Καλοκαίρι 2018, Β5, βολτάρω έχοντας μόλις σχολάσει από τη δουλειά και αποφασίζω να click-άρω ένα βιντεάκι, που βλέπω συχνά να ανεβάζουν οι φίλοι μου στο facebook. Το βλέπω καιρό, αλλά κάτι με ενοχλεί στο ροζ του cover, το πρόσωπο που απεικονίζεται με αγχώνει κάπως, δε μου κάνει κλικ εν ολίγοις. Όμως εκείνη τη μέρα αποφασίζω ότι δεν πρέπει να βαριέμαι και πρέπει ν’ ακούσω κάτι καινούριο κι επίσης η λέξη “Spiral”, ειδικά μετά τους Tool, μου φαίνεται ούτως ή άλλως νοηματικά πολύ ελκυστική.
Δεν ήξερα από πού μου’ ρθε. Ειλικρινά απλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν ξέρω πού ακριβώς είμαστε με το λεωφορείο, δεν έχω συναίσθηση του χρόνου κι είμαι απλά χαμένη σε ένα πεντάγραμμο, σε μια μελωδία τόσο δυνατή συναισθηματικά, που με διαπερνά και με ανατριχιάζει, με μια (γνώριμη) φωνή να κατακλύζει τ’ αυτιά μου με στίχους, που δεν καταλαβαίνω αρχικά, αλλά που ηχούν σαν κάλεσμα και σαν προτροπή να ψάξω βαθιά μέσα μου για να ταυτιστώ. Repeat σε βαθμό ψυχανασκασμού. Eδώ , προφανώς, έχουμε ένα τυπογραφικό λάθος, αλλά μου αρέσει και το κρατάω, γιατί περιγράφει καλύτερα την κατάσταση μου στην πρώτη μου επαφή με τους Mother of Millions και το επικό κλείσιμο του δεύτερου album τους “Sigma”.
Δεν ξέρω αν είναι τύχη ή ατυχία, να γνωρίσεις ένα συγκρότημα μέσω της καλύτερης (;) δουλειάς του. Οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες φτάνουν στο θεό. Ας πούμε, άκουσα μετά απ’ αυτό το ντεμπούτο τους και μου φάνηκε αδιάφορο. Το αστείο είναι ότι το “Human” είναι ένα εξαιρετικό album. Πέρασα σχεδόν όλο μου το καλοκαίρι ακούγοντας ξανά και ξανά αυτό το έπος, περιμένοντας να τους δω live. Τους είδα με τους Pain of Salvation και θα είμαι απόλυτα ειλικρινής: εγώ στο live αυτό πήγα για να ακούσω το “Collision” (“Sigma”, 2017). Παιχτούρια + φωνάρα + κομματάρες = τελειότητα. Η μουσική τους είναι μακράν από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα που είχα εδώ και πάρα πολύ καιρό, με έξυπνη σύνθεση, σωστή εκτέλεση και συναισθηματική απογείωση και στροβιλισμό στον αστερισμό του progressive.
Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να ακούσω το “Artifacts” σαν ολότητα. Από την αρχή ως το τέλος. Τα κατάφερα μόνο όταν αποφάσισα πως πρέπει να δείξω ωριμότητα και να μην πατάω άλλο το repeat σαν λιμασμένο. Προειδοποιώ ότι το review αγγίζει τα όρια του cringe από’δω και κάτω.
Αν ο όρος «πεταλούδες στο στομάχι» είναι δόκιμος για τους ερωτευμένους, τότε εγώ επιθυμώ να καθιερώσω το «καρδούλες απ’ τ’ αυτιά» αρχής γενομένης από τώρα και με αναδρομική ισχύ από όταν πρωτάκουσα αυτό το αριστούργημα. «Τόσο όσο» σε όλα τα επίπεδα: διάρκεια, συναίσθημα, αρμονία. Χωρίς να χαρακτηρίζεται από υπερβολή, συνθετικά ή στιχουργικά, προκαλεί υπερβολικά συναισθήματα. Η φωνή του Γιώργου Προκοπίου μου σκίζει την ψυχή στο – προσωπικά αγαπημένο – «Soma», ενώ τα πλήκτρα του «Nema» δημιουργούν ένα δίπολο γαλήνης – φόρτισης, σαν μία τρικυμία εν κρανίω, με την οποία παραδόξως είσαι απόλυτα συμφιλιωμένος.
Δεν μπορώ να περιγράψω καν αυτό που νιώθω στο επιλογικό «Artefact». Ρίγος και παράλυση και συγκίνηση(ναι, έκλαψα μία φορά, ok; ). Αν το σπαρακτικό «liberate me» μπορεί να σας προϊδεάσει για το τι θα κάνει στην καρδιά και το μυαλό σας αυτό το τραγούδι, τότε σας προτρέπω να απολαύστε υπεύθυνα, γιατί ο στίχος « you were always every grain of my rock» που ακολουθεί, θα σας αποτελειώσει. Μου ξένισε λίγο στην αισθητική μου η ελληνική απαγγελία, αλλά υπάρχει ένα σημείο που πέφτει ατάκα και μετά ξεσπάει η μουσική και είναι σαν καταιγίδα κι αυτό το πράγμα είμαι σίγουρη ότι live θα μας φέρει ένα βήμα πριν την ανακοπή.
Αυτό που αρχίζει δυναμικά στο “Amber”, περνά από το “Rite”, κορυφώνεται στο “Soma” για να ισορροπήσει στο “Cinder” και να γαληνέψει στο “Nema”, να μεστώσει στο “Anchor” και να ορθωθεί ώριμο και μεγαλειώδες στο “Artefact”, είναι η μουσική οντότητα των Mother of Millions, που επιβεβαιώνουν την ταυτότητά τους και μας κλείνουν το μάτι πονηρά, εκπληρώνοντας την υπόσχεση που πρέπει να σου δίνει η μουσική: Rise. Evolve.