Η ώρα είναι γύρω στις 21:00 όταν φτάνω στο Temple και οι πόρτες ακόμα δεν έχουν ανοίξει. Έξω από το χώρο ο κόσμος είναι λιγοστός. Η ημέρα είναι Πέμπτη, οπότε η ανταπόκριση θα είναι περισσότερο περιορισμένη λόγω της καθημερινής. Και όντως δεν κατάφεραν τα τρία σχήματα να συγκεντρώσουν παραπάνω από 70 άτομα…
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Πρώτοι στην σκηνή θα κάτσουν οι Manos Six + The Muddy Devil, το μπάντζο και το μπάσο δηλαδή των Skull & Dawn. To set ακουστικό. Οι στίχοι περιλαμβάνουν επί των πλείστων τον διάολο (“the devil is a beautiful angel”) και εξετάζουν την σκοτεινή εωσφορική φύση και συμπεριφορά όταν η θρησκεία καταστρέφει κάθε κουλτούρα. Υπάρχουν προηχογραφημένα μηνύματα που λειτουργούν ως εισαγωγές των κομματιών με τα samples να ακούγονται άλλοτε πιο μπαλαντικά, πότε πιο δυναμικά. Ακούσαμε και κάποιες διασκευές και κατά τις 22:30 μετά από ένα σχεδόν μισάωρο set αθόρυβα μέσα στα σκοτάδια και τους καπνούς εξαφανίστηκαν.
Τη θέση τους πήραν οι τέσσερις The Dark Red Seed, ένα μισάωρο αργότερα. Η εισαγωγή διατηρεί την εικόνα στην Αμερική, αυτή του Νότου μα κάπου αντιλαμβάνομαι και επιρροές από μία ψυχεδέλεια που ενώ μ’ αρέσει δε μου κολλάει με το υπόλοιπο τους ύφος. Έτσι το είδος που παίζουν μοιάζει με ένα απροσδιόριστο και μπερδεμένο folk τέταρτης γενιάς που όμως έχει καλά στοιχεία αφού τα δανείζεται από την ανατολή και την countryside. Ένα ντέφι χρωματίζει το πεδίο και η μάχη πια δεν είναι έξω από τον άνθρωπο αλλά στο εσωτερικό του, δεν είναι δηλαδή έλλειψη ικανοτήτων τόσο όσο εμπειρίας. Πάντως τα δεύτερα φωνητικά του ντράμερ τα βρήκα εξαιρετικά και ο πρώτος τους δίσκος “Become Awake” είναι γεγονός και μόλις κυκλοφόρησε!
Δεν κοιτάω πια την ώρα κι έτσι απλά στη συνέχεια θα πω χωρίς… νεύρα, ό,τι κατάλαβα από τον Kim Larsen, Of The Wand And The Moon. Εγώ αλλιώς τα περίμενα. Πιο σκοτεινά, πιο wave ή και πειραματικά post. Αυτό που εισέπραξα ήταν ένα ατμοσφαιρικό folk εξοχής. Γεμάτη τονίζω η φωνή, στέκει δυνατά καθώς συνοδεύει την κιθάρα. “Sunspot” απ’ αυτά που ξεχώρισα αφού δεν κατέχω και τη φάση του τόσο βαθιά, αλλά θα την ψάξω. Σε ακουστικό και πάλι πάντως το mood, με μία φυσαρμόνικα να εμπλουτίζει τον πολύ συμπαθητικό αυτό χαρακτήρα, ένα video wall να παίζει ασπρόμαυρα κινηματογραφικά αποσπάσματα και τη διάθεση full παρεϊστικη. Λίγο πριν το τέλος ανέβηκαν στην σκηνή και μέλη των προηγηθέντων μπαντών οπότε ο σκοπός επετεύχθη. Μία βραδιά που εναλλάχθηκε από το φως στο σκοτάδι και από το σκοτάδι στο φως μα που όμως ευχαριστήθηκαν λίγοι.