Ευτυχώς δε χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να ακούσουμε νέο υλικό από τους Αθηναίους progressive metallers Poem και έτσι ο διάδοχος του πολύ καλού “Skein Syndrome” (2016) είναι στα χέρια μας. Το στοίχημα, δε, για την μπάντα ήταν να κεφαλαιοποιήσει την εμπειρία που έχει αποκομίσει από τις περιοδείες με Amorphis και Persephone, αλλά και να διατηρήσει την επάξια κεκτημένη θέση της στην κορυφή του ελληνικού Prog. Κατά την άποψη του γράφοντος, το κατάφεραν.
Το “Unique” είναι γεμάτο με αξιομνημόνευτες στιγμές, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο για το συγκεκριμένο είδος. Η μπάντα υφαίνει το μουσικό της καμβά διαλέγοντας κλωστές από τις πασιφανείς επιρροές της (βλέπε Tool κυρίως, αλλά και Katatonia, Karnivool και Perfect Circle). Η κάθε σύνθεση φαίνεται να έχει σαφή προσανατολισμό και κατευθύνεται προς αυτόν χωρίς να πελαγοδρομεί. Παράδειγμα το πολύ καλό εναρκτήριο “False Morality”, αλλά και το δυνατό “Four Cornered God”. Είναι σαφές πως, ενώ η βάση βρίσκεται στο εντυπωσιακό rhythm section, ο ουσιαστικός χρωματισμός των τραγουδιών γίνεται, δεδομένης και της σπανιότητας των κιθαριστικών solos, με τη ζεστή χροιά της φωνής και τις ευφάνταστες μελωδικές γραμμές του Προκοπίου. Αν θα έπρεπε να κάνουμε μία παρατήρηση είναι η κάποιες φορές εξόφθαλμη αναφορά στους Tool, όπως για παράδειγμα στο κατά τα άλλα πολύ όμορφο μελωδικό “Euthanasia”, που περιλαμβάνει σχεδόν αυτούσιο το riff του “The Grudge” των προαναφερόμενων.
Εδώ ξέρουμε εξ’ αρχής ότι θα ακούσουμε μοντέρνο προοδευτικό μέταλλο με djent απολήξεις. Εκεί όμως που το album απογειώνεται είναι στο δεύτερο μισό της διάρκειάς του, στο οποίο η μπάντα αφήνεται να προσεγγίσει πιο ενδιαφέροντα, κατ’ εμέ, ηχητικά τοπία με μελωδικό προσανατολισμό. Υπέροχο, ας πούμε, το ενδιάμεσο τμήμα του “Discipline” με το ρυθμικό αραβούργημα, αλλά ακούστε πως εξελίσσεται το πανέμορφο ομώνυμο κομμάτι. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η σύνθεση δείχνει το δρόμο για να ακολουθήσει το συγκρότημα σε μελλοντικές κυκλοφορίες, απλώνοντας ακομπλεξάριστα το μελωδικό της χαρακτήρα. Παρομοίως, στο καταληκτικό “Brightness of Loss” ακούμε μέχρι και την αύρα των Muse να πλανάται πάνω από τα έγχορδα και τις φωνές, αλλά και έναν ιδιαίτερο ‘αμανέ’ προς το τέλος του πριν την αλά – Pain of Salvation κατάληξη. Εξαιρετική σύνθεση!
To “Unique” περνά με επιτυχία το σκόπελο του ‘δύσκολου τρίτου album’ και αποτελεί από τώρα μία από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς για το είδος. Επενδύστε άφοβα και θα αποζημιωθείτε με πολλαπλές ακροάσεις!