Οι Five Finger Death Punch πριν μία δεκαετία, περίπου, μας συστήθηκαν με τον καλύτερο τρόπο μέσω του εξαιρετικού ντεμπούτου τους, “The Way Of The Fist”. Δύο χρόνια αργότερα συνέχισαν το ίδιο δυναμικά κυκλοφορώντας το εξίσου επιτυχημένο “War Is The Answer”, ανεβάζοντας ακόμα ψηλότερα τον πήχη, αλλά και τις προσδοκίες μας. Η συνέχεια, δυστυχώς, δεν ήταν ανάλογη μιας και η έμπνευση πήγε περίπατο και ακολούθησε μια σειρά από αδιάφορους δίσκους, που μόνο μερικά ‘hits’ ξεχώρισαν. Φέτος, λοιπόν, οι Αμερικάνοι επέστρεψαν με την έβδομη ολοκληρωμένη τους δουλειά, “And Justice For None”, σώζοντας κάπως την κατάσταση μιας και κατάφεραν (επιτέλους) να κυκλοφορήσουν κάτι αρκετά ‘τίμιο’ που φέρνει στο μυαλό τις παλιές καλές εποχές τους.
Το album ξεκινάει με το “Fake”, ένα κομμάτι με heavy riff, αρκετό groove-άρισμα και τον Ivan Moody να ‘φτύνει’ με μίσος τους στίχους. Αυτό ακριβώς, δηλαδή, που περιμένουν να ακούσουν οι φίλοι του συγκροτήματος. Τη σκυτάλη έρχεται να πάρει το εξίσου δυναμικό “Top of the World” με το catchy refrain και το “Sham Pain” που αποτελεί με διαφορά το highlight του δίσκου και η θεματολογία του οποίου καταπιάνεται με τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν σαν μπάντα, κυρίως τον τελευταίο χρόνο. Γενικά το “And Justice For None” σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή με τον ογκώδη ήχο του που σου ‘γεμίζει’ το αυτί και τις in your face συνθέσεις, όπως το “Rock Bottom” και το “Fire In The Hole”. Πέρα τον τσαμπουκά και τα γκάζια οι 5FDP, με τα “I Refuse”, “When The Seasons Change” και “Will The Sun Ever Rise”, μας αποδεικνύουν για ακόμα μία φορά ότι ξέρουν να γράφουν και εκπληκτικές μπαλάντες. Κυρίως το “I Refuse” είναι εκνευριστικά καλό, θυμίζοντας το “I Apologize” της προηγούμενης κυκλοφορίας τους (“Got Your Six”).
Ανάμεσα στα 13 κομμάτια συναντάμε και 2 αξιομνημόνευτες διασκευές, κάτι που έχουν επιχειρήσει ξανά στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία (“Bad Company”, “House of the Rising Sun”). Το πρώτο είναι το “Blue On Black” του blues καλλιτέχνη Kenny Wayne Shepherd και το οποίο κατάφεραν να το μετατρέψουν σε μία heavy μπαλάντα. Αυτό, όμως, που κλέβει πραγματικά την παράσταση είναι το cover στο “Gone Away” των Offspring που το προσάρμοσαν εντελώς στα δικά τους δεδομένα και κυρίως στα φωνητικά του Ivan Moody, o οποίος μας χαρίζει την καλύτερη ερμηνεία που υπάρχει στον δίσκο.
Αυτή τη φορά οι 5FDP τα κατάφεραν μια χαρά, κάνοντας ένα δυναμικό comeback και ικανοποιώντας όσους είχαν ξενερώσει με τις τελευταίες τους κυκλοφορίες. Πέρα από δυο-τρία fillers, το υπόλοιπο album είναι φτιαγμένο για να μείνει αρκετό καιρό στα ηχεία σου.