Σάββατο βράδυ και το φαινόμενο Ιοκάστη, αν και έντονο, θα ηρεμήσει λίγο πριν βρεθούμε στη Death Disco για να παρακολουθήσουμε το προγραμματισμένο live. Είμαι λίγο περίεργη να ακούσω τους Κύπριους ζωντανά, λόγω της δισκοκριτικής που τους έχω ήδη κάνει. Τους Drunken Gramophone τους έχω ξαναδεί και στο περίπου ξέρω τι να περιμένω.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (δείτε περισσότερες εδώ)
Η ώρα δείχνει 22:00 και οι Arcadian Child βρίσκονται στη σκηνή. Οι κιθάρες είναι δύο και αλληλοσυμπληρώνουν τα riffs, το μπάσο πεντάχορδο, γεμίζει όγκο, καθώς βοηθάει και λίγο στα φωνητικά, και τα τύμπανα σφυρίζουν το ρυθμό. Από το δεύτερο τραγούδι τους κιόλας, “Little Late For Love”, ξεαγχώνομαι. Είναι καλοί. Είναι ταπεινοί. Είναι αρκετά δουλεμένοι. “Afterglow”, το ομώνυμο του δίσκου, rock – άρει. Θα μας δώσουν μία διασκευή του “I Got Mine” των Black Keys που τους έχει όχι μόνο επηρεάσει, αλλά και διαμορφώσει ως σχήμα, μας λένε. Το “Irresistible” τους πάει, το “Entrance Song” (Black Angels) διασκευάζεται και η επιστροφή βρίσκει το “She ’s On My Mind” να τους βγάζει ασπροπρόσωπους. Ήδη δουλεύουν πάνω σε καινούριο δίσκο κι έτσι μετά το εκπληκτικά ερμηνευμένο “Run”, έχουν δύο νέα τραγούδια να μας εκμυστηρευτούν. Στο ίδιο ύφος, βρώμικα αν και καθαρά. Για το τέλος, μας έχουν κρατημένο το “Used”, ένα από τα καλύτερά τους, κατά τη γνώμη μου. Ambient στοιχεία τοποθετημένα σε μια fuzzy ψυχεδέλεια, το concept που ακολουθούν και τους ταιριάζει γάντι!
Δύο πλέον στη σκηνή, οι Drunken Gramophone, με μία, αν και βαριά rock ‘n’ roll χροιά, rockabilly σκοτεινή αισθητική. Ο κόσμος δεν είναι πολύς, αλλά έχει έρθει πιο κοντά σαν να θέλει να αγκαλιάσει τη φάση. Τα blues και η country θα συμφιλιωθούν, ενώ κινούνται παράλληλα σε wave κύματα και folk διαδρομή. Όπως το αίνιγμα είναι δύσκολο να ερμηνευτεί, η αίσθηση για κάτι που δε δίνει πολύ ελπίδα, εμπνέει φόβο ή ανησυχία, βαθιά αναρώτηση και ίσως και απαισιοδοξία. Ο αγώνας όμως θα επιμείνει, τα drums θα αναπτύξουν ένα παιχνίδι με το ντέφι ενώ η κιθάρα θα σολάρει με κάθε αφορμή. “Blues Back In Town” για το ξεκίνημα, πιο punk το “Baby Rain” εν συνεχεία, “Ain’ t No Grave” (Johny Cash) για να υμνήσουν τις επιρροές τους, “Everlasting Trouble” να με κερδίζει, “Basement” το πιο γνωστό τους track – και καθόλου τυχαία -, “Drunkard” για να μας καληνυχτίσουν, κάποια από τα τραγούδια που διάλεξαν να μας επικοινωνήσουν. Πολύ δεμένοι και συγκεντρωμένοι φαίνονται, πιστοί και ποιοτικοί εκφραστές ενός μουσικού συνόλου που καλούνται να υπερασπιστούν.
Both bands are fresh κι έτσι οι αποδόσεις αυξάνονται ανάλογα με τη σύγκριση που όχι εσκεμμένα γίνεται και με τα χρόνια. Θέλω να πω πως παίζουν αρκετά καλά αν αναλογιστούμε την εμπειρία που κατέχουν. Και πως αν συνεχίσουν έτσι, μόνο άνοδο θα έχουν και θα δουν. Πιστεύω πως μια σκληρή δουλειά θα τους ανταμείψει!