Πόσο μεγάλο αφιέρωμα να κάνεις για έναν τόσο ‘’μικρό’’ καλλιτέχνη; Μόλις 25 ετών, ο Ty Segall, με μια πορεία , που θα μαρτυρούσε πολλά χρόνια στην πλάτη του, πραγματικά δεν ξέρω από που να ξεκινήσω.
Γι’αυτό θα ξεκινήσω από την αρχή.
Ο Ty Segall έφτασε στα αυτιά μέχρι και του τελευταίου hipster μετά από αρκετά χρόνια δουλειάς.Κρίμα, θεωρώ πως έπρεπε να γίνει πολύ νωρίτερα, αν όχι από τους Epsilons και τους Traditional Fools, σίγουρα ως ‘’session’’ μέλος των Sic Alps. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, ο Ty Segall ξεκίνησε την καριέρα του στα 18. Δεν ξεχνάω να αναφέρω τα drums του με τους Party Fowl, σε αυτά τα καυτά 7’’ και τέλος τους Perverts. Αυτά για την αφάνεια.Στα γνωστά τώρα.Η συνεργασία του με τον Mikal Cronin, με το ‘’Reverse Shark Attack’’, πριν την ένταξή του ως μέλος της μπάντας του Ty Segall και φυσικά η φετεινή με τον White Fence, Tim Presley, με το ‘’Hair’’.Μετά από όλα αυτά που έγραψα σίγουρα μιλάμε για έναν άνθρωπο ταλαντούχο που όσο ψηλά και να φτάσει δεν θα μου κάνει εντύπωση.Μου έκανε εντύπωση σε όλους τους δίσκους του εδώ και αρκετά χρόνια.Και μιας και έπιασα στο στόμα μου τους δίσκους τους, ας ρίξουμε μια ματιά στην δισκογραφία του, αφήνοντας στην άκρη συνεργασίες, 45 άρια, 7’’, ταξίδια, αλκοόλ, οτιδήποτε έχει κάνει και έχει πει, γιατί θα μας πάρει το ξημέρωμα…
Horn The Unicorn (2008)
Σίγουρα αρκετά πρώιμο, άλλα άξιο προσοχής, σε όσους αρέσκονται στην vintagίλα των χορδών μια κιθάρας, στην παλιατζούρα της μελωδίας που σε οδηγεί κάπου αλλού και σε μια φωνή που σου τρυπάει το μυαλό.Καλά; Άσχημα; Το pickup σου θα στο πει, γιατί δεν κάνει για mp3 στο pc σου.
Τy Segall (2008)
Πάρε τα από πάνω που διάβασες και κόλλησε τα με ένα τέλειο εξώφυλλο μέσα στο νερό, που σε κάνει να πιστεύεις πως μιλάμε για έναν 35άρη που ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Βρίσκουμε μέσα το ‘’Oh Mary’’, κομμάτι που συναντάμε φέτος ηχογραφημένο ξανά στο ‘’Slaughterhouse’’, λιγάκι πιο εμπλουτισμένο και την διασκευάρα στο ‘’You Should Never Have Opened That Door’’ των Ramones.
Lemons (2009)
Για εμένα ο καλύτερος δίσκος της καριέρας του. Με το ‘’Lemons’’ αγάπησα τον Τy.Πολύ χορευτικό, όπως πρέπει να ακούγεται ένας δίσκος με την δυναμική του Ty Segall, που αντιπροσωπεύει 100% την σκηνή του San Francisco, που υπάρχει εδώ και κάποια χρόνια. Βάλε το ‘’It #1’’ να παίζει και αν δεν κουνηθείς να πέσει το ταβάνι να με πλακώσει.
Melted (2010)
Με αυτόν τον δίσκο άρχισε ο Ty Segall να αποκτάει πιο ευρύ κοινό, αφού μέσα από το Melted ξεπήδησαν πολλά από τα πιο γνωστά του hitάκια , ‘’Girlfriend’’, ‘’My Sunshine’’, ‘’Imaginary Person’’. Ενδεχομένως, ό,τι πιο εμπορικό έχει γράψει μέχρι σήμερα.
Goodbye Bread (2011)
Και έρχεται η στιγμή που ο ήχος αρχίζει και καθαρίζει. Η κυκλοφορία αυτή είναι διαφορετική, όπως άλλωστε δήλωνε και ο ίδιος , πριν την ηχογράφηση, ήθελε να κάνει κάτι άλλο, πιο κοντά στα πραγματικά, δικά του ακούσματα. Παίζοντας όλα τα όργανα μόνος του, ο δίσκος αυτός έχει αρκετά δυνατές στιγμές, παρά τον μουτσουνιάρη σκύλο που διαθέτει το εξώφυλλο.
Twins (2012)
Και κάπου εδώ ερχόμαστε στο σήμερα. Λίγο μετά την κυκλοφορία του ‘’Slaughterhouse’’, με την μπάντα του, που ξεσήκωσε πολύ λαό, έρχεται το ‘’Twins’’. H πιο πλήρης δουλειά του Ty Segall, η οποία δεν είναι του γούστου μου, πολύ ντόρος για το τίποτα νιώθω, μιας και για εμένα ο Ty σημαίνει χορός, αλκοόλ και crowd surfing.Εδώ σα λίγο να βαρέθηκα, αλλά γύρω μου ακούω τόσα συχαρίκια που θα δώσω και εγώ, μιας και για τον κύριο από το Laguna Beach δε κάνω τσιγκουνιές.
Οι παραπάνω κυκλοφορίες αφορούν solo δουλειές και έτσι δεν θα επεκταθώ παραπάνω σε συνεργασίες γιατί, όπως ήδη είπα παραπάνω, θέλω πολλές μέρες συγγραφής. Ο Τy Segall θα επισκεφθεί την Αθήνα στις 10 Νοεμβρίου, στο γνωστό, ΑN Club. Όσοι πιστοί προσέλθετε και, όπως λέει ο Ty Segall, PUNK as fuck!