους περιελάμβανε κομμάτια από τις ήδη υπάρχουσες δουλειές τους αλλά και νέο υλικό. Θετικό, δε και το γεγονός ότι έφεραν στα μέτρα τους τις διασκευές που έκαναν σε Mountain (Mississipi Queen) και Neil Young (Keep On Rockin’ In The Free World) ενώ τα -λιγοστά- λαθάκια που παρατηρήθηκαν αλλά και οι μικρές αδυναμίες στις συνθέσεις τους, καλύφθηκαν από την ορεξάτη τους εμφάνιση. Δε θα τους πρότεινα σε κάποιον που ψάχνει μέχρι και τα πετάλια που χρησιμοποιούσε ο Michael Schenker στα live του 1982 αλλά κάποιος που μέχρι τώρα αρκέστηκε στον Rory Gallagher και τους Scorpions και η Ελληνική σκηνή του πέφτει “βαριά” θα βρει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα στο τρίο από την Αθήνα.
Χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη χρονοτριβή και με τα τυπικά του soundcheck, οι Thin Lizzy πάτησαν το σανίδι του Gagarin περίπου στις 22:30 εν μέσω επευφημιών, σε ένα βράδυ για όλες τις ηλικίες και με ανθρώπους κάθε λογής να απαρτίζουν το κοινό των περίπου 750 ανθρώπων που βρέθηκαν για να δουν αυτές τις στιγμές το βράδυ της Παρασκευής. Συνηθίζω να κρατώ μικρό καλάθι σε τέτοιες συναυλίες. Κάτι οι εμπειρίες τύπου Over The Rainbow και Michael Schenker που είδαμε στο παρελθόν, κάτι η μουρμούρα που πάντα επηρεάζει κάτι και το ότι το tour ξεκινούσε στην Αθήνα, αυτά τα στοιχεία, τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό, δεν συνέθεταν ένα αισιόδοξο σκηνικό.
Ο ενθουσιασμός, ωστόσο, του κόσμου και, πολύ περισσότερο της ίδιας της μπάντας, που είχε το ιδανικό -τηρουμένων των αναλογιών- line up εκαναν την καχυποψία του “μουσικοκριτικού” να φύγει για τα καλά με τις πρώτες νότες του “Are You Ready”. Ο Warwick δίνει ρεσιτάλ στη σκηνή και γεμίζει από την αρχή και μέχρι το τέλος επάξια τα παπούτσια του frontman σε ένα τέτοιο σχήμα. Προσοχή, δεν αναφέρομαι στο ότι αντικαθιστά τον Phil Lynott ωστόσο η εμφάνιση αυτού του ανθρώπου δικαίωσε την επιλογή του, από την αρχή μέχρι το τέλος. Η μπάντα, στη σκηνή, είναι χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα: στα αριστερά κάθονται οι Marco Mendoza και Damon Johnson, οι οποίοι φέρουν την ταμπέλα του sessionά ωστόσο είναι από τους επαγγελματίες του χώρου και είναι άριστοι επικοινωνιακά και εκτελεστικά. Στα δεξιά, η παλαιά φρουρά αποτελούμενη από τον αειθαλή Scott Gorham, που σου θυμίζει με τις κινήσεις του σώματός του, το ντύσιμο και την κιθάρα που επέλεξε, το “Live And Dangerous”, ο Darren Wharton αλλά και ο Brian Downey πίσω από το drumkit. Στη μέση, ο Ricky Warwick κρατάει τις ισορροπίες.
Απανωτά, το “Jailbreak” φέρνει ντελίριο ενθουσιασμού και είμαστε ακόμη στο δεύτερο κομμάτι. Το “Emerald” τις πρώτες ανατριχίλες. Λιγάκι ο ήχος μας τα χάλασε αφού στα δεξιά της σκηνής άκουγες μόνο τον Gorham ενώ πίσω, προς το bar ένα συνεχές βουητό που έφτιαξε στη συνέχεια. Ο κόσμος ανταποκρίνεται στον θετικότατο και πέραν κάθε προσδοκίας καλό, Ricky Warwick που τραγουδάει τα κομμάτια σαν να ήταν δικά του. Μετά από λίγη ώρα, πέφτουν οι ταχύτητες αλλά βλέπεις τον κόσμο να χαμογελά, να χορεύει και να γίνεται ένα με την μπάντα. Ούτε φανφάρες, ούτε βαρετά μέχρι αηδίας solos, τα πάντα τηρούν ένα μέτρο και ο κόσμος το αντιλαμβάνεται. Στο μεταξύ, μέλος της Ελληνικής tribute band των Thin Lizzy περνάει από μπροστά μας εκστασιασμένος, τα υπόλοιπα που είπε δεν τα λέω γιατί θα μας κλείσουν!
Λένε ότι κάποιες φορές όταν περιμένεις το χειρότερο και δεν έρχεται, εκπλήσσεσαι θετικά. Αν έρθει κάτι ακόμη καλύτερο, τι κάνεις; Κρατάς την ψυχραιμία σου για να γράψεις πέντε λόγια για τους άτυχους που δεν ήταν εκεί και για τους τυχερούς, να θυμούνται τη βραδιά. Όσα και αν έχει να πει κάποιος κατά, το ζουμί είναι ένα: η συναυλία άξιζε τα λεφτά της, η μπάντα έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει και όλοι φύγαν ευχαριστημένοι. Period. Για όσα έλεγαν οι haters, don’t believe a word…
Powered by Cincopa Media Platform for your website and Cincopa MediaSend for file transfer.