Με αρκετό ζόρι να προλάβω, έφτασα 21:45 στο Temple, που είχε ήδη μαζέψει κόσμο, γεγονός που ίσχυσε μέχρι και το τέλος της βραδιάς. Με αρκετή τύχη από την άλλη, βρήκα τη θέση μου στο bar, παρήγγειλα, πήρα κάποιες ανάσες και περίμενα κανά 10λεπτο ακόμη μέχρι να ξεκινήσει το live.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Δε γνωρίζω τίποτα για τους Sister, οι οποίοι με το που βγήκαν στην σκηνή, μας επικοινώνησαν πως το setlist θα περιλαμβάνει κάποια κομμάτια από το πρώτο τους CD και κάποια καινούρια, που διαθέτουν. Η τρομπέτα είναι το στοιχείο που διαφοροποιεί τον ήχο, τα τύμπανα δείχνουν τον δρόμο, το μπάσο προσλαμβάνει τη μελωδία, η κιθάρα την επεξεργάζεται. Ψαρωτική η εισαγωγή, με διαπερνά. Τα στοιχεία από τη metal σε stoner εκλάμψεις και η ένταξη μιας post ψυχεδέλειας με αποκορύφωση στο δεύτερο κομμάτι που επέλεξαν να μας παρουσιάσουν, κέρδισαν την προσοχή μου. Κάποια πειράγματα στους ενισχυτές, τους βοήθησαν να περάσουν σε ένα πιο πειραματικό στάδιο, κατά το οποίο έγινε μια μικρή κοιλιά και χαμήλωσαν σε εντάσεις. Η μελωδία επανήλθε, κεφάλια κουνήθηκαν, η τρομπέτα εξαφανίζεται και το τέλος τους βρίσκει δυναμωμένους και πάλι, να μας τρίζουν για λίγο τα δόντια. Ένα καλό και ταιριαστό opening act.
Οι Zu, ένα τρίο από drums, μπάσο και σαξόφωνο, δεν θα αργήσουν να αναλάβουν τη συνέχεια με το βαρύ και σκοτεινό γεμάτο noise παίξιμό τους. Μία avant – garde παράνοια. Πολλές οι εντάσεις, έντονα και ωραία τα κοψίματα – σαν αναπνοές – σε προκαλούν να τους παρατηρείς, από τη στιγμή που δεν είναι χορευτικό το ύφος τους. Δύσκολη η μουσική τους, απαιτεί πολλαπλά ξεκλειδώματα, ικανότητα σύνθεσης και επεξεργασία νοητική. Είναι σαν να αρπάζουν κάτι το αφηρημένο και να του δίνουν σχήμα και μορφή. Υπήρξε μία φάση ηλεκτρισμένη και φορτισμένη, ένα είδος εσωτερικού σκαλίσματος και ενδοψυχικής σύγκρουσης που δεν αντέχεται εύκολα, στιγμές που τους ένιωθες να ουρλιάζουν, λεπτά που ηρεμούσαν, συνέπεια αντίληψης, ανάγκη για μετρονόμο (έγινε ολόκληρο σκηνικό με τη συμμετοχή μιας εφαρμογής ενός κινητού από το κοινό, για να ακουστούν τα σωστά bpm).
Λίγο πριν το τέλος, ο ήχος τους άγγιξε τα όρια της σκληροπυρηνικής techno και εκεί τους χειροκρότησα, όχι γιατί πριν δεν το άξιζαν, αλλά γιατί εκεί το τερμάτισαν κιόλας. Η συναυλία τους είχε θεματική το “Carboniferous”, που κλείνει 10 χρόνια από την κυκλοφορία του, οπότε ό,τι ακούστηκε ήταν σχετικό με το συγκεκριμένο album.