Το πρώτο Σαββατόβραδο του Φεβρουαρίου έμελλε να είναι άκρως εντυπωσιακό και να μου φέρει εικόνες στο μυαλό παρόμοιες με εκείνες τις βραδιές στην Τεχνόπολη, που μου έμαθαν την έννοια της αλληλεγγύης, της αλήθειας, της επανασύνδεσης και του τέλους. Ωστόσο, ήμουν εξαιρετικά ενθουσιασμένη, αλλά και αγχωμένη που θα ξαναέβλεπα τα Διάφανα Κρίνα και μάλιστα σε μία σκηνή που έχει φιλοξενήσει εκατοντάδες εξαιρετικές καλλιτεχνικές οντότητες, διαφορετικές μεταξύ τους. Φυσικά, το Fuzz Club δε θα απογοήτευε άλλη μία φορά, καθώς στο line up συμμετείχε και ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης.
Ανταπόκριση: Έφη Καραμουσάλη / Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη (τσεκάρετε περισσότερες εδώ)
Η αλήθεια είναι πως άργησε να ξεκινήσει, με το δείκτη του ρολογιού να δείχνει κάποια λεπτά μετά τις 21:30, όταν εμφανίστηκε πρώτος στη σκηνή ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης, πρώην μέλος μίας μπάντας που δημιουργήθηκε την ίδια χρόνια που δημιουργήθηκα και εγώ, την Ανοιχτή Θάλασσα. Με μία κιθάρα και φυσαρμόνικα μας καλωσορίζει και επιλέγει να παίξει για 40 λεπτά αποκλειστικά Bob Dylan. Με τη folk και country διάθεση του μας χάρισε όμορφες και πιο ταξιδιάρικες στιγμές, διατηρώντας ήπιους τους τόνους. Ο μουσικός έκλεισε την performance του με ένα δικό του κομμάτι, το “Φεβρουάριος και εσύ”, από το album “Ας έρθει τώρα η βροχή”, όπου μας εξήγησε πως η αμεσότητα είναι μονόδρομος. Αναμφισβήτητα αποτέλεσε έναν εξαιρετικό τεχνικά μουσικό, με ακρίβεια και δεξιοτεχνία, όντας φυσικά και μπασίστας. Η μοναδική ένσταση που έχω είναι πως περίμενα κάτι πιο έντονο μουσικά, έτσι ώστε να μη γίνει αντιληπτή η κούραση και η μονοτονία που ένιωθε το κοινό από ένα σημείο και μετά. Ωστόσο, ο καλλιτέχνης μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και ευχαρίστως θα τον παρακολουθούσα ξανά, ίσως σε κάποια άλλη μουσική σκηνή.
Φθάνοντας έξω από το Fuzz η πρώτη μου σκέψη ήταν ‘Και τώρα; Θα είναι το ίδιο χωρίς εκείνον;’. Ήταν η πρώτη live performance που θα παρακολουθούσα μετά την ιστορική συναυλία στην Τεχνόπολη. Σίγουρα δε θα ήταν το ίδιο, όμως αυτό δε σήμαινε ότι δε θα μιλούσαν ξανά στην ψυχή μου. Τα Διάφανα Κρίνα εμφανίστηκαν στις 22:19 ακριβώς στο stage του Fuzz, το κοινό καταχειροκρότησε και καλωσόρισε αυτή την μπάντα που μεγάλωσε γενιές και συνεχίζει ακάθεκτη να ανθίζει. Ξεκίνησαν δυναμικά με τα κομμάτια “Δεν θα πω που πηγαίνω” και “Κάθε τι που ανασαίνει”, τα φώτα χαμηλά, διατηρώντας το ρομαντισμό και την εσωστρέφεια που τους κατακλύζει και τους κάνει κάθε τι άλλο από διάφανους. Σε χαμηλούς τόνους εξελίχθηκε η τέχνη τους το βράδυ του Σαββάτου, έτσι όπως τους έχουμε συνηθίσει, έτσι όπως έχουμε μεγαλώσει. Με το “Αν το βρεις” το Fuzz δονήθηκε από τις φωνές και τον απέραντο ενθουσιασμό του κοινού. Σε αυτό το σημείο αξίζει να επισημανθεί ο εξαιρετικά κρυστάλλινος ήχος του Fuzz Club. Η εναλλαγή των τόνων από ήπιους σε πιο δυναμικούς έδωσε την αφορμή να τραγουδήσουμε μαζί με τα Διάφανα Κρίνα με όλη μας την δύναμη, όπως όλα αυτά που αγαπάμε είναι για πάντα χαμένα. Και έτσι έγινε, ο κόσμος δε σταμάτησε να αισθάνεται κάθε στίχο ούτε για ένα λεπτό. Έκτο στη σειρά της set list μας ανακοινώθηκε ένα από τα πιο καθοριστικά κομμάτια των Διάφανων Κρίνων, “Έγινε η Απώλεια Συνηθείας Μας”. Η διχοτομική πόλωση της λογικής και του συναισθήματος δημιουργούν μία αφήγηση που πληγώνει βαθιά και ανώδυνα, με το αίσθημα της δικαίωσης να απουσιάζει μέσα μας. Αυτό το κομμάτι είναι η ψυχή, η υφή, η γεύση του ρομαντισμού και του άδοξου τέλους. Συγκινήθηκα και ένα ρίγος με διακατείχε, καθώς στο μυαλό μου εμφανίστηκε ο πρόλογος του Θάνου Ανεστόπουλου πριν παίξει για τελευταία φορά αυτό το κομμάτι. “Συνηθίσαμε πολλά, και τις άγριες εικόνες γύρω μας, συνηθίσαμε το θάνατο και την εικόνα του, τι είμαστε, τι γίναμε, μη γίνουμε..”! Τελικά, είναι η ελπίδα η ψυχολογικά πιο πρόσφορη διέξοδος;
Φυσικά δεν έλειψαν τραγούδια όπως “Σε μια γη που ανατέλλει”, “Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου”, “Γιορτή”, στο όποιο ο κόσμος καταενθουσιάστηκε με την αμεσότητα των Κρίνων, με τον καταιγισμό έντονα συναισθηματικά φορτισμένων στιγμών που μας προσέφεραν εκείνη τη στιγμή. Δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να μας συνεπάρει αυτό το βαθύ σκοτεινό κύμα που με μανία ερχόταν καταπάνω μας και τελικά μας βύθισε σε αυτόν τον κόσμο που με μεγαλοπρέπεια και ήθος δημιούργησε αυτή η μπάντα. Το live εξελίχθηκε με ιστορικά κομμάτια της μπάντας, όπως “Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση”, “Ζωή σαν την δίκια μου”, “Κλόουν την Τέταρτη, την Κυριακή νεκρός” και “Όλα αυτά που δε θα δω”. Γενναιόδωρες δόσεις ελληνικής ‘καλής’ ροκ μουσικής με λιγοστές φράσεις και άρτια τεχνικά μουσική που χάραξαν την τελειότητα και την μεγαλοπρέπεια στο σύνολο της μουσικής τους πορείας, εξουδετερώνοντας τη λήθη, νοσταλγώντας το παρελθόν. Ακούστηκαν, επίσης, και καινούργια κομμάτια της μπάντας, όπως “Μανιφέστο” και “Ένας σορός από λευκά φτερά”, το όποιο διατήρησε στοιχεία και ερεθίσματα της μπάντας, αλλά και τη μελαγχολία της. Τελευταίο κομμάτι (πριν το encore) επέλεξαν να είναι το “Αυτή την ώρα που σπαράζεται το φως”, όπου το κοινό κλονίζεται, ταυτίζεται και τιμά όπως αρμόζει τους ανθρώπους που εκπροσωπούν τις ευαισθησίες μας, τα παράπονα μας και όχι τη συνήθεια και την ψυχική φθορά. Στις 00:33 επέστρεψαν, μετά από παρότρυνση των θεατών για να μας χαρίσουν λίγα ακόμη λεπτά από τη μοναδικότητα τους. Περίμενα και ήλπιζα να παίξουν το “Ρίξτε τις καρδιές σας στα σκυλιά” ή το “Τελευταίος Σταθμός”, παρ’ όλα αυτά, επέλεξαν ένα ακόμη αγαπημένο κομμάτι τους, το “Η μπαλάντα της φωτιάς”. Εξαιρετικά αγαπητό στους θαυμαστές και συνοδοιπόρους των Διάφανων Κρίνων. Αυτή η μαγική μουσική βράδια έλαβε τέλος με τα “Κυριακή των Βαΐων” και “Μπλε Χειμώνας” και τα Διάφανα Κρίνα μας καληνυχτίζουν αποχωρώντας από τη σκηνή.
Τα Διάφανα Κρίνα πήραν την πιο αέρινη μορφή που θα μπορούσαν να έχουν έτσι ώστε να καταφέρουν να συγκλονίσουν και να παρασύρουν τις ανθρώπινες, ενδεχομένως ραγισμένες ψυχές. Λειτούργησαν σαν μία εξισορροπητική δύναμη ανάμεσα στα πιο ισχυρά συναισθηματικά, κοινωνικά και μελαγχολικά ρεύματα. Η ομοφωνία των θαυμαστών ήταν αξιοσημείωτη και τα Διάφανα Κρίνα είχαν σκοπό να επαναπροσδιορίσουν την έννοια της αναγέννησης. Δε θέλω να μπω στη διαδικασία να συγκρίνω άλλες μουσικές βραδιές με αυτή του Σαββάτου, παρόλα αυτά η απώλεια ήταν αισθητή. Τα Διάφανα Κρίνα πέρασαν από πολλά σταδία, πλέον βρίσκονται στο μεταβατικό, όπου μετά την ανύψωση επέρχεται η πνευματική έκφραση συνεχίζοντας αυτό το μοναδικό έργο. Βιώσαμε την αλλαγή και την εξέλιξη στο μέγιστο βαθμό και αυτό μας κάνει υγιέστερους πνευματικά. Η αλληλεγγύη, το θάρρος, ο πόθος για ψυχική ανύψωση δε σταματούν ποτέ. Για μένα αποτελούν μία μπάντα που με έμαθε να επιβιώνω στην πραγματικότητα διαχειρίζοντας την απάθεια και την τοξικότητα. Σχημάτισαν όλα αυτά τα χρόνια ένα έργο που ρίζωσε βαθιά, αυθύπαρκτο και ουσιώδες. Συγκλονιστικά όμορφη βραδιά, γενναιόδωρη μουσικά που δε θα παραλείψω να ζήσω πάλι!