Κατά τον Αμερικάνο ακαδημαϊκό Henry Adams, το χάος έχει την ικανότητα να δημιουργεί ζωή, ενώ η τάξη συνήθεια. Μία άλλη άκρως ενδιαφέρουσα τοποθέτηση του, είναι ότι το χάος είναι ο νόμος της φύσης, ενώ η τάξη το όνειρο του ανθρώπου. Επί του θέματος είχε τοποθετηθεί και ο Σουηδός μουσικός, Jon Nödtveidt. Κατά τον Jon το χάος είναι η γενεσιουργός δύναμη του σύμπαντος, είναι η κατάσταση, το φαινόμενο αν προτιμάτε, το οποίο δίνει αλλά και αφαιρεί ζωή.
Η 13η ημέρα του Αυγούστου θα είναι πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου ως μία ημέρα χαράς, μία ημέρα γιορτής, καθώς είναι η μέρα κατά την οποία ο Jon έδωσε τέλος στην ζωή του. Εύλογα θα αναρωτιέστε αν μισώ τους Dissection, η απάντηση εντοπίζεται στην αντίπερα όχθη, τους λατρεύω. Απόρροια της απάντησης μου θα είναι ένα άλλο ερώτημα, αν είμαι ψυχολογικά διαταραγμένος. Απ’όσο λοιπόν είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν είμαι, αλλά τότε πως εξηγείται που χαίρομαι για τον θάνατο ενός από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες; Ο Jon λοιπόν, δεν αυτοκτόνησε γιατί είχε απογοητευτεί από την ζωή του, ούτε από δειλία, αλλά από πίστη στις ιδέες του. Φανταστείτε τον σαν κάποιον που ενώ ξέρει ότι βαδίζει προς το εκτελεστικό απόσπασμα λόγω των ιδεών του, η αφοσίωση του σε αυτές τον κάνει να προχωράει χαμογελώντας, τα ιστορικά παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω είναι πραγματικά αμέτρητα. Το να συμφωνεί ή να διαφωνεί κάποιος με την κοσμοθεωρία του είναι θεμιτο, εδώ που τα λέμε κι εγώ διαφωνώ, αλλά όποιος ανάμεσα στον δύσκολο και εύκολο δρόμο, επιλέγει τον δύσκολο, έχει πάντα τον σεβασμό μου. Από την άλλη, αυτό που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης είναι το μουσικό του ταλέντο.
Προσεγγίζοντας το μουσικό του έργο, αυτό που κάποιος μπορεί να διακρίνει, είναι η ιδιαιτερότητα του ήχου του. Ακούστε το “Somberlain” που δημιουργήθηκε το 1993 και προσέξτε πόσο φρέσκο δείχνει, μιλάμε για ένα album εικοσιπέντε ετών. Για να μην βάλουμε στην κουβέντα και την ηλικία του, το έγραψε μόλις στα δεκαοχτώ του. Εκεί που μπορεί να σκεφτείς “σιγά το πράγμα ρε, απλά του ‘κατσε”, δύο χρόνια μετά σου σκάει το “Storm of the Light’s Bane”, εκεί νομίζω ότι και ο πλέον δύσπιστος καταλαβαίνει ότι μιλάμε για μία μουσική ιδιοφυΐα. Για παραπάνω στήριξη στον ισχυρισμό μου θα σας πω ότι όταν βρέθηκε στην φυλακή, χωρίς κιθάρα, κατάφερε να συνθέσει το “Reinkaos”, έναν δίσκο άκρως εθιστικό και τελετουργικό. Δείτε στην παγκόσμια σκηνή την προσπάθεια που γίνεται τελευταία από μπάντες να δημιουργήσουν έναν πραγματικά συνθετικά άρτιο και συνάμα τελετουργικό δίσκο, ο Jon το πέτυχε δώδεκα χρόνια πριν.
Θα μπορούσα να κάνω εκτενή αναφορά τόσο στην μουσική του διαδρομή, όσο και στην προσωπικότητά του, αλλά νομίζω ότι δύσκολα θα πω κάτι που δεν έχει ήδη ειπωθεί. Αντ’αυτού θεωρώ ότι αξία έχει να σας περιγράψω τους Dissection μέσα από τις δικές μου αισθήσεις. Θα ‘μουν δεν θα ‘μουν δεκαεφτά όταν έπεσε στα χέρια μου για πρώτη φορά το “Storm of the Light’s Bane”, το είδα έτσι μπλε απ’έξω και μου έβγαζε μία ψύχρα, ήταν και ο χάρος με το δρεπάνι καβάλα στ’άλογο που μου θύμιζε Νάζγκουλ, ήθελα να το παίξω και μούρη στους φίλους μου, οπότε το αγόρασα μαζί με κάτι άλλα CD. Πρέπει να το άφησα στο ράφι για καιρό, κάνα μήνα τουλάχιστον, οπότε μία μέρα αποφασίζω να το βάλω να παίξει. Για κάποιον δικό μου ανεξήγητο λόγο, την ακρόαση ενός δίσκου την ξεκινάω πάντα από το 6ο κομμάτι, στην προκειμένη περίπτωση ήταν το “Thorns of Crimson Death”. Ακούω αυτήν την ακουστική εισαγωγή και μαγεύομαι, πριν προλάβω να καταλάβω τι με χτύπησε, έρχεται ένα από κλασικότερα Dissection riffs. Σοκ, δέος, τα νιώθω όλα μαζί και χωρίς να έχω συνέλθει έρχεται σαν τελειωτικό χτύπημα η φωνή του Jon, η οποία ακούγοντας την μου θυμίζει το κάψιμο που νιώθεις ακουμπώντας κάτι πάρα πολύ παγωμένο. Περιττό να σας πω ότι ρούφηξα τον δίσκο μονομιάς. Η μεγαλύτερη ζημία όμως ακόμα δεν είχε γίνει…
Στον ίδιο δίσκο συναντούμε το ένα από τα δύο κομμάτια των Dissection που κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους εδώ και χρόνια, στο ποιο θα έχει τον τίτλο του αγαπημένου μου κομματιού τους. Ο λόγος για το Where “Dead Angels Lie”, στο οποίο νομίζω ότι όλοι μαγευόμαστε από την μουσική του, όσοι δεν μαγεύεστε έχετε πρόβλημα και να πάτε να σας κοιτάξει ΩΡΛ, αλλά κατά τον γράφοντα η πραγματική μαγεία βρίσκεται στους στίχους. Πέραν της εμφανούς στιχουργικής ικανότητας του Jon, που στίχοι του αναπτύσσονται και τρέχουν σαν μόλις να απελευθερώθηκαν από μία αχανή άβυσσο, μας περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τον θάνατο ενός αγγέλου από την ορμή ενός σαγηνευτικού σκότους. Διαβάζοντας προσεκτικά τους στίχους, ο καθένας μας μπορεί να δώσει την δική του ξεχωριστή ερμηνεία, αυτό είναι άλλωστε που τους καθιστά και μαγευτικούς.
Το τελειωτικό χτύπημα θα έρθει με το “Reinkaos”, τον τρίτο δηλαδή και τελευταίο δίσκο των Dissection. Όταν κυκλοφόρησε ήμουν είκοσι χρονών, επηρεασμένος από τις τότε αρνητικές κριτικές (εσάς που τις γράφατε θα σας μισώ μέχρι να κάνει καύσωνα στον Πλούτωνα) τον προσπέρασα όπως και το live τους εδώ στην Αθήνα. Πλέον τον χαρακτηρίζω ως τον πιο Nödtveidt δίσκο της μπάντας. Εκεί λοιπόν άκουσα και το “Black Dragon”, όπου o Jon μέσω μίας ψαλμωδίας προσπαθεί να ξυπνήσει τους δράκους του χάους για να απλώσουν ξανά την χαώδη καταχνιά στον κόσμο. Αυτό όμως δεν το κάνει με την χρήση samples από τελετές, αλλά στήνοντας ο ίδιος την δική του τελετή, αυτήν που θα τον πάει και μέχρι το τέλος, αυτήν που θα τον συντροφεύσει και στο τελευταίο του ταξίδι σε αυτήν την πραγματικότητα.
Ο Jon λοιπόν με το “Reinkaos” (Reign in Chaos) ένιωσε ότι συνεισφορά του σε αυτόν κοσμό τελείωσε, ότι έφερε εις πέρας την αποστολή του και ήρθε η ώρα να ξεκινήσει το ταξίδι προς το χάος. Το αν είχε δίκιο ή άδικο δεν θα το μάθουμε, άλλωστε η άποψη του πόσο διαφέρει από την κυρίαρχη που σου λέει να περπατάς με το κεφάλι κάτω και ίσως ανταμειφθείς σε κάποιο μεταγενέστερο βασίλειο. Η μόνη διαφορά που βλέπω έγω, είναι το βασίλειο απαιτεί έναν σε ρόλο βασιλιά και όλους τους άλλους σε ρόλο δούλου, ενώ το χάος είναι το σύμβολο της απόλυτης ελευθερίας. Άλλωστε όπως έλεγε και ο Νίτσε , “πρέπει κάποιος να έχει μέσα του χάος για να γεννήσει ένα άστρο που χορεύει” και ο Jon είχε.
Rest In Chaos Jon
Hail Dissection
Υ.Γ. Από Σεπτέμβρη θα τα λέμε σε πιο τακτική βάση