Το άκουσμα του ερχομού των Onslaught θεωρούσα ότι θα προσέλκυε και με το εισιτήριο των 12 ευρώ αρκετές παλιοσειρές και cult μορφές των συναυλιακών χώρων της Αθήνας. Αντιθέτως, το εν λόγω live πήγε πάρα πολύ καλά στις μικρές ηλικίες με τον μέσο όρο να διαμορφώνεται πολύ χαμηλά και τις μπάντες των Biocancer και Exarsis να αποδεικνύουν ότι και η thrash σκηνή έχει πολύ ψωμί στην Ελλάδα.
Φωτογραφίες, Ανταπόκριση: Χρήστος Ζαρκαδάκης
Το live ξεκίναγε σχετικά νωρίς με τις πόρτες να ανοίγουν περίπου στις 20:30 και οι ανάσες που θα χρειαζόμασταν θα ήταν πάρα πολλές σε ένα live με τόσες μπάντες, σε τόσο λίγο χρόνο. Έτσι, λοιπόν, νωρίς-νωρίς οι Exarsis έκαναν την εμφάνισή τους στο χώρο παρουσιάζοντας το old school thrash τους, που περισσότερο έτεινε στον Ευρωπαϊκό ήχο με τον τραγουδιστή τους να έχει την προτίμησή του στις ψηλές νότες και να βοηθάται αρκετά από τα συχνότατα back vocals. Δημιούργησαν κακό χαμό και τα περίπου 60-70 παιδιά (γιατί για παιδιά επρόκειτο) που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο χώρο, έστησαν το απαραίτητο πανηγυράκι.
Τη σκυτάλη πήραν οι Κύπριοι Vomitile. Τον ήχο τους δε θα τον έλεγες thrash αλλά περισσότερο έτεινε προς το death με αρκετά στοιχεία της thrash τεχνοτροπίας, λιγότερο όμως στις κιθάρες καθώς τα riffs θύμιζαν έντονα τους Deicide του πρώτου album. Λιγάκι πιο συγκρατημένοι καθώς δεν επρόκειτο για…local heroes αλλά δεν δίστασαν να βγάλουν την ωμή δύναμή τους στη σκηνή και ο κόσμος ανταπέδωσε.
Συνέχεια με τους Bio-Cancer και σίγουρα, για μένα, η μπάντα που είχα την μεγαλύτερη περιέργεια να δω από όλες τις υπόλοιπες. Για τη μουσική τους, δε θα πω πολλά γιατί τα έχω ήδη πει αναλυτικά στην κριτική του εξαιρετικού “Ear Piercing Thrash” και νομίζω ότι δε χρειάζεται να πω παραπάνω πράγματα γιατί στο τέλος θα νομίσει κανείς ότι κάποιους από δαύτους είναι συγγενής μου! Οι φίλοι των Violator και των Municipal Waste θα τους λατρέψουν, κατά τη γνώμη μου. Πολύ καλή παρουσία και ίσως το highlight της βραδιάς η εμφάνισή τους με τη μπάντα να γίνεται ένα με τον κόσμο και να τον συμπαρασύρει σε ατελείωτο moshing. Obey! The Anthem Of Violence! νομίζω ότι θα είναι το hit στους thrashάδες του σημερινού λυκείου και μπράβο τους.
Όλα αυτά για να πάμε στους Acid Death. Νιώθω κάπως περίεργα όταν παλιές καραβάνες που επιστρέφουν μπλέκονται σε billing μαζί με νεώτερες μπάντες. Νιώθω σαν να ξεκινούν με ένα χάντικαπ. Οι Acid Death τα έγραψαν όλα αυτά στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Ορεξάτοι πάνω στη σκηνή αν και κάπως επηρεασμένοι που η…πιτσιρικαρία δεν έκατσε να τους δει, με τον Σάββα Μπετίνη να είναι χαμογελαστός ανάμεσα στα κομμάτια και δαιμονισμένος μέσα σε αυτά. Θεωρώ πως με τον καιρό θα βρουν και πάλι το δρόμο τους στις live εμφανίσεις, ειδικά όταν κουβαλάνε στις πλάτες μια δισκάρα όπως το Eidolon. Η διασκευή στους Motorhead ήταν μία καλή επιλογή αφού έφερε τον κόσμο πίσω στο club και πήραν και αυτοί τον απαραίτητο κακό χαμό, στο τελείωμα του set τους. Ελπίζω σε όλο και καλύτερη συνέχεια.
Με μικρή καθυστέρηση -αφού το soundcheck το έκαναν μόνοι τους- οι Onslaught έπιασαν τη σκηνή του An λίγο πριν τα μεσάνυχτα και ο περισσότερος κόσμος που έφτανε περίπου τα 200 άτομα, έφτασε στο χώρο, λίγο πριν ξεκινήσουν. Για μένα, απαράδεκτο να πληρώνεις 12 ευρώ για 5 μπάντες και να δέχεσαι να βλέπεις μόνο τη μία, προσωπικά θα ένιωθα ότι μου έκλεβαν χρήματα…!
Στο παρασύνθημα όμως, οι Onslaught βγήκαν ορεξάτοι στη σκηνή, δείχνοντας την ίδια όρεξη που έδειξαν και οι υπόλοιπες μπάντες. Το πολύ καλό “Sound Of Violence” τους έφερε ξανά στην επιφάνεια και ο σύγχρονος ήχος που φέρνουν πλέον, τουλάχιστον εμένα, μου αρέσει ακόμη και αν το έχουν εφαρμόσει και στο παλιό τους υλικό στις live εμφανίσεις. Με έναν frontman Sy Keeler, διάολος ο ίδιος, που δεν τον ενοχλούσε ο κόσμος που πήγαινε δεξιά-αριστερά στη σκηνή για να κάνει stagediving και τον δαιμονισμένο Andy Rosser Davies, κατάφεραν να κερδίσουν τον κόσμο που φαινόταν πλέον κουρασμένος μετά από τόσες ώρες. Αφιέρωσαν το set τους και στις πρώτες τους δουλειές και νομίζω ότι οι επιλογές που έγιναν, δεν άφησαν κάποιον δυσαρεστημένο.
Παρά τα λαθάκια, παρά το attitude που θύμιζε περισσότερο νεόκοπους thrashάδες και όχι μια έμπειρη μπάντα που ξέρει τι κάνει, κατάφεραν να μην αφήσουν πολλούς δυσαρεστημένους σε ένα καθ’ όλα, εξοντωτικό βράδυ. Από πλευράς διοργάνωσης, νομίζω ότι όλα κύλησαν καλά και η Epic Mash που διοργάνωσε το live, μπορεί να υπερηφανευτεί για μία καλά στημένη διοργάνωση.
Μοναδικό παράπονο, το φτωχό merchandise, που θα περίμεναν οι πιο άρρωστοι!