Οι Afformance, χωρίς ιδιαίτερες υπερβολές, είναι μια από τις σπουδαιότερες μπάντες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Ηχογραφούν εξαιρετικές δουλειές, είναι εντυπωσιακοί επί σκηνής και έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν με επιτυχία τα όρια του συμβατικού post-rock. Στις 20 του Οκτωβρίου, επιστρέφουν στη δισκογραφία με διπλή (!!!) κυκλοφορία. Όσο ριψοκίνδυνο και αν ακούγεται ένα τέτοιο εγχείρημα, τα “Music For Imaginary Film #1” και “Pop Nihilism” δείχνουν να την βγάζουν καθαρή.
Το “Music For Imaginary Film #1”, όπως επιχειρεί και ο τίτλος του, ακούγεται σαν το soundtrack ενός film, όπου ο κεντρικός ήρωας πεθαίνει από αυτοανάφλεξη στη μέση της υπόθεσης. Κάπου στο 4:02 του Aftermath δηλαδή. Οι μελωδίες είναι κατά βάση μελαγχολικές, τα πλήκτρα και τα ηλεκτρονικά μέρη κινούνται σε πρώτο πλάνο, οι κιθάρες ελέγχουν το feedback στα μετόπισθεν, και τα τύμπανα κρατούν το μοιραίο ρυθμό. Σε πρώτη ακρόαση, το album ακούγεται σαν καταθλιψάκηδες Mogwai ,με ισχυρές δόσεις από τους πειραματισμούς της Colleen και την συνθετική λύτρωση του Matt Elliott. Η επιτυχία των Afformance όμως, είναι πως όλα αυτά τα κάνουν “δικά τους” με ευκολία, χαρακτηρίζοντας τη δουλειά τους πρωτότυπη για τα σύνηθες post δεδομένα.
Αν και η conceptual φύση του “Music For Imaginary Film #1” σε αναγκάζει να μπλέξεις μαζί του απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, αν θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε κάτι αντιπροσωπευτικό του album, αυτό θα ήταν το “Sol in the Woods” , στο οποίο (παρέα με το “Sailor’s Abandonded Ship”) έχει “πατήσει” μεγάλο μέρος του δίσκου για να εξελιχθεί.
Οι Afformance εμπνέονται απ’ τις φοβίες και τα πάθη τους βάζοντας στην άκρη τις επιρροές τους, δημιουργώντας πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες μουσικές που αξίζει να μπλέξεις.