Η πρώτη μέρα του Release Athens Festival μας επιβεβαίωσε πως η αγάπη υπάρχει αν το θέλουμε. Ακόμη και αν αυτή είναι γλυκόπικρη, παραμένει αγάπη! Τα εικοστά δευτέρα γενέθλια μου έμελε να τα γιορτάσω παρέα με ένας ζωντανό θρύλο, με τον άνθρωπο πίσω από το μικρόφωνο των αξέχαστων Verve, μια από τις πιο εκφραστικές φωνές που ακούστηκαν ποτέ στο ραδιόφωνο. Η Πλατεία Νερού, την τελευταία μέρα του Μαΐου γέμισε με αυτό το είδος του κόσμου, που τον διακατείχε όχι απλά η συγκίνηση και το δέος, αλλά και η εκτίμηση όλων αυτών των χρόνων, που αν και έχουμε 2018 δεν παύει να θυμάται εκείνες τιε εποχές που δάκρυζε στο άκουσμα του “Sonnet”, τις εποχές που ταυτιζόταν με το “A song for the lovers” και παραμιλούσε τους στίχους του “Bittersweet symphony” με την έναρξη του να χαράζεται βαθιά μέσα μας. Η απρόσμενη ανακοίνωση με την άφιξη του Richard Ashcroft στις 31 Μαΐου να αποτελει έναν από τους δυο headliners της βραδιάς, ξάφνιασε ευχάριστα τους έλληνες ακολούθους του, αναβιώνοντας εκείνες τις στιγμές όπου μια ολόκληρη γενιά παραληρούσε στα λόγια “now the drugs don’t work, they just make you worse”.
Ανταπόκριση: Έφη Καραμουσάλη & Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος
Το ηλεκτρονικό ντουέτο των Lip Forensics εγκαινιάζει την αντίστροφη μέτρηση για την έναρξη του Release Athens Festival λίγο πριν τις 18:00. Οι Lip Forensics εκπροσωπούν την ηλεκτρονική pop μουσική αποτελώντας το καταλληλότερο δίδυμο για την προθέρμανση του κοινου. Στο ενεργητικό τους μετρούν ένα album το “Cheiloscopy” το όποιο αποτέλεσε και μέρος τους set τους. Οι ατμοσφαιρικές αποχρώσεις της ηλεκτρονικής μουσικής εξελίσσονται με ηχητικά εφέ δημιουργώντας κάτι που μπορεί να προσεγγίζει μια διαφορετική γλώσσα. – (Ε.Κ.)
Ηταν λίγο μετά τις 18:30 όταν εμφανίστηκαν επί σκηνής οι Sworr, που πριν μερικούς μήνες κυκλοφόρησαν σε παραγωγή Cayetano το ντεμπούτο album τους (το οποίο σύμφωνα με πληροφορίες που έχω κοντεύει να γίνει ανάρπαστο). Ευτυχώς ούτε το λιοπύρι, ούτε ο λιγοστός κόσμος τους πτόησε ιδιαίτερα κι έτσι για τα 30 περίπου λεπτά που είχαν στη διάθεση τους απέδωσαν πολύ καλά το ambient/trip hop τους που δεν χρωστάει και λίγα σε μπάντες όπως The XX, Moby, ίσως και τους Massive Attack και έδωσαν μια νότα χαλάρωσης και δροσιάς στην υπερβολική ζέστη. – (Γ.Χ.)
Αμέσως μετά, στην σκηνή του ανεβαίνει η Kid Moxie aka Έλενα Χαρμπίλα με ένα δυναμικό project να τη συνοδεύει. Αέρινη παρουσία με κρυστάλλινα φωνητικά και εκπληκτική δεξιοτεχνία στο μπάσο μας συνεπήρε φέρνοντας τον πιο δροσερό αέρα μια ώρα όπου ο ήλιος έκαιγε. Η εμφάνισης της συμπεριλάμβανε αρκετά κομμάτια από την προσωπική της συλλογή καθώς και σημαντικά covers όπως “Big in japan” αλλά και το ost του “Blue velvet”. Το σχεδόν 45λεπτο set της ολοκληρώθηκε με την δύση του ηλίου να μας χαρίζει την πιο ατμοσφαιρική αίσθηση. – (Ε.Κ.)
Και η ώρα για τον πρώτο headliner έφτασε! Απο τις πρώτες φωνές του γιγαντόσωμου Rag n’ Bone Man και τις πρώτες νότες της μπάντας του καταλάβαινες οτι είσαι τυχερός οχι μόνο γιατί έβλεπες ένα τέτοιο όνομα στο peak του αλλά και γιατί βίωνες μια άκρως διασκεδαστική εμφάνιση. Ο 33χρονος μουσικός με την σμπαραλιασμένη φωνή όπως ήταν αναμενόμενο έδωσε βάση το περσινό του ντεμπούτο “Human” το οποίο του έδωσε τον τίτλο του next big thing, μαζί με πολλές πρωτιές στα charts παγκοσμίως. Το συμπέρασμα που έβγαλα είναι οτι τα τραγούδια του δίσκου ακούγονται καλύτερα στα live απ’ ότι στο δίσκο (σε αυτό βοηθάει και η μπάντα) και ακόμη πιο ανεβαστικά, ενώ ακόμη και το χιτάκι “Human” που έκλεισε την εμφάνιση του είχε κάποιες μικρές αλλαγές. Έτσι απλά, χωρίς πολλά-πολλά. ο Rag n Bone Man με τη βοήθεια της μπάντας του δικαιολόγησε τον ντόρο γύρω απο το όνομά του και δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του που εμφανιζόταν στην Ελλάδα. – (Γ.Χ.)
Ο δείκτης του ρολογιού μου έδειχνε 23:00 ακριβώς όταν τα φωτά του φεστιβάλ χαμήλωσαν, με τους προβολείς να εστιάζουν σε αυτή την ψιλόλιγνη εμβληματική φιγούρα που ακούει στο όνομα Richard Ashcroft. Ένας καλλιτέχνης που εισχώρησε στις καρδιές μας, ρίζωσε αιωνία, βαθιά μέσα μας. Ο Richard Ashcroft εκκεντρικός χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια γι’ αυτό, μας καλωσόρισε επιλέγοντας μια εξαιρετική επιλογή από κομμάτια για να ντύσει την set list του. Μια φυσιογνωμία που αντιστέκεται στο πέρασμα των χρόνων και στην αλλοίωση της, κάνει είσοδο φορώντας γυαλιά ηλίου τα όποια στην πορεία θα χρησιμοποιήσει για να παίζει με την ηλεκτρική του κιθάρα, ηλεκτρίζοντας μας ακόμη περισσότερο. Το αποτέλεσμα θα ήταν οι κραυγές ενθουσιασμού μας να δονήσουν ολόκληρη τη Πλατεία Νερού. Η στιγμή μου αλλά και πολλών άλλων φανατικών έφτασε από το πρώτο κιόλας κομμάτι, το όποιο δεν θα ήταν άλλο από το εξαιρετικό “Sonnet”. Ένα τραγούδι που κατάφερε να μετουσιώσει όλους τους κρυφούς πόθους μας, όλες τις αναστολές μας, όλα τα απωθημένα μας, σε θάρρος σε πραγματική αγάπη και στην εξέλιξη αυτής. Στη συνεχεία ακλουθούν τα αριστουργηματικά κομμάτια “This is how it feels”, “Break the night with color” και το “A song for the lovers” με τον Richard να συγκλονίζει και να επιβεβαιώνει πως τα φωνητικά του παραμένουν αναλλοίωτα και πιο εκφραστικά από ποτέ. Με μια καταλυτική παρουσία μόλις μια ανάσα μακριά μου συνεχίζει με το “Music is Power” και “Velvet Morning”, προσκαλώντας μας στο πάρτυ της ζωής! Ίσως το ωραιότερο πάρτυ της ζωής να είναι απλά μια συναυλία με την φωνή των ευρηματικών Verve να πλαισιώνει το stage. Η εξέλιξη και η ιστορία αυτής της μπάντας πηρέ μορφή, σάρκα και οστά, καθώς βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου λικνίζοντας το κορμί του στις μελωδίες που λατρέψαμε να νοσταλγούμε, γιορτάζοντας με αυτόν τον τρόπο την ολοκλήρωση, την ωρίμανση και την πνευματική ενηλικίωση.
Στην Πλατεία Νερού φύσηξε ο αέρας της πιο αγαπημένης δεκαετίας, παίζοντας το “Space and time” και λίγο αργότερα το “Lucky man”. Σε αυτό το σημείο αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε πως μια εκπληκτική βράδια θα λάβει τέλος. Φυσικά και περιμέναμε το encore γνωρίζοντας πολύ καλά πως αυτή η συνάντηση δεν θα τελειώσει τόσο γρήγορα. Η ώρα 00:04 ακριβώς, και από τα ηχεία ακούγεται η μελώδια του “Drugs don’t work”. Ο πανικός που επικράτησε είναι απερίγραπτος, με το κοινό να βροντοφωνάζει πόσο αγαπά αυτή την καλλιτεχνική προσωπικότητα που διαδραμάτισε καθοριστικό ρολό στη εξέλιξη και διαμόρφωσης μας. Η συγκίνηση μου δεν μπορούσε να καλυφτεί από τις ζητωκραυγές, κοιτώντας στα μάτια τον Richard έβλεπα την δική μου εξέλιξη, το πόσο με έχει επηρεάσει. Το ζούσα, ήταν ολοζώντανο μπροστά μου, καταφέρνοντας να μηδενίζει, να παγώσει τον χρόνο. Στις 00:18 ο Richard Ashcroft θα αναφέρει πόσο υπέροχο είναι να είσαι Έλληνας, Βρετανός, Ιταλός, Ιάπωνας προοικονομώντας με αυτόν τον τρόπο το επόμενο και τελευταίο κομμάτι. Η στιγμή όπου το ελληνικό κοινό θα άκουγε για πρώτη φορά ζωντανά το “Bittersweet symphony” έφτασε! Έφτασε η στιγμή που θα φωνάξουμε όλοι σαν να γνωρίζουμε πως η επομένη μέρα δεν θα έρθει ποτέ, “ I can’t change my mold”. Η αυλαία θα πέσει με τον μπασίστα να προσπαθεί να σπάσει μανιωδώς το μπάσο του, μια εικόνα που επιβεβαιώνει τον 90s χαρακτήρα της βραδιάς!
Η πρώτη μέρα του Release Athens μας χάρισε μια συναυλία από αυτές που θα θυμόμαστε για πάντα. Μια συγκλονιστική βράδια όπου όλοι είχαμε ως σημείο αναφοράς την μεγαλοπρέπεια του Richard Ashcroft. Η σπουδαιότητα του μηδένισε τον χρόνο πείθοντας μας πως όσο πικρόγλυκη και αν είναι η ζωή που ζούμε αξίζει να την ζούμε με αγάπη και θάρρος. Κράτησε στα χεριά του τις αναμνήσεις μας και τις μετουσίωσε μπροστά στα μάτια μας, σε μια από τις ωραιότερες ερμηνείες που έχει ζήσει αυτή η χωρά. Η ιστορία και εξέλιξη όχι μόνο των Verve αλλά και του ιδίου ξεδιπλώθηκε μπροστά μας, σαν μια σύντομη αφήγηση μέσα από ένα set μιάμιση ώρας. Βιώσαμε την έννοια της αρχής, της εξέλιξης και της αισιοδοξίας με τα κοινωνικά μηνύματα να ρέουν στο μέγιστο. Μέσα από την φωνή του, μέσα από την τέχνη του αισθανθήκαμε πάνω σε ταράτσες, με τα αισθαντικά του φωνητικά να εξομολογούνται να μας ακινητοποιούν και να πλημυρίζουν το εσωτερικό μας με άφθονο ρομαντισμό και αισιοδοξία. Αυτή η βράδια ήταν αφιερωμένη σε όσους πίστεψαν πως η αγάπη θα υπάρχει αν το θέλουμε ακόμη και στις πιο πικρόγλυκες εκδοχές της. Ήταν αφιερωμένη στον Richard που το πίστεψε πρώτος και το εξέφρασε με έναν τόσο μοναδικό τρόπο.