Αυτή η Παρασκευή έμελλε να με βρει στην σκηνή του Ilion Plus και να παρακολουθήσω κάτι το οποίο, φαινομενικά, είναι έξω από τα γούστα. Το βράδυ εκείνο λοιπόν, οι Sober on Tuxedos, με τις Ρόδες United και τους Dead South Dealers, ένωσαν τις δυνάμεις τους και τις μουσικές τους, για να μας προσφέρουν ένα live για όλα τα γούστα.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξιφαράς / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Με μία μικρή καθυστέρηση, πρώτοι στην σκηνή εφόρμησαν οι Dead South Dealers. Δύσκολο να περιγράψεις τον ήχο τους, καθώς ενώνουν στοιχεία από διάφορες μουσικές σκηνές, αν θα έπρεπε όμως να τους βάλω μία ταμπέλα, αυτή θα έγραφε Southern Metal, σε καμία περίπτωση δεν τους περιγράφει επαρκώς. To πρώτο που εισέπραξα βλέποντας τους on stage, ήταν η διάθεση τους, βγήκαν για να παίξουν μία μουσική που γουστάρουν και αυτό από μόνο του ήταν αρκετό για να σε καθηλώσει. Το αρχικό «μπούκωμα» στον ήχο τους δεν στάθηκε ικανό για να ανακόψει την ορμή του συγκροτήματος, ειδικά με τέτοιον frontman είναι απίθανο. Θα σταθώ λίγο στο τελευταίο, καθώς ίσως ήταν το μόνο μεμπτό – ας πούμε – στην εμφάνιση τους. Η ενέργεια του τραγουδιστή τους ήταν τρομερή και άκρως ξεσηκωτική, αλλά τα υπόλοιπα μέλη δεν ακολουθούσαν τον ρυθμό τους, οπότε ή θα πρέπει να «κατεβάσει στροφές» εκείνος ή να ανεβάσουν οι υπόλοιποι – προσωπικά προτιμώ το δεύτερο, αν και είμαι σίγουρος πως θα την βρουν την άκρη τους. Το set τους επικεντρώθηκε στον πρώτο τους δίσκο, “Note to Self”, με τον ικανοποιητικό αριθμό κόσμου που είχε μαζευτεί εκείνη την ώρα, να «αγκαλιάζει» τα κομμάτια, ειδικά το “Vinnie the Vet”, αν και κατά τον γράφοντα η καλύτερη ερμηνεία τους ήταν στο “Walk Through the Line”, όπου μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω τί ήταν αυτό που με «χτύπησε». Τέλος, λόγω και του ύφους της μπάντας, του τόσο γκρουβάτου ήχου δηλαδή, θεωρώ ότι το rhythm section είναι το Α και το Ω. Έτσι προσπάθησα να τους παρατηρήσω όσο καλύτερα μπορούσα και είδα έναν drummer εντυπωσιακό ως προς το παίξιμο και αρκετά «κινηματογραφικό» στην κίνηση του (θα μπορούσα να πω υπερβολές τύπου: «το στυλ μου θύμισε Igor Cavalera, βλέπε Wrong Cargo», αλλά θα τις αποφύγω). Και βέβαια μην ξεχάσω να αναφέρω την ενδιαφέρουσα διασκευή τους στους Clutch και “Mob Goes Wild”, να αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα σε μία χορταστικότατη εμφάνιση. Πάντως, εγώ τον πρώτο τους δίσκο, από εκείνη την μέρα τον έχω ακούσει δυο τρεις φορές…
Έφτασε λοιπόν η ώρα για τους Sober On Tuxedos, την τετράδα που πάντα προσπαθεί να κάνει «ροντέο» κάθε live της. Έχοντας δει και ακούσει την μπάντα αρκετές φορές ζωντανά, νομίζω ότι είμαι σε θέση να καταλαβαίνω την οποιαδήποτε αλλαγή προετοιμάζουν ή πραγματοποιούν. Στην συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει ο Χρήστος μία μέρα πριν (διαβάστε εδώ), μας είχε προϊδεάσει για το ξεκίνημα ενός νέου κεφαλαίου στην πορεία του συγκροτήματος. Σαν άνθρωπος δεν πιστεύω ότι αλλαγές έρχονται από την μία μέρα στην άλλη, προϋπάρχουν και όταν ωριμάσουν εκδηλώνονται, για αυτό και σε όλη την διάρκεια της εμφάνισης τους, έψαχνα αυτά τα στοιχεία που θα μου έδιναν δείγμα για την επόμενη μέρα του σχήματος. Ε λοιπόν τα βρήκα και σας τα παρουσιάζω. Αρχικά με κάποιον τρόπο έχουν «αγριέψει» τον ήχο τους, που στα δικά μου αυτιά αυτό δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά good news, κατά δεύτερον έχουν πιο «επιθετικό» attitude στο στήσιμο τους επί σκηνής και τέλος, χάρη στον Μαγαλιό κατά βάση, έχουν γίνει ακόμα πιο interactive με το κοινό. Αν όλα τα παραπάνω τα αποκωδικοποίησα σωστά αναφορικά με την επόμενη μέρα των Sober on Tuxedos, τότε διάολε ανυπομονώ για αυτήν.
Άνοιξαν με το “Outcome” και έτσι δεν χρειάστηκε πολύ για να γίνει ο κακός χαμός στο κατάμεστο πια IΛΙΟΝ plus. Συνέχισαν με το “Tomorrow”, το οποίο έβγαλε στον Στέλιο από τα ρούχα του, κυριολεκτικά, για να έρθει στο «καπάκι» το “Lucy”, συνοδευόμενο από το πρώτο wall of death της βραδιάς. Η συνέχεια ήταν απροσδόκητη, καθώς το μπάσο άρχισε να παίζει μία γνώριμη και αγαπημένη μελωδία και ακούμε την δεύτερη διασκευή της βραδιάς και N.I.B.. Στα υπέρ του συγκροτήματος ότι ερμηνεύσαν το κομμάτι με τον δικό τους τρόπο και δεν προσπάθησαν να το παίξουν Black Sabbath, γιατί πέραν του ότι οι Black Sabbath είναι ΟΙ ΘΕΟΙ και κανείς από εμάς τους θνητούς δεν μπορεί να τους πλησιάσει, σκεφτείτε τον Μεγαλιό με την τόσο βραχνή φωνή να προσπαθεί να το παίξει Ozzy, θα ήταν πιο αστείο και από όταν ο Ρέμος προσπάθησε να τον πείσει ότι ξέρει τύμπανα.
H σκυτάλη δόθηκε στο “Stay”, για να ακολουθήσουν ακόμα δύο covers, ένα των Limp Bizkit και το “My Generation” και το “Rebel Yell” του Billy Idol, με ενδιάμεσο σταθμό το “Hey You”. Ότι γράφτηκε για την διασκευή παραπάνω, ισχύει και σε αυτές τις δύο περιπτώσεις. Στο “Swagger” οι Sober on Tuxedos κατάλαβαν ότι έχουν και το δικό τους hit (απαίσια λέξη το ξέρω, αλλά βοηθάει στο να καταλαβαινόμαστε), γιατί εστίες «ξύλου» ξεσπούσαν αυθόρμητα, σε κάθε σημείο του venue. Με το τέλος της εμφάνισης τους να πλησιάζει, μας είχαν κρατήσει το καλύτερο για το τέλος, ακόμα μία διασκευή και αυτή την φορά “Roots” (δεν νομίζω ότι χρειάζεται να περιγράψω τί έγινε), για να έρθει το μεγάλο φινάλε, με το πιο πρόσφατο κομμάτι της μπάντας και το “Best of Me”, όπου σαν άλλος Corey Taylor, ο frontman των Sober μας ζήτησε να κάτσουμε όλοι κάτω και σηκωθούμε πηδώντας (στον αέρα) δίχως αύριο και παραδόξως όλο το κοινό ανταποκρίθηκε. Με αυτόν τον τρόπο προσέθεσαν ακόμα μία εξαιρετική εμφάνιση στο ενεργητικό τους, ιδρώνοντας την φανέλα τους και κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Πάμε τώρα στο κλείσιμο της βραδιάς… Πραγματικά διχάστηκα και προβληματίστηκα για αυτό το κομμάτι του κειμένου. Ενώ είχε όλα τα φόντα να είναι κάτι το πανέμορφο όλο αυτό που είδα, κατάφερνε σε όλη την διάρκεια της εμφάνισης του να μου αποδεικνύει πόσο αυτοκαταστροφικό εν τέλει ήταν. Στην σκηνή βρέθηκαν δύο κιθαρίστες, ένας μπασίστας, ένας drummer, ένας βιολιστής και δύο τραγουδιστές, MCs αν προτιμάτε, για να χρησιμοποιήσω όρους της σκηνής που εκπροσωπούν. Ενώ οι μουσικοί κατάφερναν με χαρακτηριστική άνεση να κάνουν τον κόσμο να χορεύει στον ρυθμό τους, αυτό το κάθε τρεις και λίγο « Όπα ώπα» (γράφεται και με Ο και με Ω) του Νικήτα, ο ένας εκ των δύο MCs, ήταν λες και είχε βάλει σκοπό να μην αφήσει κανέναν να απολαύσει την μουσική. Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω για την εμφάνιση των Ρόδες United, παρά μόνο πως κάτι με το potential να δώσει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, γκρεμιζόταν κάθε τόσο σαν πυραμίδα από τραπουλόχαρτα. Κρίμα, πραγματικά κρίμα.
Αφαιρώντας λοιπόν το τέλος από τον νου μου και αυτό όχι εντελώς, πέρασα ένα εξαιρετικό βράδυ Παρασκευής, που το κλείσιμο του με βρήκε να περπατάω με ακουστικά στα αυτιά και να σιγοτραγουδάω “Just walk through the line, there is no turning back”, έχοντας ήδη ξεχάσει πως την επόμενη ημέρα το πρωί δούλευα.