Πέμπτη βράδυ, βροχερή Αθήνα, τα Εξάρχεια σχεδόν άδεια. Οι Coyote’s Arrow έχουν ανακοινώσει ότι το release live τους θα γίνει κανονικά παρά την βροχή, την πορεία, τους κλειστούς σταθμούς του μετρό. Με αυτή την υπόσχεση βαδίζω προς το An ελπίζοντας πως δε θα είμαι η μόνη, που θα αψηφήσει τις αντιξοότητες και πραγματικά ανυπομονώντας να τους δω.
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Lina Koshka (περισσότερες εδώ)
Λίγο μετά τις εννιάμιση εμφανίζεται το support της βραδιάς, οι καθ’ όλα εντυπωσιακοί The Vulcan Itch. Some serious skills were unfolded over there! Χωρίς πολλά λόγια, πολύ groove-άτοι και δυναμικοί, δεμένοι και άνετοι, με τον τραγουδιστή τους να γεμίζει το An με τη φωνάρα του και τα solo του στην κιθάρα. Heavy και alternative, με απαλές μελωδίες αλλά και κραυγές, προσωπικά με συνεπήραν, αφού κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως ασυναίσθητα χαζοχόρευα. Και δεν ήμουν η μόνη. Απέσπασαν θερμή ανταπόκριση, ενώ ακούστηκαν και κάποιες «παραγγελιές». Πολύ ικανοποιητικό ξεκίνημα με ένα τρίο που σίγουρα κερδίζει και αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις. Θα μπορούσα να τους ακούω για πολλή ώρα, καθώς όσο περισσότερο έπαιζαν, τόσο περισσότερο σε «ανέβαζαν».
Μας αποχαιρετούν κι ακολουθεί η αναμονή για το στήσιμο των Coyote’s Arrow. Σκέφτομαι πως όσο κι αν σου έχει αρέσει ένας δίσκος, πάντα η πρώτη φορά, που θα δεις κάποιον live, εμπεριέχει ένα ρίσκο, ένα άγχος αν τα κομμάτια που σ’ αρέσουν θα είναι ωραία live, τι ενέργεια θα σου βγάλουν… Ναι, ντάξει, δε χρειαζόταν. Με το που ανεβαίνουν σιγά σιγά σχηματίζεται στο μυαλό μου η φράση «όμορφα πλάσματα», όπως τους βλέπω με τα βαμμένα πρόσωπα και τα χαμόγελα, να ξεκινούν να παίζουν. Ξεκινούν με το “Rage” και συνεχίζουν με μια μείξη τραγουδιών από τα “Desert” και “Aho”, σε μια εναλλαγή καθαρού punk και voodoo ήχου, με τα “Testify” και “Go Down” να ξεχωρίζουν. Πολύ δυναμικές παρουσίες, που μέσα στη φρενίτιδα της μουσικής τους απέπνεαν μια γλυκύτητα, ακόμα κι όταν τα τύμπανα σκίζονταν κι ούρλιαζε η φωνή. Με μια φίλη μου, εξίσου ρομαντική και ονειροπόλα, πρόσφατα συμφωνήσαμε πως ψυχεδέλεια είναι ό,τι θυμίζει καλοκαίρι. Χωρίς λοιπόν να αναφέρομαι σε ύφος, αλλά σε αίσθηση, οι Coyote’s Arrow είναι ψυχεδέλεια και ταξίδι, είναι ένα ξέγνοιαστο κυνηγητό ένα καλοκαιρινό απόγευμα. Όσο βαριά θεματολογία κι αν έχουν. Πολύ όμορφη στιγμή όταν με μια αμεσότητα, που σπάει κόκκαλα και νόρμες, ο Σταύρος Ex κατεβαίνει απ’ τη σκηνή και τραγουδά ανάμεσα στον κόσμο, για να επιστρέψει πίσω με μια αυθόρμητη κωλοτούμπα! Όμορφο και το πιτσιρίκι, ο μικρός Ερμής ( ηλικία δε θα αποπειραθώ καν να γράψω, δεν τα καταλαβαίνω εγώ αυτά), που ήταν στα κάγκελα σ΄ όλη τη συναυλία!
Όσοι δεν μπορέσατε να έρθετε, την επόμενη φορά φροντίστε να τα καταφέρετε! Όσοι ήσασταν εκεί…ahooooo!