Δεν κρύβω ότι το βράδυ του Σαββάτου πήρα τον δρόμο προς το Gagarin με ένα μικρό σφίξιμο. Όντας παλιός οπαδός των Cradle of Filth, το επικείμενο live φάνταζε σαν ένας πολύ απτός κίνδυνος απομυθοποίησης. Πόσο λίγα ήξερα…
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (περισσότερες εδώ)
Το βράδυ πάντως, ανεξάρτητα από τους δικούς μου φόβους, ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Οι W.E.B., αν εξαιρέσουμε ένα μικρό πρόβλημα στον ήχο που κάπου “έθαβε” τις κιθάρες, βγήκαν με διάθεση και σιγουριά, και απέδωσαν πολύ πειστικά το extreme metal μείγμα τους. Στο σκηνικό κομμάτι, κατάφεραν από το copse paint μέχρι την μάσκα και το ράντισμα αίματος να κερδίσουν τις σκηνικές εντυπώσεις σε ένα ιδίωμα όπου σαν καλλιτέχνης πάντα ακροβατείς μεταξύ υποβλητικότητας και γραφικότητας. Στα καθαρά μουσικά, πότε γρήγοροι, πότε mid tempo, σχεδόν πάντα μελωδικοί, με όλους τους εγχόρδους να συμμετέχουν με ιδιαίτερη επιτυχία στα φωνητικά, παρουσίασαν έναν πραγματικό ηχητικό ιστό που – αν μου επιτρέπετε να συνεχίσω το προφανές λογοπαίγνιο – «έπιασε» τον κόσμο, ο οποίος τους ήξερε, τους στήριξε και τους χειροκρότησε.
Και πάμε τώρα στο χαστούκι. Ή στην κλωτσιά αν προτιμάτε. Ξέρετε πού. Γιατί ναι, ωραία ήταν όταν έπεσε το backdrop και είδαμε το logo, ακόμα πιο ωραία όταν βγήκε η – ολοκαίνουρια στα μάτια μου – μπάντα. Όταν τη δε μπάντα συνόδευσε επί σκηνής η κουκουλοφορεμένη μορφή του τεράστιου κοντού, το ωραίο έγινε σχεδόν συγκινητικό. Αλλά όταν η κουκούλα έπεσε και μαζί έπεσε και η πρώτη τσιρίδα στο εναρκτήριο “Guilded Cunt”, τα πράγματα σαν να σοβάρεψαν κάπως… Σύντροφοι, επειδή όλο γύρω-γύρω το φέρνω γιατί ούτε εγώ το έχω καλά-καλά πιστέψει και κάπου φοβάμαι ότι δεν θα το πιστέψετε κι εσείς. Αυτό που είδαμε το βράδυ του Σαββάτου, ΗΤΑΝ οι Cradle of Filth. Ναι, ναι, ξέρω, από τα κλασσικά μέλη έχει μείνει μόνο ο Dani, ναι. Και ναι, πίστευα ότι το μόνο που μπορούσα να ζητήσω ήταν μια αξιοπρεπής απόδοση. Αλλά όχι. Πιστέψτε με. ΗΤΑΝ οι Cradle of Filth. Ήταν η απόδοση που περιμένεις από ένα Cradle live, ήταν – σημαντικότερο – η ατμόσφαιρα που περιμένεις από μια συναυλία των CoF, και ήταν γενικά το live που χρώσταγαν σε κάθε Έλληνα οπαδό τους.
Θες να πούμε για setlist; Δεύτερο κομμάτι “Beneath the Howling Stars” και έκτο “Dusk and Her Embrace”. Encore με “Born in a Burial Gown”. Και όλα τα κλασσικά που περίμενες Απόδοση; Πάμε από τα εύκολα, όλη η μπάντα είναι παίκτες υψηλού επιπέδου, η τύπισσα στα πλήκτρα τραγουδάει όλα τα γυναικεία μέρα άψογα. Τα φανταζόσουν αυτά. Και ο Dani δε χάνει τίποτα. Πώς σου φάνηκε; Ω ναι, ναι, δεν υπερβάλλω καθόλου, ήταν όλα όπως έπρεπε να είναι, κάθε growl, κάθε απαγγελία, κάθε ουρλιαχτό. Πίστεψε με, καταλαβαίνω τη δυσπιστία σου. Αλλά εγώ ήμουν εκεί και το είδα. Όπως και πολλοί άλλοι, πιάσε έναν και ρώτα. Σκηνική παρουσία; Ρε γαμώτο… δηλαδή όλα τα άλλα μπορώ να τα καταλάβω, πώς γίνεται να φτιάχνεις μια ουσιαστικά καινούρια μπάντα και να έχει ΑΚΡΙΒΩΣ τον αέρα, την αρρώστια και την extravaganza που περιμένει ο παλιός οπαδός σαν και του λόγου μου; Εντάξει, πρέπει να αναγνωρίσω εδώ ότι η σκηνική παρουσία αυτών τον Cradle στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο φαινόμενο Richard Shaw. Που στον δαίμονα πήγε και τον ξετρύπωσε ο κερατάς; Εκπληκτικός κιθαρίστας, και η πειστικότερη live performance που έχω δει μπορεί και ποτέ, δε λέω τίποτα άλλο, ψάξτε κάνα live video και δείτε τον.
Κάπου εδώ πρέπει να πάρω μια βαθιά ανάσα και να κλείσω σιγά-σιγά. Δε θέλω, γιατί μπορώ με μεγάλη ευκολία να γράψω άλλα τόσα για ένα live που στα μάτια τα δικά μου και είμαι σίγουρος και πολλών άλλων ήταν δικαίωση, αλλά πρέπει γιατί θα αρχίσω το οπαδικό παραλήρημα σε λίγο. Το έγραψα και πιο πάνω, οι Cradle γενικά και ο Dani συγκεκριμένα το χρώσταγαν αυτό το live. Πρώτα και κύρια στους εαυτούς τους. Μετά σε όλους εμάς. Τέλος στην ιστορία του black metal και της ακραίας μουσικής γενικά, που τείνει να σνομπάρει αυτή την – μπορούμε πλέον να το πούμε – ιστορικότατη μπάντα. Πλέον στο δικό μου μυαλό, οι Cradle of Filth είναι τεράστιοι εκτός από ιστορικοί. Περνάνε δεύτερη νιότη και αν σας δοθεί ευκαιρία να τους δείτε, πάτε τρέχοντας. Θα το συνοψίσω σε δυο λόγια για να καταλάβετε: Το live του Σαββάτου ήταν εκείνο το live για το οποίο μας λέγανε οι μεγαλύτεροι φίλοι μας όταν ήμασταν 17, κι εμείς είχαμε πλέον εν έτει 2018 αποδεχτεί ότι δε θα δούμε ποτέ. Tεράστια μπάντα σύντροφοι. Ιστορικές μπάντες δεν τα κάνουν αυτά.
Υ.Γ.: Είχα γράψει στο αφιέρωμα πριν λίγες μέρες “… ειλικρινά ελπίζω να είναι καλοί, τόσο καλοί που να με αναγκάσουν να τους ξαναμάθω από την αρχή.” Σκοπεύω να κρατήσω τον λόγο μου. Αν κρίνω από το “You Will Know the Lion by His Claw”, το “Cryptoriana” παίζει να είναι δισκάρα.